Πέραν αυτού, η οργάνωση ποδηλατικού αγώνα downhill παιδιών και εφήβων στο λόφο του Προφήτη Ηλία προ τεσσάρων περίπου εβδομάδων, άφησε ‘αναμνηστικά’ στην περιοχή τις κορδέλες σήμανσης και άλλα πολλά από τα πλαστικά και λοιπά αντικείμενα που οι συνοδοί των νεαρών αθλητών αλλά και τα ίδια τα παιδιά θεώρησαν πως δε χρειαζόταν να πάρουν μαζί τους κατά την αποχώρησή τους. Γιατί άλλωστε αν δεν αφήσουμε το σημάδι μας, είναι σα να μην πήγαμε ποτέ εκεί! Τέτοια αδιαφορία μοιάζει απίστευτη! Σε μια παρόμοια κατάσταση βρίσκεται, όπως διαπίστωσα αργότερα, και το Άλσος της Βέροιας ερχόμενο να συμπληρώσει τη γενικότερη εικόνα διάχυτης εγκατάλειψης που έχει κανείς κάνοντας μια βόλτα στα παραδοσιακά σοκάκια τη πόλης και τα πάρκα μας. Μέρη που είναι ίσως από τις μοναδικές ομορφιές της Βέροιας.
Την ίδια και ίσως χειρότερη εικόνα παρουσιάζει και η περιοχή πίσω από τον Προφήτη Ηλία, περίπου στο Λιανοβρόχι, όπου πραγματικά τα πλατάνια, τα τρεχούμενα νερά και τα βράχια θα δημιουργούσαν ένα γοητευτικό σκηνικό…αλλά όχι. Για άλλη μία φορά τα πεταμένα σκουπίδια και παλιά ρούχα κλέβουν την παράσταση. Στην προκειμένη βέβαια τα φθινοπωρινά φύλλα πεσμένα έχουν καμουφλάρει κάπως τα σκουπίδια –χωρίς όμως αυτό να αποτελεί λύση-.
Η ερώτηση είναι απλή: Αυτό είμαστε; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας λοιπόν; Κι ας μη βιαστούν κάποιοι να πουν πως στους καιρούς που ζούμε όλα τα έργα μπαίνουν αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα λόγω κρίσης. Κουράστηκα να ‘ναι αυτή η κρίση μια δικαιολογία για όλα.
Ο πολιτισμός μας δε θα ‘πρεπε να υπόκειται σε καμία κρίση. Η παιδεία μας θα έπρεπε να διαφαίνεται σε όλες τις οικονομικό-πολιτικές διακυμάνσεις της χώρας, τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ.
