Από το υπουργείο Οικονομικών, υπό τη μορφή ‘άτυπης ενημέρωσης’ στις 21/11, διοχετεύτηκε κείμενο, που επεξηγεί την πρακτική που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση συνεργασίας, για το ειδικό τέλος ακινήτων. Μετά την κατακραυγή και τις ‘μη πληρωμές’ χιλιάδων συμπολιτών μας, η κυβέρνηση, διευρύνει ελάχιστα τον κύκλο των πολιτών που εξαιρούνται από το τέλος. Γνωρίζοντας όμως ότι και πολλοί άλλοι, δεν θα είναι σε θέση να το πληρώσουν, επιστρατεύει τις παλιές πρακτικές. Δηλαδή ανακοινώνει:
« Εφόσον υπάρχουν ευπαθείς ομάδες ή ακόμα και ατομικές περιπτώσεις που δεν υπάγονται στις ρητά προβλεπόμενες από το νόμο εξαιρέσεις, θα υπάρχει η δυνατότητα ένταξης στις εξαιρέσεις μετά από έλεγχο της κάθε ειδικής περίπτωσης που ζητά την υπαγωγή της στις εξαιρέσεις αυτές. Ο έλεγχος θα διενεργείται επιτόπου από τριμελείς επιτροπές που θα συσταθούν αμέσως.».
Πως λειτουργούσε χρόνια το κράτος; Δημιουργεί τέτοιες συνθήκες, τέτοιες δομές, ώστε η ‘διαμεσολάβηση’ να είναι απαραίτητη. Ο πολίτης γνωρίζει πως για να εξυπηρετηθεί, θα πρέπει να αποταθεί στους όποιους κομματικούς υπευθύνους που θα διαμεσολαβήσουν, ώστε να βρει το δίκιο του. Αφού λοιπόν οι ‘κομματικοί’ θα του έχουν κάνει χάρη, ο πολίτης, θα το θυμηθεί ή οφείλει να το θυμηθεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένο ένα τέτοιο σύστημα και δεν γίνεται αντιληπτό εύκολα. Στην προκειμένη περίπτωση γνωρίζει η κυβέρνηση ‘εθνικής σωτηρίας’ όπως γνώριζε και η προηγούμενη, πως είναι πολύ μεγαλύτερο το ποσοστό των συμπολιτών μας που και να ήθελε, δεν μπορεί να πληρώσει το ειδικό τέλος ακινήτων. Τι μπορεί να πληρώσει π.χ. ένας συνταξιούχος του ΟΓΑ που παίρνει 360 ευρώ σύνταξη το μήνα; Και πολλές άλλες κατηγορίες που πραγματικά δεν έχουν εισόδημα;
Τότε, θα ρωτήσει κάθε καλόπιστος παρατηρητής , γιατί δεν τους εξαιρεί από την αρχή; Γιατί δεν θέτει κανόνες που να έχουν σχέση με την πραγματικότητα, γνωστούς σε όλους, από την αρχή, που να μην επιδέχονται αμφισβήτηση;
Η άποψή μας, είναι ότι το κάνει για δύο λόγους. Και οι δύο, δείχνουν τηνκαταδυνάστευση της κοινωνίας από το πολιτικό κατεστημένο.
Α) Ακολουθεί τη λογική, ‘ότι αρπάξουμε’. Όποιον φοβίσουμε και μας πληρώσει. Ας κόψει το λαιμό του, ο πολίτης που δεν έχει μάθει να μην υπακούει. Εμείς θα του τα πάρουμε
Β) Για να αναγκαστεί ο αδύναμος οικονομικά πολίτης, να προστρέξει στα κομματικά στελέχη, να επηρεάσουν την επιτροπή, ώστε να τύχει απαλλαγής.
Αν το πολιτικό κατεστημένο σήμερα, ήθελε πραγματικά να εξεταστούν οι περιπτώσεις συμπολιτών μας που δεν μπορούν να πληρώσουν, θα έκανε άλλα πράγματα. Π.χ. θα έθετε κριτήρια από την αρχή. Ή, θα έστελνε τις υποθέσεις στη δικαιοσύνη. Ή θα έκανε οτιδήποτε, ώστε να εδραιώσει στη συνείδηση των πολιτών, ότι η διαφορετική αντιμετώπισή τους, έχει σχέση με πραγματικά γεγονότα και όχι με τη ‘σχέση’ που αναπτύσσουν με κομματικούς φορείς.
Τώρα τι θα κάνουν οι πολίτες; Θα εκμεταλλευτούν στο έπακρο το ‘παραθυράκι’ που τους δίνει η νομοθεσία (αν βέβαια, αυτά που λένε τα περάσουν σε νομοθετική διάταξη). Θα έχουμε πάλι τις γνωστές διαμεσολαβήσεις. Για να εξαργυρωθεί η όποια εκδούλευση σε ψήφο, σε ένα κομματικό σύστημα, που είναι φανερό ότι πεθαίνει.
Όμως η κομματοκρατία συνεχίζει την ίδια πρακτική. Τα κόμματα, εναλλάσσονται στην εξουσία. Ο τρόπος σκέψης και δράσης τους όμως, μένει ο ίδιος: η κοινωνία, ο μεγάλος εχθρός των πολιτικών μας, το ανήμερο θηρίο, πρέπει να δαμαστεί. Πως; Με τα γνωστά ‘κόλπα’ Αδιαφάνεια, διαφθορά. Ευνοιοκρατία. Προσωπική εξάρτηση του πολίτη, από τον πολιτικό.
Σε κάθε νόμο, σε κάθε απόφαση, σε κάθε ενέργεια, της πολιτικής ηγεσίας, υπάρχει ο ίδιος συνδετικός κρίκος: Να εξακολουθήσει ο πολιτικός κόσμος να διατηρεί τα ‘κεκτημένα’. Να εξακολουθήσει η κοινωνίας να παραμένει υπόδουλη.
Αν η υποχώρηση της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο ζήτημα πάρει αυτή τη μορφή και δεν θεσπιστούν κανόνες σαφείς που να προβλέπουν όλες τις περιπτώσεις, θα είναι μια ακόμα νίκη του πολιτικού κόσμου, εναντίον των Ελλήνων πολιτών.
