Πάντοτε είχα τις ενστάσεις μου για την πολιτική ορολογία του τόπου και δη την... προεκλογική, γιατί διέκρινα σε αυτήν μια υφέρπουσα αλαζονεία και μια σκόπιμη υποτίμηση του οιονεί ψηφοφόρου που αποσκοπούσε σε συγκεκριμένα οφέλη. Υποτιμώντας τον ψηφοφόρο, υποδόρια και όχι εμφανώς, δημιουργώντας μια τεχνητή απόσταση ανάμεσα σε σένα, τον υποψήφιο, και σε “κείνον, τον ψηφοφόρο, δημιουργείς στην πραγματικότητα ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, το οποίο οδηγεί σε πολύ ευκολότερο μανιπιουλάρισμά του. Και αυτό δεν γίνεται άμεσα, ξεκάθαρα και με σαφήνεια αλλά υποδόρια και ύπουλα.
Κάπως έτσι δημιουργείται ο «απλός πολίτης». Αυτός που δεν καταλαβαίνει πολλά – πολλά και καλούνται οι μεγάθυμοι «φωστήρες» να του τα κάνουνε… λιανά. Έτσι επαναλαμβάνεται με εκνευριστικά καταιγιστικό ρυθμό η έκφραση «να τα πούμε απλά, για να τα καταλαβαίνει ο απλός πολίτης»… Και τι είναι αυτό αν όχι μια σαφής υποτίμηση του νοητικού υπόβαθρου αυτού του δόλιου ψηφοφόρου; Ο οποίος όλα τα υφίσταται αλλά, όταν πρέπει να του περιγράψουν την καθημερινή του βάσανο, θα πρέπει να του τα πούνε «απλά», για να τα καταλάβει. Αφήνοντας, βέβαια, το σαφές υπονοούμενο ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από αυτή, την απλή, που ο.. απλός πολίτης νιώθει στο πετσί του. Ότι κάποιοι πολυπαραγοντικοί «δαίμονες» κινούνται στον χώρο του.. υπερπέραν, απ” όπου και φτάνουν απλουστευμένες και απλοϊκές οι εξηγήσεις και οι διευκρινίσεις, για να καταλάβει κι αυτός ότι δεν είναι απλά τα πράγματα.
Αντίθετα είναι πολύ σύνθετα. Τόσο σύνθετα που δεν μπορεί ούτε καν να το υποπτευθεί. Γι” αυτό, άλλωστε, και χρειάζεται «μετάφραση» από μυαλά που διαθέτουν αυτή την συνθετική ικανότητα να «αποδομούν» το σύνθετο και να το επανα-οικοδομούν στα δικά τους μέτρα. Έτσι, ο απλός πολίτης γίνεται αποδέκτης της «θείας πολιτικής γνώσης», αυτής που θα πρέπει να τον αφήσει άφωνο μετά την εμφάνισή της στο πάλκο. Ράβε – ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει…
Ευτυχώς στον δύσκολο δρόμο της πνευματικής του ανημπόριας, την οποία τόσο εύγλωττα και με κάθε ευκαιρία εντοπίζουν οι πολιτικοί μας, ο.. απλός πολίτης έχει αγαστούς συνοδοιπόρους, τον «μέσο άνθρωπο» και τον «καθημερινό πολίτη». Συνώνυμα της άγνοιάς του και της αγνωμοσύνης του για την «τζάμπα» ταχύρρυθμη γνώση που του προσφέρεται σε κάθε προεκλογική περίοδο. Όπως και σε αυτή άλλωστε.
Ο «μέσος άνθρωπος», λοιπόν, είναι μια στρογγυλεμένη και αφυδατωμένη αφαίρεση της ατομικής μοναδικότητας, πολλαπλασιασμένης με αλγορίθμους ισοπέδωσης που παράγουν ένα ρομποτοποιημένο αλλά πολιτικά μετρήσιμο κουφάρι. Αυτό που συνήθως απαντά προβλεπόμενα στις δημοσκοπήσεις. Το υπόλοιπο μένει να βρεθεί τρόπος να.. εξομοιωθεί.
Από την άλλη, ο «καθημερινός άνθρωπος», είναι αυτός ο μικρός, που δεν έχει επιτύχει τίποτε το σημαντικό για την χάραξη της… παγκόσμιας ιστορίας. Φευ! Το μόνο που κάνει είναι να παλεύει καθημερινά και με αξιοπρέπεια για την επιβίωσή του και να υφίσταται όλες τις σχοινοτενείς απόπειρες σωτηρίας του.. Τόσο ασήμαντος αλήθεια!. Γι` αυτό άλλωστε και.. καθημερινός. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήταν άλλωστε ο «καθημερινός πολίτης» αλλά ο πολίτης του… Σαββατοκύριακου. Της αργίας δηλαδή, όπως συμβαίνει με τους εγχώριους επιφανείς μας… ων πάσα κάλπη… τάφος…
Τάφος, γιατί την επομένη των εκλογών, η γλώσσα και η διανόησή τους ξαφνικά νεκρώνεται. Ξαφνικά δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον διαφωτισμού του μέσου πολίτη, του απλού ανθρώπου, του καθημερινού. Ούτε και καμία προσπάθεια να επιλυθούν αυτά τα «μικρά» καθημερινά προβλήματά του. Τα τόσα ασήμαντα… Ο στόχος έχει επιτευχθεί. Ο «απλός πολίτης» πείστηκε ότι έχει ανάγκη τον «σύνθετο υποψήφιο», για να «κατανοήσει» την ζωή του… Κι όλο πάλι απ” την αρχή…
