Με δόλια – ψεύτικα επιχειρήματα και αίολες προφητείες κέρδισε τις εκλογές, παρότι γνώριζε, είχε ενημερωθεί εγκαίρως από τον Προβόπουλο για την κατάσταση της οικονομίας.
Με δόλιο και σκιώδη τρόπο διαχειρίστηκε τον εναγκαλισμό της χώρας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Νομιμοποίησε το φλερτ με εκβιασμό και αφού το πιστόλι που είχε κατά δήλωσή του ανά χείρας, αντί της Μέρκελ, του Σαρκοζί και των αγορών, έστρεψε απροκάλυπτα εναντίον της σηψαιμικής, ανακόλουθης και βαθύτατα διεφθαρμένης χώρας που κυβερνούσε…
Ο εκβιασμός επέτυχε! Απέδωσε την πρώτη, απέδωσε την δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη, την πέμπτη, την έκτη φορά… Ως πότε όμως; Ως πότε τα γρήγορα βήματα στο κενό, η μπουρδολογία περί του ποια χώρα θέλουμε, όταν αυτή μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο δεν θυμίζει οτιδήποτε από αυτό που ήταν; Μαθήματα δημοκρατίας από εκείνους που την εξευτέλισαν; Προφανώς. Απ’ ότι ποιο απεχθές έχει να επιδείξει ο Μεταπολιτευτικός μας κύκλος, που έστω κι έτσι, φαίνεται να έχει κλείσει οριστικά και αμετάκλητα.
Δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς, ότι είναι σε θέση να υποψιαστεί το πού πάμε. Το τι θα μας ξημερώσει, με την πτώση της σημερινής κυβέρνησης, την προσφυγή στις κάλπες, την πιθανολογούμενη ανάδειξη κυβέρνησης συνεργασίας και πάει λέγοντας… Ενα ενδεχόμενο θα ήταν να μπει πάτος στο βαρέλι… Ενα δεύτερο, αφού συνομολογηθεί το σημείο εκκίνησης, να βρούμε σημεία αναφοράς, να παραδεχθούμε αυτονόητα και, ν’ αρχίσουμε από την αρχή… Μια μακρά επίπονη και με πολλά σκαμπανεβάσματα διαδικασία, απαραίτητη για να ξεκαθαρίσει η ήρα απ’ το στάρι.
Ποτέ δεν κατέληξα αντιμέτωπος με το ερώτημα αν η κυβέρνηση του κ.Παπανδρέου είναι επικίνδυνη και βλαπτική, διότι νομιμοποίησε τα σχέδια των επίδοξων αγοραστών μας, ή για την ομολογημένη έκπτωση και την αδυναμία μας να διακρίνουμε αρχή, μέση και τέλος, σε οτιδήποτε… Και αυτό γιατί σκέφτομαι βλακωδώς, πως τα οικονομικά μεγέθη, υπό την αίρεση ότι τα διαχειριστούν άνθρωποι που μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος του πραγματικού ηγέτη, μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν. Οχι μαγικά, ούτε με εύκολες κι εύηχες συνταγές. Αλλά μπορούν, εφόσον η μηχανή της ανάπτυξης ξαναπάρει μπροστά, εφόσον η πρωτογενής παραγωγή αποφασίσει ν’ αναμετρηθεί στα σοβαρά με την υπερκατανάλωση των εισαγομένων προϊόντων πρώτης ανάγκης και το ανθρώπινο δυναμικό αυτής της χώρας ανακαλύψει την έννοια της συναυτουργίας.
Σκέφτομαι, εν ολίγοις ότι η μεγαλύτερη πληγή που θ’ αφήσει πίσω του, σήμερα, αύριο, ο κ.Παπανδρέου, δεν είναι η υπογραφή του σε κείμενα που προκαθορίζουν την πορεία της χώρας για την επόμενη εικοσαετία. Δεν είναι οι εξευτελιστικές συνέπειες της σκόπιμης απόφασης να διαχειριστεί μια χώρα, σαν να ήταν πατατάκια, λαδοτύρι ή δεν ξέρω κι εγώ ποιο άλλο προς κατανάλωση προϊόν! Αλλά η πλήρης απαξίωση των πάντων. Και μαζί οι δεκάδες, οι εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές εκείνων μπροστά από τα γκισέ του υποτιθέμενου κοινωνικού κράτους, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της Εφορίας, που έστειλε για πάντα στο περιθώριο.
