κοινωνία της αστικοδημοκρατικής κουλτούρας, αλλά κυρίως στη λειτουργία του Κράτους.
Υιοθετώντας την αντιμαρξιστική θεώρηση ότι το Κράτος δεν είναι Πράγμα ή Υποκείμενο αποκομμένο από τις λαϊκές μάζες αλλά λειτουργεί με την κινητήρια δύναμη τους, πόσο μάλλον στη σημερινή Ελλάδα που έχει υποκαταστήσει την παραγωγική δραστηριότητα και αποτελεί αφετηρία και τέλος της κακώς εννοούμενης «επαγγελματικής ολοκλήρωσης», διαπιστώνουμε ότι ο αγώνας κατά του καθεστώτος έχει αρχίσει να κινείται σε δύο κατευθύνσεις : α) της μετωπικής σύγκρουσης απέξω και β) της υπονόμευσης εκ των έσω.
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Έξω από τους κρατικούς μηχανισμούς που κατευθύνει το σύστημα εξουσίας , οι λαϊκές μάζες κινούνται εναντίον με μεγάλη ορμή και μέσα υποσκάπτουν την ενεργοποίηση του Κράτους αποτρέποντας την εκτεταμένη αυταρχική και κατασταλτική δράση προς αυτές.
Σύμφωνα με τον Πουλαντζά, «το Κράτος δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να παίξει ρόλο κυριαρχίας μόνο με την καταπίεση κι ότι η τελευταία πρέπει να συνοδεύεται από μια ιδεολογική κυριαρχία». Αυτή είναι βασική παράμετρος οικοδόμησης του «σοσιαλιστικού» μοντέλου όπως εφαρμόστηκε από το ΠΑΣΟΚ το 1981 και εντεύθεν, γεγονός που το κατέστησαν κυρίαρχο για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα.
Κι αν το ιδεολόγημα δεν ήταν τόσο σαφές , με την έννοια της διαυγούς πολιτικής του εμπέδωσης, πιότερο σαφές ήταν το αρνητικό ανακλαστικό της «επάρατης δεξιάς» που καλλιεργήθηκε επιτηδευμένα αποσκοπώντας : α) στην παραπλάνηση και β) στην απορρύθμιση της στέρεας έως τότε πνευματικής βάσης.
Οι αστικές και λαϊκές μάζες εντάχθηκαν στα συνδικάτα και τις «κλαδικές», στα πολιτιστικά σωματεία με τις παχυλές επιδοτήσεις και τους επαγγελματικούς φορείς (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ κτλ) με τις «άκρες» στον πολιτικό μηχανισμό , εξουσιαζόμενες και εξουσιάζοντας μια μορφή Κράτους πέρα από νόμους , αξιοπρέπεια και συμβατότητες. Το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» πότισε ίσαμε τα «μέσα» το σημείο αναφοράς της σύγχρονης κοινωνίας οξύνοντας μεν τις αντιφάσεις αλλά εδραιώνοντας την «ιδεολογική κυριαρχία».
Σήμερα όμως , μετά τις τόσες ανατροπές στα εισοδήματα και τη μικρομεσαία δραστηριότητα, οι μάζες , που μέχρι πρότινος κινούνταν κατευθυνόμενα λόγω της συμμετοχής τους στους «διαύλους» της εξουσίας , κινούνται αυτόνομα, αποφασιστικά , πολλές φορές βίαια και το χειρότερο για τον πολιτικό μηχανισμό είναι ότι βρίσκονται παντού.
Μπροστά σε έναν άπιαστο και απρόβλεπτο ταξικό εχθρό , που λέγεται κυβέρνηση Παπανδρέου , οι μάζες απειλούν να εξουδετερώσουν το Κράτος εκφυλίζοντας τον «ηγετικό κύκλο» της τριακονταετίας.
Κανένα καθεστώς δεν μπόρεσε να ελέγξει το απότοκο της έντασης όταν «χαράχθηκε» βαθιά στις μάζες και στο Κράτος.
Κι εδώ είναι το σπουδαίο και καταληκτικό σημείο στο οποίο ο Σαμαράς πρέπει να δώσει πολύ μεγάλη προσοχή και να μην παρασυρθεί από όποιους εσωκομματικούς ζητάνε συναίνεση , συγκυβέρνηση ή τέλος πάντων οποιαδήποτε ταύτιση με ένα μηχανισμό εξουσίας που σημαδεύει τον λαό με τα μυδράλια του ολοκληρωτισμού.
Οι μάζες πλέον βρίσκονται παντού, λειτουργούν στενά συλλογικά και όχι ομαδικά με την έννοια ότι προτάσσουν α) τον προσωπικό βιοπορισμό της μονάδας και β) το συμφέρον του στενού εργασιακού περιβάλλοντος τους . Δεν είναι δηλαδή υποταγμένες στο πρωτοβάθμιο συνδικάτο , ούτε καν στο δευτεροβάθμιο , αλλά επαναστατούν για τα μέχρι πρότινος αυτονόητα δικαιώματα της εργασίας και του εισοδήματος που έγιναν ζητούμενα ( χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των υπαλλήλων εκατοντάδων οργανισμών και υπηρεσιών υπουργείων που κινητοποιούνται ξεχωριστά κατά της υπαγωγής τους στην εργασιακή εφεδρεία).
Σήμερα , σε αυτή τη στροφή του χρόνου όπου θεσμοί , νόμοι και αρχές έχουν καταλυθεί πλήρως ακριβώς επειδή χάθηκε ο έλεγχος του διογκωμένου κράτους από αυτούς που το δημιούργησαν για να «στρατεύσουν» τις μάζες στην «ιδεολογική κυριαρχία» του σταθερού εισοδήματος και της ρεμούλας , ο καθένας προστατεύεται με την αξιοπρέπεια του.
Αν είσαι αξιοπρεπής δεν θα κλέψεις. Αν δεν είσαι , θα κλέψεις με τον ελάχιστο φόβο ότι κάποιος θα σε συλλάβει.
Αν είσαι αξιοπρεπής δεν θα περάσεις με «κόκκινο». Αν δεν είσαι , θα περάσεις αφού ξέρεις ότι το πολύ - πολύ στην παρακάτω γωνία θα υπάρχει ένας δόκιμος τροχονόμος που τον «έριξαν» στο κυκλοφοριακό χάος επειδή οι παραπάνω από αυτόν δεν έχουν καμία όρεξη να κουνάνε τα χέρια τους μέσα στο καυσαέριο με 500 ευρώ τον μήνα λιγότερα στην τσέπη.
Η αξιοπρέπεια υποκατέστησε τον νόμο γιατί ο θεματοφύλακας του νόμου έγινε μέλος της εξεγερμένης μάζας και ο εξουσιαστής εξακολουθεί με την πολυνομία του να υποδαυλίζει την παρανομία.
Ο καθεστωτικός μηχανισμός επιχειρεί να κρατηθεί στην εξουσία δημιουργώντας στρατιές ανέργων. Η ανεργία την τελευταία διετία διπλασιάστηκε , πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές τους, δεκάδες χιλιάδες μετανάστευσαν και πολλοί ακόμη ετοιμάζονται τους επόμενους μήνες. Το εύκολο είναι να αποδώσει κανείς ευθύνες στην αντικειμενική τάση συσσώρευσης του κεφαλαίου στη σημερινή φάση του ιμπεριαλισμού.
Είναι κάτι πιο πολύπλοκο και συνάμα πιο ουσιώδες. Επικαλούμαι και πάλι τον Πουλαντζά που υποστήριζε με έμφαση ότι η ανεργία έχει σοβαρές επιπτώσεις στους κοινωνικούς αγώνες των εξαρτημένων από καθεστώτα χωρών. Επιπτώσεις που είναι δίκοπο μαχαίρι: από τη μια , όπως απέδειξε η μεταπολεμική εξέλιξη του ελληνισμού, ευνόησε τους αγώνες εκείνων που για να θρέψουν την οικογένεια τους και να προχωρήσουν επαγγελματικά αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Από την άλλη όμως , η ίδια η μετανάστευση λειτούργησε ως τεχνητή διέξοδος και ασφαλιστική δικλείδα όταν οι κοινωνικοί αγώνες ανέβαιναν.
Όλο και λιγότεροι νέοι άνθρωποι πυκνώνουν τις αγωνιστικές γραμμές των λαϊκών μαζών που εξεγείρονται σήμερα. Με ανεργία που υπερβαίνει το 30% στις ηλικίες 18-30 και με πρόσθετα φορολογικά βάρη γι΄ αυτές τις ηλικίες ,οι νέοι αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό αδιαφορώντας για τον λαϊκό αγώνα . Από τη μια η Ελλάδα στερείται του νέου δυναμικού της . Από την άλλη, οι κυρίαρχες δυνάμεις (Αμερική, Γερμανία , τρόικα κτλ) πετυχαίνουν να εξάγουν κεφάλαιο υπό τη μορφή δανείων στη χώρα μας αναγκάζοντας τη χώρα να εξάγει το ανθρώπινο κεφάλαιο της προς αυτές !
Πώς θα σταθεί , λοιπόν, η χώρα στα πόδια της όταν χάνει τέτοιο κεφάλαιο; Ποιο θα είναι το διακύβευμα των λαϊκών μαζών από τη στιγμή που αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα , σε 14 χρόνια η Ελλάδα θα μετρά, επισήμως , 4 εκατομμύρια μετανάστες σε σύνολο πληθυσμού 11 εκατομμυρίων;
Ας μη γελιόμαστε. Η ανατροπή μιας τέτοιας κατάστασης απαιτεί έναν ηγέτη ανατρεπτικό, μια αυτοδύναμη κυβέρνηση , στιβαρή και δοσμένη στην εφαρμογή της πολιτική της. Μεσοβέζικες λύσεις και συνθέσεις που απλά αλλάζουν το προσωπείο του καθεστώτος , δεν χωρούν. Δεν χωρούν, γιατί οι λαϊκές μάζες – όπως είπαμε και πιο πάνω - βρίσκονται πλέον παντού και αν άργησαν να κινητοποιηθούν προηγούμενα , τώρα που ξεκίνησαν θα συνεχίσουν με τον ίδιο χειμαρρώδη τρόπο να εναντιώνονται στο καθεστώς , πόσο μάλλον όταν δουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το καθεστώς βρίσκεται σε πόλεμο με τις μάζες και σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν πολλοί νικητές αλλά ένας και άλλος ένας είναι ο χαμένος. Και ο Όργουελ, έγραφε στο «Λιοντάρι και τον Μονόκερο» ότι : «Η ιστορία στους νικημένους μπορεί να λέει : Κρίμα! Όμως ,δεν αλλάζει ούτε συγχωρεί».
kentrinews.gr
