Των πολλαπλών διαστάσεων, της λογικής η λύση,
Μυριάδες αναπάντητα, ν’ απαντηθούν γυρεύουν... Και στο μυαλό στριφογυρνούν, αγκομαχούν και τρέχουν
Ακούμε πως όπου πατούν σ’ αδιέξοδο τους βγάζει
Μα άμα ψάξουνε θα βρουν και μίτο κι Αριάδνη
Κι εγώ πασχίζω να φανώ άξιος γόνος, όσων
Μου άφησαν κληρονομιά και να την μεταδώσω
Φιλοσοφία, Ιατρική, Δημοκρατία, Ήθος
Γλώσσα και Τέχνη και Αρετή, Δικαιοσύνης Ύψος
Των Μαθηματικών Αρχών, την Αρμονία Ήχων
Του εσαεί το νόημα, του αέναου το ίχνος
Τόπος δεν είναι σαν κι αυτόν που κατοικώ, νομίζω
Που να αξίζει πιο πολύ αιώνια να πασχίζω
Να πολεμάω να κρατηθεί στην θέση που του πρέπει
Να μην αφήνω κανενός κακόβουλου τη σκέψη
Να τον μειώνει, να ξεχνά, πως όλοι του χρωστάμε
Λίγη απ’ την λευκή φαιά ουσία που κρατάμε
Αυτά με ξεσηκώσανε να φτιάξω λίγους στίχους
Ελπίδα να σταλάξουνε μες στης καρδιάς τους χτύπους
Γιατί δεν πρόκειται ποτέ την πλάτη να γυρίσω
Ούτε να πέσω αμαχητί, ούτε να τους αφήσω
Πολέμους να κερδίζουνε στην πλάτη αδυνάτων
Εγώ έχω σώμα ασθενικό, μα πνεύμα Αθανάτων
Εδώ θα είμαι, κάποτε, στο μέλλον του παρόντος
Κατέχοντας, διδάσκοντας, μέρες του παρελθόντος
Αναρωτιέμαι –τους ρωτώ- δεν νιώθουν την αξία
Της ύπαρξης το νόημα, ΠΟΙΑ είναι η πεμπτουσία?
Αλίμονο! Ανεπίδεκτοι.. Γεννιούνται, ζουν και φεύγουν
Γυμνοί, μωροί, απαίδευτοι… Φύρα για πάντα μένουν…
Εσύ κι εγώ το ξέρουμε: κι η δυσκολία αξίζει,
Βάζει στη σπείρα του μυαλού λάδι για να γυρίζει
Κι σαν το μαίανδρο κι ο νους, ξέρει πάντα και βρίσκει
Έξοδο -κατά το δοκούν και είσοδο την χρίζει
Ποτέ σου να μη το ξεχνάς : σ’ όποιον καιρό κι αν ζήσεις,
Ακέραιο το πνεύμα σου, κληρονομιά ν’ αφήσεις
Αναγνώστης
