Η σκληρή εικόνα της διπλανής φωτογραφίας, τριγυρνάει από χθες στο μυαλό μου. Είναι από τις μάχες που δίνουν καθημερινά νέοι από το κίνημα Occupy Portland, κάτι σαν τους δικούς μας αγανακτισμένους, με την αστυνομία στην Αμερική. Σκληρή εικόνα για όσους έχουν...
νιώσει στο πετσί τους το χημικό πιπέρι έστω και μια φορά, όπως η Ελίζαμπεθ Νίκολς.
Ο πόνος, το κάψιμο, η δυσφορία που νιώθεις εκείνη τη στιγμή, είναι απερίγραπτη. Καίγεσαι και δεν μπορείς να αγγίξεις το πρόσωπό σου, καίγονται τα σωθικά σου και δεν μπορείς να πιεις νερό. Τι πόνος Θεέ μου εκείνες τις στιγμές. Και τι γεύση σου αφήνει. Εμετική, αηδιαστική.
Με τι θράσος αυτά τα "γουρούνια" ρίχνουν στα πρόσωπα αυτή την αθλιότητα; Πόσο θα θελα κάτι τέτοιους "κάφρους" να τους έστηναν σε έναν τοίχο και να τους άδειαζαν ολόκληρο το μπουκάλι. Έτσι, για την γεύση...
Σε δηλώσεις που έκανε η νεαρή διαδηλώτρια για την ατυχή στιγμή, φάνηκε γενναία μιας και το μόνο που ανέφερε ήταν πως απλά ένιωθε το κάψιμο σε όλο της το πρόσωπο, παρόλα αυτά είναι καλά.
Εμείς το γιορτάζουμε με ΔΩΡΑ αξίας...http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/11/blog-post_6782.html
