Πιστεύουμε ότι για μια ακόμη φορά ένα ΟΧΙ που διατυπώνεται την 28η Οκτωβρίου...
οδηγεί το αστικό σύστημα εξουσίας σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Γιατί ο εργαζόμενος λαός μας, αφού ποδοπάτησε στο απεργιακό διήμερο 19-20 Οκτωβρίου, με την παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων τους κυβερνητικούς-κρατικούς συνδικαλιστές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ακολούθως ξεπέρασε ολόκληρη την Αριστερά και τον λεγόμενο χώρο της αυτονομίας, βρήκε ο ίδιος τον τρόπο να υπερβεί την παγωμάρα που προκάλεσε ο αισχρός εμφύλιος της 20ης Οκτωβρίου (αλλά και ο ενδο-αριστερός σχολιασμός του και ότι ακολούθησε). Έσπασε με ανεπανόρθωτο τρόπο την «εθνική ενότητα», την υποταγή δηλαδή του κόσμου της εργασίας στις προτεραιότητες του αστικού συστήματος εξουσίας και αμφισβήτησε τον σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό, την Αστική Δημοκρατία-Δικτατορία της Αγοράς, της οποίας υπεραμύνεται ο καλοπληρωμένος μεγαλοδημοσιογράφος, πρώην αριστερός και αυτός, Π.Τσίμας, από τα χαρακώματα της Αστικής προπαγάνδας, συγγνώμη, τα τηλεοπτικά παράθυρα του MEGA τους.
Πολύ σωστά κάνουν οι σχολιαστές και θέτουν το ερώτημα «Έπαιξαν κάποιο ρόλο οι κινητοποιήσεις ,οι αντιδράσεις και τα επεισόδια στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου στην αιφνιδιαστική απόφαση Παπανδρέου για δημοψήφισμα»;
Δίνοντας την εξής απάντηση: «Σίγουρα ναι. Οι αντιδράσεις του κόσμου που ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις αυθόρμητες τρόμαξαν τη κυβέρνηση κι ας παριστάνει ότι είναι ψύχραιμη και .εξοργισμένη. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ήταν προετοιμασμένοι .για γιαούρτια και αυγά, όχι όμως για κλείσιμο δρόμων και ματαίωση παρελάσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπήρξε ίχνος βίας και αυτό. σόκαρε τη κυβέρνηση που δεν είχε να κατακεραυνώσει κανέναν».
Το δημοψήφισμα επομένως είναι μια κίνηση ρελάνς της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, αλλά και ολόκληρου του αστικού κατεστημένου που κατανοεί την απίστευτη απόσταση που τους χωρίζει από τις εργατικές μάζες, το κλίμα Ανυπακοής που αρχίζει να διευρύνεται και απειλεί να θέσει, ως αποτέλεσμα της γενικευμένης οργής και των τεράστιων αδιεξόδων που αντιμετωπίζει ο λαός μας, αίτημα ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της κυβέρνησης, της πολιτικής εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα, αλλά και κάθε άλλου αστού διαχειριστή. Για αυτό εξάλλου οι κραυγές Σαμαρά-Καρατζαφέρη-Μπακογιάννη, η επανεμφάνιση του πάντα επικίνδυνου, Κ.Μητσοτάκη!
Δεν είναι τυχαίο ότι το Δημοψήφισμα θα πραγματοποιηθεί τον Ιανουάριο του 2012, λίγο μετά τη Δόση Δεκεμβρίου και αφού θα έχουν γιγαντωθεί οι γνωστές και βαρετές πλέον απειλές για τους μισθούς, τις συντάξεις και κάθε άλλο αποπροσανατολιστικό πυροτέχνημα του κυβερνητικού επιτελείου που επιδιώκει την χειραγώγηση μας.
Όμως, το σύστημα εξουσίας που φαίνεται να τα παίζει όλα για όλα, έχει και δεύτερο εναλλακτικό σενάριο, χωρίς να σημαίνει ότι παράμετροι του τελευταίου δεν υπεισέρχονται στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Είναι το σενάριο Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με Έκτακτες Εξουσίες, ενώ ήδη με τις ψήφους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ έχει καταργηθεί το Πανεπιστημιακό Άσυλο, διώκεται για την συνδικαλιστική του δράση ο αγωνιστής καθηγητής Κώστας Τουλγαρίδης, ενώ η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να κατεβάσει τον στρατό στο δρόμο για να σπάσει την απεργία των εργαζόμενων στους ΟΤΑ.
Την πρότασή του για συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, επαναλαμβάνει ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Δ. Λιντζέρης, αυτή τη φορά με ανοιχτή επιστολή του προς τον πρωθυπουργό. Αφού αναφέρει ότι η αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης σε συνδυασμό με την αδυναμία της κοινωνίας να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, επαναφέρει το ερώτημα με ποια αποτελεσματική, ισχυρή, στιβαρή, συναινετική διακυβέρνηση μπορεί να θωρακιστεί η χώρα, αποφεύγοντας τον εξοβελισμό της από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή οικογένεια. Ο κυβερνητικός βουλευτής υποστηρίζει πως η πρότασή του για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας εκτάκτου ανάγκης έχει ωριμάσει και βρίσκει υποστήριξη από πλειάδα στελεχών με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες.
Ο βουλευτής ουσιαστικά ασκεί κριτική όχι στην εφαρμοζόμενη πολιτική, αλλά στον τρόπο επιβολής της. Αφού σταθεί και αυτός υπεροπτικά έναντι της κοινωνίας της οποίας καταλογίζει «αδυναμία να προσαρμοστεί στα νεά δεδομένα», επαναφέρει τα σενάρια έκτακτης ανάγκης.
Ακολουθώντας όμως τον ίδιο τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευ.Βενιζέλο που όχι μόνο έχει τονίσει ότι «η έκτακτης κατάσταση στην οικονομία απαιτεί έκτακτα μέτρα στην πολιτική», ενώ με άρθρο -παρέμβαση του στα ΝΕΑ στέλνει τρομοκρατικό μήνυμα στην κοινωνία, που αγανακτεί και αντιστέκεται:
«Γιατί την είπες φωνή Πατρίδας;»*
Η κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι βαθειά και πολυεπίπεδη. Δεν είναι κρίση μόνον οικονομική, ούτε πολύ λιγότερο κρίση απλώς δημοσιονομική. Είναι κρίση ηθική και υπαρξιακή. Δοκιμάζεται πλέον η κοινωνική και εθνική συνοχή. Δοκιμάζεται η ικανότητά μας να συνεννοούμαστε με ορθολογικό τρόπο γύρω από θεμελιώδη ζητήματα εθνικής στρατηγικής. Η χώρα διατρέχει κινδύνους που, δυστυχώς, δεν συνειδητοποιεί, γιατί ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής της εκπροσώπησης και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης έχει κάνει την επιλογή να παίζει «εν ου παικτοίς». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αλλοιώνεται ή ακόμα και να αντιστρέφεται η πραγματικότητα. Η ελληνική κοινωνία δείχνει να απαντά με λάθος τρόπο σε λάθος ερωτήματα και να αγνοεί κρίσιμα δεδομένα που απορρέουν από το συσχετισμό των δυνάμεων και τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Είχε προηγηθεί πριν ελάχιστους μήνες η προκλητικά αυταρχική και ολοκληρωτικής αντίληψης συνέντευξη του ΥΕΘΑ Π. Μπεγλίτη, πάλι στην εφημερίδα ΝΕΑ, σύμφωνα με την οποία «προειδοποιεί τον ελληνικό λαό και τις κοινωνικές δυνάμεις να συνειδητοποιήσουν την εκρηκτική κατάσταση και να αναλάβουν τις ευθύνες τους διαφορετικά ο δρόμος της εσωτερικής σύγκρουσης θα είναι ανοικτός»!
Την σκυτάλη όμως του Ολοκληρωτισμού και την προετοιμασία του κλίματος για την επιβολή ενός τέτοιου είδους αυταρχικής πολιτικής επιλογής, έχουν πάρει εδώ και καιρό εκδοτικά συγκροτήματα, των γνωστών διαπλεκόμενων εφοπλιστών, εργολάβων, τραπεζιτών.
Μεγαλοδημοσιογράφοι που πάντα εκφράζουν την κεντρική προπαγανδιστική γραμμή των εκδοτών, όπως ο Μαλούχος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, παρεμβαίνουν με άρθρα όπως το «Χρεοκοπία, Δημοκρατία, άρθρο 48 και έκτακτες εξουσίες» (ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 21/10/2011) και απαιτούν ανοικτά Δικτατορική Διακυβέρνηση με Κοινοβουλευτικό μανδύα, εγκαλώντας τους Παπανδρέου-Βενιζέλο ότι με αυτό τον τρόπο κυβερνούν ήδη, ανεπίσημα και επιβάλλεται η επισημοποίηση του για να σωθεί η Δημοκρατία (η Δικτατορία της Αγοράς δηλαδή που κινδυνεύει;;;):
«Δεν υπάρχει πλέον έλληνας πολίτης που να αμφιβάλλει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου, καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, ας το κρίνει ο καθένας, λαμβάνει αποφάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της δημοκρατίας. Αποφάσεις που απαιτούν έκτακτες εξουσίες. Είναι δεδομένο ότι ήδη λειτουργεί ως κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης. Μπορεί κατ' άλλους να έχει δίκιο και κατ' άλλους άδικο, αλλά αυτό είναι το δεδομένο.
Όμως, μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης, για να είναι τέτοια, οφείλει να έχει στα χέρια της έκτακτες εξουσίες, τις οποίες το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει. Αλλιώς, εξελίσσεται σε ιδιότυπη δικτατορία. Δεν είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να αγνοεί το γεγονός ότι απαιτούνται έκτακτες εξουσίες, όταν στην πράξη λειτουργεί συστηματικά και όλο και οξύτερα με αυτό τον τρόπο. Υπάρχουν περίοδοι, που τέτοιες έκτακτες συνθήκες επιβάλλουν έκτακτες εξουσίες: οι πόλεμοι είναι ένα παράδειγμα. Τον πόλεμο, πολλές φορές τον έχουν οξύτατα επικαλεστεί, στους πιο δραματικούς τόνους, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομικών και όχι μόνον.
Το άρθρο 48 του Συντάγματος προβλέπει ρητά το πώς και για πόσο η ίδια η Βουλή, μετά από πρόταση της κυβέρνησης, μπορεί να λάβει την απόφαση ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας και να της παράσχει έκτακτες εξουσίες, στις οποίες κατ' ουσίαν αναφέρθηκε πρόσφατα και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
Αφού η κυβέρνηση δεν βλέπει άλλη λύση από αυτό που κάνει για να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά, αφού στην πράξη αναστέλλει τα συλλογικά δικαιώματα, αφού θεωρεί κάθε άλλο δρόμο κλειστό και μάλιστα τον απαξιώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο, όπως την πρόταση για επαναδιαπραγμάτευση, ας καταφύγει λοιπόν ευθέως εκεί. Ας πάρει την ευθύνη να ζητήσει από τη Βουλή εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
Η «εθνοσωτήριος» κυβέρνηση Παπανδρέου, περιφρονεί βαθύτατα τον ελληνικό λαό που υποτίθεται ότι, ερήμην του και με την πλήρη διαφωνία του, σώζει. Οι κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος, οφείλουν να ζητήσουν ευθέως από τον ελληνικό λαό να τους δώσει την άδεια να κυβερνήσουν έξω από τα όρια της κανονικότητας και να σταματήσουν να το πράττουν εκ κρυπτώ και στα όρια της συνταγματικής τάξης. Να πουν ρητά ότι θεωρούν ότι έστω και για ένα μικρό διάστημα, η χώρα δεν αντέχει να συνεχίσει να είναι δημοκρατία και να ζητήσουν αυτές τις έκτακτες εξουσίες από τη λαϊκή αντιπροσωπεία, όπως το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει.
Αν δεν το κάνουν, οδηγούμαστε, έτσι κι αλλιώς, χωρίς φρένα στον γκρεμό. Η απειλή, ούτως ή άλλως, θα επανέλθει πάλι σε χρόνο μηδέν. Στις αρχές Νοεμβρίου, εκταμιεύεται η δόση. Ωραία: Και στα τέλη Δεκεμβρίου; Τι θα κάνουν; Τι θα συμβεί; Που θα φτάσουν;
Φυσικά όλοι θυμόμαστε ότι πρώτος έθεσε το σχετικό ζήτημα ο «γνωστός» δημοσιογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, ο Τέλλογλου, που επίσης απαίτησε περιορισμό του Δικαιώματος της Απεργίας:
Το τίμημα της εκλογής
Κατ αρχήν γράφω "βασικό κορμό" το ΠΑΣΟΚ , αρά δεν θα είναι μόνο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε τον Οκτώβριο για να εφαρμόσει μία άλλη πολιτική από αυτή που τώρα χρειάζεται ο τόπος. Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα. Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρά τι μένει; Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 , από όλους τους πολιτικούς χώρους.
Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες ,για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (πχ πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας ,απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις ).
Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μία τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα .
Ο κ Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης "εθνικής ανάγκης", μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος . Η μόνη προϋπόθεση που θέτει η κοινωνία είναι να μοιραστεί το βάρος δίκαια.
Πιστεύουμε, ότι αν σε κάτι δικαιώθηκε ο Γ.Παπανδρέου είναι στο προεκλογικό δίλημμα που έθεσε:
«Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»
Σήμερα όμως, που ακόμη και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ κυνηγούν και χτυπούν τους βουλευτές τους για όλα αυτά τα βάρβαρα μέτρα που ψηφίζουν, τίθεται με άλλη σφοδρότητα, άλλο νόημα, από άλλα χείλη και με διαφορετική κατάληξη το δίλημμα:
Ή Ανατροπή του βάρβαρου Αστικού Καθεστώτος Εξουσίας, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ
Ή Κοινοβουλευτικός Ολοκληρωτισμός και Αστυνομικό Κράτος Διαρκούς Έκτακτης Ανάγκης.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Diktiospartakos.blogspot.com
