Στον 19ο προς τον 20ο αιώνα κυριαρχούσαν στην Ευρώπη μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις με δομές αυτοκρατορίας. Θα έλεγα ότι οι τύποι τους ήταν δύο.
Εκείνες που κινούνταν σε έναν γεωγραφικό χώρο, με αφετηρία τα εδάφη της Μητρόπολης και εκείνες που επεκτείνονταν μέσο της θαλάσσης. Οι πρώτες, όπως η Ρωσία, η Οθωμανική αυτοκρατορία και εκείνη της Αυστροουγγαρίας, πέρασαν στην ιστορία περισσότερο ως αυτοκρατορίες γεωγραφικής επέκτασης και συνέχειας, παρά ως κλασσικές αποικιοκρατικές δυνάμεις. Ως προς την πρώτη, Ρωσία, σε ένα βαθμό λογικό, διότι ενσωμάτωνε τους πληθυσμούς ισότιμα στο σύστημα, ίσως και για αυτό να επιβίωσε στη σημερινή της μορφή. Η δεύτερη (Οθωμανική), αποτέλεσε κλασσική περίπτωση αποικιοκρατίας σε αραβικό κόσμο και Βαλκάνια και όπως η τρίτη (Αυστροουγγαρία) διαλύθηκε. Οι δεύτερες, όπως Βρετανία, Γαλλία, Ισπανία, Ολλανδία, Γερμανία, κατέλαβαν χώρους σε Αμερική, Ασία, Αφρική, Ωκεανίδα, κατέστρεψαν με μεγαλύτερη αγριότητα τους πολιτισμούς, λεηλάτησαν πλούτο. Εκμεταλλεύτηκαν πληθυσμούς οικονομικά, αλλά το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η γεωπολιτική κατάληψη χώρων.Στον 21ο αιώνα, όλα δείχνουν ότι η γεωπολιτική θα συμπληρωθεί, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί και να αντικατασταθεί, από την γεωοικονομία. Την τελευταία την χαρακτηρίζει η κατάληψη με οικονομική ισχύ και μέσα εκείνων των χώρων που με μια έννοια τους το επιτρέπουν. Έχει κατά κανόνα λιγότερο κόστος. Δεν χρειάζεται να κάνει χρήση βίας ο φορέας της γεωοικονομικής. Το αναθέτει στις συνεργαζόμενες δυνάμεις, τουτέστιν στην Ελλάδα, στο Ελληνικό Κόμμα του Μνημονίου.Το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι μια χώρα ως η Ελλάδα, αν και τυπικά είναι ισότιμο μέλος της ΕΕ, στην πραγματικότητα ανήκει, πλέον, στην «κάτω κατηγορία» ενός ευρωπαϊκού συστήματος στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το Βερολίνο. Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτοφανές στην ιστορία. Είναι, όμως, πρωτοφανές στην νεώτερη ιστορία της Ευρώπης. Σύμφωνα με τις ιδρυτικές συνθήκες της ΕΟΚ/ΕΕ, όλα τα κράτη μέλη είναι εξ’ ορισμού ίσα με τις άλλα, ανεξάρτητα εδαφικού μεγέθους, πληθυσμού, ισχύος, στρατιωτικής και οικονομικής.Τα δύο τελευταία χρόνια απέδειξαν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα περιγράφουν οι συνθήκες και όσοι πίστεψαν στο «ευρωπαϊκό όνειρο». Οι συνθήκες έχουν παραβιαστεί στην ΕΕ, όπως πράττουν ορισμένοι με το Σύνταγμα στην Ελλάδα. Δεν ισχύει, πλέον, η κρατική ισότητα. Εχει αντικατασταθεί από το ποιος διαθέτει πόσο οικονομική ισχύ. Αν κάποιος έχει περισσότερα «Α» στην αξιολόγησή του, ισχυρότερη βιομηχανία και διοίκηση καθώς και μεγαλύτερα πλεονάσματα θεωρείται άξιος περισσοτέρων δικαιωμάτων. Η κατάργηση της ισότητας εντός της ΕΕ συνεπάγεται, όπως δείχνει η πρόσφατη εμπειρία μας, ευνουχισμό της κυριαρχίας κρατών λιγότερο ισχυρών και περιορισμό της δημοκρατίας στο εσωτερικό τους. Σημαίνει, δηλαδή, ιεράρχηση εντός της ΕΕ, καθώς και διαμόρφωση σχέσης εξάρτησης, όπου η Γερμανία είναι ο επιβλέπων και η Ελλάδα η επιβλεπόμενη.Στη βάση της ιεράρχησης των κρατών-μελών της ΕΕ, κάτι που δεν προβλέπουν οι συνθήκες, βρίσκεται η γεωοικονομική. Η οικονομική ισχύς σε βάρος της προβλεπόμενης πολιτικής και νομικής ισότητας. Το σπάσιμο του ενιαίου χώρου δικαίου σε χώρους διαφορετικής ισχύος ανάλογα με τους στατιστικούς δείκτες που διαθέτει ένα κράτος. Το σπάσιμο αυτό σημαίνει ότι δεν αντικρίζονται, πλέον δύο ισότιμα κυρίαρχα κράτη. Αλλά το πρώτο, Γερμανία, προσθέτει στην κυριαρχία του την εξάρτηση τρίτης χώρας, όπως είναι η Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι α) υπάρχουν περιοχές πολιτικής που οι αποφάσεις τους δεν αντιστοιχούν στη θέληση των πολιτών της Ελλάδας, αλλά σε εκείνη των κυρίαρχων σε χώρες όπως είναι η Γερμανία. Κατά προέκταση β) οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από τους πολίτες που τους αφορούν και καλούνται να υποστούν τις συνέπειες.Η οικονομική κρίση εξελίσσεται σε μια υποταγή της Ελλάδας στην γεωοικονομική αυτοκρατορία μιας Γερμανίας που δείχνει ανίκανη να παίξει ακόμα και αυτό τον ρόλο, όσο και αν το εύχεται ο νέος ραγιαδισμός εντός της χώρας μας.
