Δεν ζούσα στη δικτατορία ούτε στο Πολυτεχνείο. Δεν είχα γεννηθεί ακόμη. Εκ φύσεως βέβαια, σιχαίνομαι την καταπίεση, τη λογοκρισία και το φασισμό. Επομένως, εάν ζούσα τότε, μάλλον θα ήμουν αντίθετος με τη δικτατορία. Και δεν το λέω για να το παίξω τσάμπα μάγκας. Δεν έχω κάτι να κερδίσω. Ούτε σύνταξη αντιστασιακού διεκδικώ ούτε θέση βουλευτή σε «προοδευτικό κόμμα». Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω και ακούω την ανησυχία ορισμένων φίλων, γνωστών αλλά και συμπατριωτών μου για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Μέλη του ΛΑΟΣ με μέλη του ΠΑΣΟΚ. Με αφορμή την επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου οι φωνές εντείνονται και επισημαίνουν την αντίφαση. Μισό λεπτό γιατί δεν καταλαβαίνω κάτι. Τις ενστάσεις για τα μέλη του ΛΑΟΣ τις κατανοώ και τις συμμερίζομαι. Τη διαφοροποίηση δυσκολεύομαι να κατανοήσω.
- Πώς και καταδέχτηκαν οι δημοκράτες του ΠΑΣΟΚ τη συγκατοίκηση και συγκυβέρνηση με ακροδεξιά στοιχεία; Για το καλό της χώρας και μόνο;
- Πόσοι ακριβώς από την κυβέρνηση αγωνίστηκαν πραγματικά και συνεχίζουν να αγωνίζονται για "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" του λαού;
- Ποια είναι η εξέλιξη (παραμόρφωση θα το έλεγα…) μέσα στον κομματικό χώρο του ΠΑΣΟΚ επώνυμων πρωτοστατών των γεγονότων του Πολυτεχνείου;
- Για πόσο ακόμη θα εξαργυρώνουν τον πλασματικό αγώνα τους ορισμένοι εκ της κυβερνήσεως;
- Με ποια λογική το ΠΑΣΟΚ (ειδικά του σήμερα...) είναι η φυσική συνέχεια των ιδεών και του αγωνιστικού φρονήματος του Πολυτεχνείου;
- Ποιο ακριβώς νόημα έχει το Ψωμί με το ΔΝΤ, η Παιδεία με τα έργα του Υπουργείου Παιδείας τα τελευταία δυο χρόνια και η Ελευθερία με το μνημόνιο και την Τρόικα;
- Πώς αισθάνεται η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας που δεν έχει μοιράσει ακόμη τα σχολικά βιβλία, αυτά που η δικτατορία θέσπισε να δίνονται δωρεάν;
Σκόρπιες ερωτήσεις μου, καθώς κάθε χρόνο υποβιβάζονται μέσα μου ακόμη περισσότερο οι επώνυμοι "εκπρόσωποι" της γενιάς του Πολυτεχνείου... Προτιμώ να κρατήσω την αγωνιστικότητα, τις ιδέες και το αίτημα για ελεύθερη σκέψη και ζωή που πηγάζει από εκεί, χωρίς να ψάχνω να τις συνδέσω με επώνυμους κομματικούς εκπροσώπους τους. Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και πάω να βάλω ένα τραγούδι. Εάν θέλεις, μου βάζεις τη νεοελληνική ταμπέλα του μη δημοκράτη και του μη προοδευτικού. Αλλιώς, έλα να το πούμε μαζί:
«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
το μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλετε.
Αφού η ιστορία σας ανήκει,
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε.
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας….»
Αναγνώστης
