του Ανδρέα Καρακώστα
Ανθρακας ο θησαυρός; Προφανώς… Αφού οι μόνοι περιχαρείς και ικανοποιημένοι από την μετά πολλών κόπων και βασάνων χθεσινοβραδυνή εξέλιξη δικαιούνται να είναι οι δανειστές και η ανά τον κόσμο υποβολείς τους.Η χώρα κατάφερε επιτέλους ν’ απαλλαγεί από τον μοναδικό κι αδιαμφισβήτητο σωτήρα της, για να δώσει την σκυτάλη σε κάποιον άλλο που καλείται να υλοποιήσει το έργο του προκατόχου του… Περί αυτού πρόκειται, για να μην ξεχνιόμαστε. Γιατί καλά τα… λαμπάκια, αλλά είναι ψεύτικα και δεν θ’ αργήσουν να σβήσουν. Κι όταν σβήσουν, θα πέσει και πάλι σκοτάδι, με τον σωτήρα νούμερο ένα που αποφάσισε να τηρήσει τον λόγο του έναντι των Μέρκελ και Σαρκοζί, τον επίγονό του και τον πολλά υποσχόμενο σωτήρα νούμερο δύο, να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Να υλοποιήσουν τα υπεσχημένα. Ν’ αποπληρώσουν τα χρέη που αφήνει πίσω της η διακυβέρνηση Παπανδρέου, δημιουργώντας νέα, ευθέως ή περίπου ανάλογα με την επίκληση χαζών επιχειρημάτων, αλλά μετρήσιμων σε απόλυτους αριθμούς. Αριθμούς που καλείται να συμφιλιωθεί η ελληνική κοινωνία, που συνθηκολόγησε με την ιδέα να της υποδεικνύει ο όποιος κος Ρεν, πότε και τι θα κάνει, στο όνομα της πρόσκαιρης επιβίωσης.
Και μετά τι; Μα… το μεγάλο πάρτι. Μετά την διασφάλιση ότι παραμένουμε, για το επόμενο διάστημα τουλάχιστον, εντός ευρώ και η δική μας πτώχευση δεν επηρεάζει εκείνη της Ιταλίας και δεν ξέρουμε πόσων φίλων και εταίρων ακόμα, ακολουθεί το ταμείο. Κι εκεί, κωλοτούμπες ανάλογες εκείνων που πρωταγωνίστησαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα στις τηλεοπτικές οθόνες, δεν χωρούν…
Φαντάζομαι ότι δεν θα δοθεί επαρκής απάντηση στους ένα εκατομμύριο περίπου ανέργους του ιδιωτικού τομέα, από το πότε ο Γ.Παπανδρέου δώσει το δαχτυλίδι που και ο Α.Λοβέρδος διεκδικεί στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ή από το αν και κατά πόσον καταφέρει να φορέσει το πρωθυπουργικό κοστούμι ο Αντώνης Σαμαράς. Φαντάζομαι πως τίποτα, ή ελάχιστα εξ’ όσων πλημμυρίζουν τούτες τις ώρες τις κυψέλες του εγκεφάλου μουδιάζοντάς τες, θα επηρεάσουν το σημερινό επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας ή παιδείας. Φαντάζομαι επίσης ότι είναι ελάχιστο έως αδύνατο το ενδεχόμενο να καλυφθούν οι δυσθεώρητες τρύπες των δημοσίων δαπανών και των συνεχώς διογκούμενων ελλειμμάτων, από φόρους που καλούνται να πληρώσουν υποαπασχολούμενοι και υπαμειβόμενοι πολίτες, πάντως περιχαρείς που δεν βρήκαν άλλον δρόμο και παρέμειναν στο ευρώ, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα όλων εκείνων που εξασφάλισαν με τα δισεκατομμύριά τους, φθηνά εργατικά χέρια εντός ευρωζώνης, φοβάμαι για πολλές δεκαετίες.
Ανάγκα και Θεοί πείθονται, έσπευσαν να πουν χθες ορισμένοι. Διαφωνώ! Προσωπικά πιστεύω ότι και τούτη την ιστορική στιγμή, η μπούρδα συνεχίζει να διατηρεί τα πρωτεία. Οπως και η μικροπρέπεια, η σκοπιμότητα, τα τεφτέρια και οι μικροϋπολογισμοί… των λιλιπούτειων επιφανών της πολιτικής ζωής. Των λίγων.
