Κουράστηκα και βαρέθηκα να με ενημερώνουν κάθε βδομάδα τα ΜΜΕ, χρησιμοποιώντας τρείς στερεότυπες εκφράσεις.
«Όλα στον αέρα», «κινδυνεύουμε να πτωχεύσουμε», «η αυριανή μέρα είναι η πιο κρίσιμη», μας πληροφορούν κάθε λίγο και λιγάκι, εδώ και ενάμιση χρόνο. Όλα αυτά, εναλλάξ ἤ και σωρευτικώς, γεμίζουν τα ερτζιανά και τις εφημερίδες, ύστερα από κάποια «επιτυχημένη διαπραγμάτευση» του πρωθυπουργικού διδύμου με τους δανειστές μας. Όμως ο κ. Παπανδρέου, έχοντας εξαντλήσει όλα τα επικοινωνιακά πυρομαχικά του στο εσωτερικό, επιχειρεί τώρα να ακολουθήσει την πρακτική των «πυρήνων της φωτιάς». Βάζει γκαζάκια και παγιδευμένες κατσαρόλες στην πόρτα του οικοδομήματος της ευρωπαϊκής ενώσεως. Αποφάσισε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, απευθύνοντας στους πολίτες το ερώτημα αν θα συμφωνήσουν ἤ όχι με μια συμφωνία που δεν υπάρχει ακόμα.
Κερδίζοντας πολιτικό χρόνο
Είναι προφανές ότι η παπανδρεϊκή πρακτική δίνει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών της, για την παράταση του βίου της κυβερνήσεως με αλχημείες, που προσδοκά ότι θα της χαρίσουν πολιτικό χρόνο.
Από το Καστελλόριζο στην Αθήνα, από τις Βρυξέλλες στη Νέα Υόρκη και πίσω πάλι στις Βρυξέλλες και από την Αθήνα στις Κάννες και πάει λέγοντας, το πρωθυπουργικό δίδυμο περιέρχεται την υφήλιο κατάγοντας εθνικές νίκες ύστερα από «σκληρές διαπραγματεύσεις». Όμως για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, κάθε φορά, μετά από κάθε νικηφόρα διαπραγμάτευση, η κατάσταση στη χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Έτσι από τον Απρίλιο του 2010, βρισκόμαστε στην άκρη του γκρεμού, και κάθε μέρα οι δανειστές μας απειλούν να μας σπρώξουν στο κενό, αν δεν συμμορφωθούμε προς τις υποδείξεις τους. Ενώ λοιπόν οι Έλληνες για να σωθούν, πληρώνουν με το αίμα τους, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, τους διασώστες τους, ενώ πια κρέμονται με τα ακροδάχτυλά τους από τις ρίζες του δένδρου που για καλή τους τύχη βρέθηκε στην άκρη του γκρεμού, ο κ. Παπανδρέου τους καλεί να σκεφθούν και να αποφασίσουν αν θέλουν να μην πέσουν στο κενό. Δεν νομίζω ότι ο κ. Παπανδρέου είναι σαδιστής. Εκείνο που το ενδιαφέρει είναι η διατήρησή του στην εξουσία. Για το λόγο αυτό αποφάσισε να σύρει τους πολίτες στον έσχατο εξευτελισμό.
Το πλασματικό δίλημμα
Να αποφασίσουν με δημοψήφισμα αν θέλουν να σωθούν ἤ όχι. Το πλασματικό δίλημμα είναι προφανές. Το όφελος για τον κ. Παπανδρέου μεγάλο. Ανεξαρτήτως από τα ποσοστά συμμετοχής στο δημοψήφισμα και της επικρατήσεως του ΝΑΙ ἤ του ΟΧΙ, είναι πιθανόν ότι το μονοψήφιο εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ, θα μετατραπεί σε δημοψηφισματικό κίβδηλο διψήφιο αριθμό, που θα επιτρέψει στον κ. Παπανδρέου να σώσει τα προσχήματα.
Για το λόγο αυτό, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, θα πρέπει να αποφασίσουν ότι την όποια απάντησή τους, το ΝΑΙ ἤ το ΟΧΙ, δεν θα πρέπει να την δώσουν στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, αλλά στον κ. Παπανδρέου που θέτει το ερώτημα.
Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και νηφάλιοι. Σε αντίθετη περίπτωση, αν μέχρι χθές ακούγαμε ότι μαζί τα φάγαμε, την επομένη του δημοψηφίσματος θα βρεθεί κάποιος κ. Πάγκαλος να μας πει ότι μαζί τα ψηφίσαμε. Και τότε θα έχει απόλυτο δίκιο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε για τα επόμενα 30 χρόνια.
«Όλα στον αέρα», «κινδυνεύουμε να πτωχεύσουμε», «η αυριανή μέρα είναι η πιο κρίσιμη», μας πληροφορούν κάθε λίγο και λιγάκι, εδώ και ενάμιση χρόνο. Όλα αυτά, εναλλάξ ἤ και σωρευτικώς, γεμίζουν τα ερτζιανά και τις εφημερίδες, ύστερα από κάποια «επιτυχημένη διαπραγμάτευση» του πρωθυπουργικού διδύμου με τους δανειστές μας. Όμως ο κ. Παπανδρέου, έχοντας εξαντλήσει όλα τα επικοινωνιακά πυρομαχικά του στο εσωτερικό, επιχειρεί τώρα να ακολουθήσει την πρακτική των «πυρήνων της φωτιάς». Βάζει γκαζάκια και παγιδευμένες κατσαρόλες στην πόρτα του οικοδομήματος της ευρωπαϊκής ενώσεως. Αποφάσισε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, απευθύνοντας στους πολίτες το ερώτημα αν θα συμφωνήσουν ἤ όχι με μια συμφωνία που δεν υπάρχει ακόμα.
Κερδίζοντας πολιτικό χρόνο
Είναι προφανές ότι η παπανδρεϊκή πρακτική δίνει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών της, για την παράταση του βίου της κυβερνήσεως με αλχημείες, που προσδοκά ότι θα της χαρίσουν πολιτικό χρόνο.
Από το Καστελλόριζο στην Αθήνα, από τις Βρυξέλλες στη Νέα Υόρκη και πίσω πάλι στις Βρυξέλλες και από την Αθήνα στις Κάννες και πάει λέγοντας, το πρωθυπουργικό δίδυμο περιέρχεται την υφήλιο κατάγοντας εθνικές νίκες ύστερα από «σκληρές διαπραγματεύσεις». Όμως για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, κάθε φορά, μετά από κάθε νικηφόρα διαπραγμάτευση, η κατάσταση στη χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Έτσι από τον Απρίλιο του 2010, βρισκόμαστε στην άκρη του γκρεμού, και κάθε μέρα οι δανειστές μας απειλούν να μας σπρώξουν στο κενό, αν δεν συμμορφωθούμε προς τις υποδείξεις τους. Ενώ λοιπόν οι Έλληνες για να σωθούν, πληρώνουν με το αίμα τους, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, τους διασώστες τους, ενώ πια κρέμονται με τα ακροδάχτυλά τους από τις ρίζες του δένδρου που για καλή τους τύχη βρέθηκε στην άκρη του γκρεμού, ο κ. Παπανδρέου τους καλεί να σκεφθούν και να αποφασίσουν αν θέλουν να μην πέσουν στο κενό. Δεν νομίζω ότι ο κ. Παπανδρέου είναι σαδιστής. Εκείνο που το ενδιαφέρει είναι η διατήρησή του στην εξουσία. Για το λόγο αυτό αποφάσισε να σύρει τους πολίτες στον έσχατο εξευτελισμό.
Το πλασματικό δίλημμα
Να αποφασίσουν με δημοψήφισμα αν θέλουν να σωθούν ἤ όχι. Το πλασματικό δίλημμα είναι προφανές. Το όφελος για τον κ. Παπανδρέου μεγάλο. Ανεξαρτήτως από τα ποσοστά συμμετοχής στο δημοψήφισμα και της επικρατήσεως του ΝΑΙ ἤ του ΟΧΙ, είναι πιθανόν ότι το μονοψήφιο εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ, θα μετατραπεί σε δημοψηφισματικό κίβδηλο διψήφιο αριθμό, που θα επιτρέψει στον κ. Παπανδρέου να σώσει τα προσχήματα.
Για το λόγο αυτό, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, θα πρέπει να αποφασίσουν ότι την όποια απάντησή τους, το ΝΑΙ ἤ το ΟΧΙ, δεν θα πρέπει να την δώσουν στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, αλλά στον κ. Παπανδρέου που θέτει το ερώτημα.
Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και νηφάλιοι. Σε αντίθετη περίπτωση, αν μέχρι χθές ακούγαμε ότι μαζί τα φάγαμε, την επομένη του δημοψηφίσματος θα βρεθεί κάποιος κ. Πάγκαλος να μας πει ότι μαζί τα ψηφίσαμε. Και τότε θα έχει απόλυτο δίκιο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε για τα επόμενα 30 χρόνια.
