Παρότι είναι πράγματι πάρα πολύ νωρίς, για ν’ αποτιμηθεί η… συνεισφορά του στον τόπο, εντούτοις είναι τόσα, μα τόσα πολλά τα επιγενόμενα της φρενήρους διαδρομής και παραμονής του στο πρωθυπουργικό έδρανο που κολάζει και… πεθαμένους!
Ο Χρήστος Παπουτσής τον θέλει, ή έτσι λέει, στο κάδρο. Εκεί, μπροστάρη, αντιμέτωπο με τους πολίτες που εκπροσώπησε για δυο περίπου χρόνια. Ο Λοβέρδος, επίσης, φοβούμενος προφανώς μην κανά βράδυ του εκχωρήσει σε κανένα διαμέρισμα του Κολωνακίου ή των βορείων προαστίων το δαχτυλίδι, το φέσι που αυτό συνεπάγεται και, φυσικά τα κλειδιά ενός πολιτικού φορέα που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι στα σοβαρά υφίσταται… Ο Βενιζέλος σιωπά, σοφά ποιούμενος και ο Χρυσοχοίδης, δικαιολογημένα ίσως αγχωμένος, επιλέγει να μιλήσει.
Από την άλλη ο Σαμαράς. Για την ακρίβεια… «Αυτός ο κύριος» κατά τον Ολλανδό αμετροεπή υπουργό οικονομικών, του οποίου την υπογραφή θέλουν ο ίδιος, η Μέρκελ, ο Γιούνκερ και οι άλλοι για να ξεμπλοκάρουν την 6η δόση.
Είμαστε με την πλάτη στον τοίχο… Αυτή είναι η μικρή – πικρή αλήθεια. Αντιμέτωποι μ’ έναν απροκάλυπτο, μ’ έναν ωμό εκβιασμό που δικαιολογούν τα πρόσωπα που κυριαρχούν στο πολιτικό προσκήνιο, αλλά μέχρις εκεί. Ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου, κρίθηκαν ήδη κι ας παριστάνουν το αντίθετο. Οπως κι όλοι οι προηγούμενοι. Μόνο που αυτό μεταφράζεται σε ψήφους, όχι σε euro. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Και ο πυρήνας του δεν βρίσκεται στον εκβιασμό των ευρωπαίων, αλλά στην πασιφανή αδυναμία του εγχώριου πολιτικού προσωπικού να πάρει την μπάλα στα χέρια του και να υπαινιχθεί προσδοκία. Να μιλήσει, να ψιθυρίσει έστω, για την άκρη του τούνελ… Δεν το κάνει, γιατί δεν μπορεί στα σοβαρά να το κάνει. Εκεί έγκειται η χρεοκοπία. Και όχι στους αριθμούς. Γιατί οι αριθμοί θα μπορούσαν ν’ ανατρέψουν το σκηνικό, εάν το χρέος είχε επιχειρηθεί, έστω και ως ντρίπλα πολιτική, να αποτιμηθεί με βάση το εθνικό νόμισμα… Το κόστος της μη παραμονής της χώρας στο ευρώ, είναι πολύ μικρότερο εκείνου της απομάκρυνσής της. Το ομολογούν οι πάντες, το αποσιωπούν οι πολιτικοί μας ηγέτες. Σκόπιμα; Προφανώς. Διότι μπροστά στην πρόσκαιρη πολιτική επιβίωσή τους «καίνε» την μόνη εναλλακτική, το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί που διαθέτει η χώρα. Και το κάνουν σκόπιμα, καιροσκόποι και μικρούτσικοι, δικαιώνουν το σιχτίρι ενός ολόκληρου λαού που δοκιμάζεται και θα συνεχίσει, χωρίς βοήθεια ή στήριξη από οποιονδήποτε να το κάνει για χρόνια…
Μια ανάλυση αμερικανικού think tank που τα τελευταία εικοσιτετράωρα ήρθε στο φως, διαπιστώνει πως η Ελλάδα, μετά την απώλεια του στρατηγικού της ρόλου, πρέπει με κάποιον τρόπο να πείσει τις ισχυρές χώρες ότι την έχουν ανάγκη. Σύμφωνα με το Statfor τα επόμενα τρία χρόνια, είναι εξόχως κρίσιμα καθώς η χρεοκοπία παραμένει ένας υπαρκτός κίνδυνος για τη χώρα, ενώ οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι να «τραβήξουν τη πρίζα», μόλις αισθανθούν ασφαλείς από τις επιπτώσεις που θα έχει η εκδίωξη της χώρας από το ευρώ. «Μετά τη χρεοκοπία –καταλήγει η έκθεση-η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη κατάρρευση και κοινωνική βία που έχει να αντιμετωπίσει από τη περίοδο της Χούντας. Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στο άγνωστο. Και για πρώτη φορά από το 1820 είναι πραγματικά μόνη».
Εμείς το γιορτάζουμε με ΔΩΡΑ αξίας...http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/11/blog-post_6782.html
