Οι Η.Π.Α «θεωρούν υπεύθυνες» γι’ αυτό τις αναδυόμενες χώρες τις Ασίας –κυρίως την Κίνα- ζητώντας κατάργηση των δασμών μέσα από τους οποίους προστατεύουν τις βιομηχανίες τους. Θεωρεί ότι είναι πλέον αρκετά δυνατές ώστε να αντέξουν τον ανταγωνισμό των ανεπτυγμένων χωρών.
Η άρνηση των αναδυομένων χωρών να μειώσουν τους δασμούς στο ίδιο επίπεδο με αυτό των βιομηχανικών χωρών, έφερε σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις της Nτόχα τα τελευταία τρία χρόνια.
Οι Η.Π.Α λοιπόν φαίνεται ότι στρέφονται περισσότερο σε διμερείς συμφωνίες παρά να συνεχίσουν χωρίς οφέλη τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις.
Η υπογραφή της συμφωνίας για την απελευθέρωση του εμπορίου με τη Νότια Κορέα καθώς και η επανεκκίνηση του σχεδίου οικονομικής συνεργασίας Ασίας – Ειρηνικού δείχνουν μια αλλαγή στάσης των Η.Π.Α. Στοχεύοντας στις χώρες του Ειρηνικού και προτείνοντας τη δημιουργία μίας ζώνης ελευθέρου εμπορίου στις δυναμικές οικονομίες της περιοχής –Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Χιλή, Περού, Βιετνάμ, Μαλαισία, Σιγκαπούρη…-, οι Η.Π.Α προσπαθούν να αποφύγουν τον ανταγωνισμό της Κίνας. Μέσω διμερών συμφωνιών, όπως αυτή με τη Νότιο Κορέα από την οποία θεωρούν ότι θα δημιουργήσουν 70.000 θέσεις εργασίας, πιστεύουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν με περισσότερο ελεγχόμενο τρόπο θέσεις εργασίας.
Προφανώς, στόχος είναι να περιορισθούν οι εισαγωγές από την Κίνα, αν και ο στόχος αυτός έχει περιορισμένες δυνατότητες πραγματοποίησης λόγω του παγκοσμιοποιημένου τρόπου παραγωγής των προϊόντων δηλαδή λόγω της γεωγραφικής εντόπισης των σειρών παραγωγής.
Το πέρασμα από πολυμερείς σε διμερείς συμφωνίες μπορεί να θεωρηθεί ως νέα προσπάθεια για καλύτερη διαχείριση από τη μητρόπολη, των συνθηκών δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Μια καλύτερη ισορροπία στις διεθνείς εμπορικές σχέσεις είναι απαραίτητη για την καλύτερη κατανομή της απασχόλησης σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι οικονομικές κρίσεις πάντα εμπεριέχουν τον κίνδυνο της επιστροφής στον προστατευτισμό.
Η παγκόσμια οικονομία συνδέεται με στενές αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις. Το θέμα είναι η δοσολογία της ανάπτυξης να είναι γεωγραφικά σωστά κατανεμημένη, ώστε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα να μπορέσει να βγει από την κρίση. Το τελευταίο χρονικό διάστημα ,παρατηρείται η τάση «επαναπατρισμού» στις βιομηχανικές χώρες δραστηριοτήτων οι οποίες είχαν μετακινηθεί στη περιφέρεια. Το φάσμα της ανεργίας έχει σοβαρές πιθανότητες να οδηγήσει σε σχετική αναδίπλωση τις χώρες του κέντρου.
