Οι μήνες που ακολούθησαν, και οι διαδοχικές αστοχίες στη στρατηγική διαχείρισης της κρίσης χρέους, με πολιτικούς όρους και λειτουργική στόχευση, ώστε να μπει φρένο στη διάχυση των αρνητικών συνεπειών της στο σύνολο της ευρωζώνης, και να προσδιοριστεί ένα συγκεκριμένο σημείο ως εφαλτήριο ανάκαμψης, έδειξαν πόσο δίκιο είχε η «Le Monde».
Σε μια εποχή αχαλίνωτης παγκοσμιοποίησης, κάθε δράση ή… αδράνεια της Ευρώπης, έχει σωρευτικά απροσδιόριστα αρνητικές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία. Και κάτω από αυτό το πρίσμα, είναι εξαιρετικά απογοητευτική η διαπίστωση του πόσο χαμηλά έχει υποχωρήσει το ποιοτικό επίπεδο της σύγχρονης πολιτικής ηγεσίας της ηπείρου μας.
Η έμπρακτη εγκατάλειψη της Συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, ήταν εκείνη που οδήγησε στην αναγκαιότητα της Συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Τρεις μήνες… απάθειας, που διαμόρφωσαν ένα ακόμη πιο προβληματικό διεθνές περιβάλλον.
Από την 27η Οκτωβρίου πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Η Ελλάδα άλλαξε κυβέρνηση, όπως ακριβώς επιθυμούσαν οι Βρυξέλλες. Η κρίση έχει αγγίξει πλέον την καρδιά της ευρωζώνης, με την ίδια τη Γαλλία να απειλείται με απώλεια της αξιολόγησης-φετίχ των ΑΑΑ, την Ιταλία να ποντάρει στον τεχνοκράτη Μόντι για να αποφύγει τα χειρότερα, και την Ισπανία να βλέπει τις αγορές να στέκονται με απρόσμενη επιφυλακτικότητα μπροστά στον Μαριάνο Ραχόι.
Σε ένα τόσο δυσμενές περιβάλλον, ο χρόνος αποτελεί πολυτέλεια. Και όμως, οι Βρυξέλλες, δηλαδή πρωτίστως και κυρίως η Γερμανία, που έχει μετατρέψει σε… μονοθεματική συνισταμένη, τη συλλογική διακυβέρνηση της Ευρώπης, δεν ξεμπλοκάρουν την 6η δόση, που τόσο χρειάζεται η Ελλάδα, δηλαδή ο… πυρήνας του κινδύνου, με πρόσχημα την “εκκρεμούσα” δεσμευτική υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά.
Τέτοιο θέμα φυσικά δεν τίθεται. Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει δεσμευτεί πολλαπλώς και εγγράφως. Αν η δέσμευση αυτή χάνεται… στη μετάφραση, προφανώς και το πρόβλημα δεν θα πρέπει να αναζητηθεί στη Συγγρού, αλλά στις Βρυξέλλες.
Στην πραγματικότητα, ακόμη και σε αυτή την τόσο οριακή συγκυρία, η Άνγκελα Μέρκελ, συγνώμη… η Ευρώπη, διατηρεί ασυγχώρητες σημειολογικές εμμονές. Αυτοπαγιδευμένη στη στρεβλή ανάγνωση του παρόντος, ως προπαρασκευαστικής συνιστώσας για το μέλλον.
Η Ευρώπη δεν ανήκει στη Γερμανία. Δεν ανήκε ποτέ. Η Ευρώπη των λαών θέλει και διεκδικεί ένα μέλλον, η αφήγηση του οποίου δεν θα γίνεται στα… γερμανικά. Μια τόσο μελαγχολική και «βαριά» γλώσσα. Με… υπέρβαρες αναμνήσεις από την ιστορική διαδρομή.
statesmen.gr
