Επομένως, στο βαθμό που αληθεύει η πληροφορία ότι ο αρχηγός των Ευελπίδων επαίνεσε ενώπιον των συμμαθητών του την επταετή δικτατορία, το περιστατικό είναι λυπηρό και πρέπει να επιβληθούν οι δέουσες κυρώσεις. Τελεία.
Προκύπτουν όμως και τρία ερωτήματα από αυτό το περιστατικό:
Το πρώτο ερώτημα είναι, αν η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να αξιολογήσει σωστά το περιστατικό αυτό και να εντοπίσει τον πραγματικό κίνδυνο που αντιμετωπίζει. Γιατί ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι ο κίνδυνος πραξικοπήματος, όπως ίσως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε το "Βήμα" και άλλα ΜΜΕ, για τους δικούς τους λόγους. Είναι ο κίνδυνος απώλειας της πίστης των παιδιών της, και μάλιστα των πιο αγνών παιδιών της. Η Ελληνική Δημοκρατία για έναν νέο 22 ετών, και μάλιστα ένα νέο με ιδανικά και ήθος, όπως κατά τεκμήριο είναι ένας Εύελπις, είναι σήμερα αποκρουστική. Ο νέος σήμερα αντικρύζει μια κοινωνία τόσο χρεωκοπημένη πνευματικά, ώστε να δίνει στα παιδιά της στρεβλή παιδεία, και τόσο χρεωκοπημένη οικονομικά, ώστε ελλείψει επαγγελματικών προοπτικών να τα στρέφει στη μετανάστευση. Πάνω απ' όλα όμως αυτή η κοινωνία δεν δίνει πια την συνεκτική κλωστή, την αίσθηση του συνανήκεινστο πλαίσιο ενός "κοινού τρόπου", ενός εθνικού προτύπου και ενός κοινωνικού συμβολαίου. Εδώ και χρόνια, το λαμπρό ένδυμα των δημοκρατικών θεσμών ντύνει μια κοινωνία που σαπίζει μέσα στη γενική αρχή "ο καθένας για την πάρτη του" - από τη φοροδιαφυγή και τη φυγοστρατία μέχρι τη γενικευμένη ανοχή στην παρανομία (που μάλιστα στην περίπτωση του πανεπιστημιακού ασύλου θεσμοθετήθηκε). Απέναντι σε μια τέτοια Δημοκρατία, δεν είναι περίεργο να αυξάνεται η απόρριψη των νέων και η αναζήτηση νέων προτύπων, εκτός δημοκρατίας.
Και εδώ έρχεται το δεύτερο ερώτημα: η αναζήτηση προτύπων εκτός Δημοκρατίας δεν είναι νέο φαινόμενο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Εδώ και πολλά χρόνια, κάποιοι νέοι αναζητούν τα εξωδημοκρατικά τους πρότυπα στα διδάγματα της άκρας αριστεράς, στη βία του αριστερισμού και στα γκρουπούσκουλα των Εξαρχείων. Το κάνουν αυτό όχι μόνο με θεωρητικές συζητήσεις, ούτε μόνο με ομιλίες και τραγούδια (όπως κατηγορείται ο Εύελπις), αλλά και με βίαιες πράξεις, που περιλαμβάνουν εμπρησμούς, επεισόδια σε πορείες, ακόμα και ένοπλες επιθέσεις με Καλάσνικοφ. Το κάνουν με την ανοχή του κράτους, που θέσπισε και επίσημο χώρο εκτός δημοκρατικής νομιμότητας προς εξυπηρέτησή τους (το "πανεπιστημιακό άσυλο"). Και κυρίως, το κάνουν με την ανοχή (ή καλύτερα, τον συγκεκαλυμμένο θαυμασμό) της "προοδευτικής" ιντελλιγκέντσιας και των κυρίαρχων ΜΜΕ, που τους αποκαλούν "παιδιά" και δημοσιεύουν σε κάθε ευκαιρία τις απόψεις τους (ακόμα και προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων). Τώρα λοιπόν, φαίνεται ότι κάποιοι άλλοι νέοι, ελάχιστοι Ευέλπιδες, αναζήτησαν εξωδημοκρατικά πρότυπα στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Και ξαφνικά, το δημοκρατικό κράτος, το τόσο ανεκτικό με τους θιασώτες του αριστερού ολοκληρωτισμού, αγανακτεί με λίγους θιασώτες του δεξιού ολοκληρωτισμού. Και το σύστημα της κυρίαρχης ιντελλιγκέντσιας και των ΜΜΕ τους "κρεμάει στα μανταλάκια", δια της ναυαρχίδας του ΔΟΛ. Γιατί άραγε;
Εδώ έρχεται να μας βοηθήσει το τρίτο ερώτημα, το οποίο είναι το γνωστό λατινικό "cui bono?" Ποιος ωφελείται από την ανακίνηση και έντονη προβολή του συγκεκριμένου περιστατικού στη Σχολή Ευελπίδων και τη συζήτηση περί "χουντικών σταγονιδίων"; Η απάντηση είναι απλή: ωφελείται το "προοδευτικό" σύμπλεγμα πολιτικών προσώπων, οικονομικών συμφερόντων και ΜΜΕ που διοίκησε την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, και προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει την ιδεολογική ηγεμονία της χώρας, παρά την χρεωκοπία (οικονομική και ηθική) στην οποία την οδήγησε. Πρόκειται για μια ιδεολογική ηγεμονία που βασίστηκε στη δαιμονοποίηση της "επάρατης δεξιάς" (υπό τους ευνοϊκούς όρους αντιπαράθεσης που δημιούργησε η αρνητική εμπειρία της δικτατορίας), και στην αποθέωση πράξεων αντίστασης όπως το Πολυτεχνείο (εξ ου και η πληθώρα "αντιδικτατορικών αγωνιστών" που εμφανίστηκαν μεταδικτατορικά δίπλα στους λίγους που πράγματι αντιστάθηκαν).
Πάνω σε αυτή την ιδεολογική ηγεμονία βασίστηκε ένα ολόκληρο σύστημα νομής εξουσίας (με πυρήνα το ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι μόνο) που ειδικά στη δεκαετία του '80 κατέστρεψε κάθε έννοια αξιοκρατίας με αθρόους διορισμούς κομματικών εγκαθέτων, νομιμοποίησε ηθικά τη διαφθορά με πρωθυπουργικές δηλώσεις ("είπαμε να πάρει ένα δωράκι" κλπ) και υποθήκευσε το μέλλον της Ελλάδας, εκτινάσσοντας το δημόσιο χρέος για να κάνει κοινωνική πολιτική με δανεικά. Αυτό το σύστημα εξουσίας πνέει σήμερα τα λοίσθια, θανάσιμα λαβωμένο από την κατάρρευση του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που οικοδόμησε, και μάλιστα στα χέρια του "πρίγκιπα" Γ. Παπανδρέου που κλήθηκε να ξηλώσει το δημιούργημα του πατέρα του. Καθώς το σύστημα στερείται πλέον, λόγω της οικονομικής κρίσης, των κλασικών μέσων εξαγοράς συνειδήσεων (ρουσφέτια και διανομή κονδυλίων σε ημετέρους), το μόνο που απομένει είναι η απελπισμένη ανακίνηση των παλιών "αντιδεξιών" αντανακλαστικών, με σκοπό τη συσπείρωση των ψηφοφόρων.
Είναι ένα τέχνασμα που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε αν θα πιάσει σήμερα... Η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι πολύ θυμωμένη με το πολιτικό σύστημα που την έφερε ως εδώ και δεν είναι βέβαιιο ότι θα καταπιεί πάλι αμάσητο το ίδιο "ποίημα". Δεν αποκλείεται μάλιστα πολλοί να συμμερίζονται την απογοήτευση του νεαρού Εύελπι με τους δημοκρατικούς θεσμούς. Και αν οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν μπορούν πια να πείσουν την κοινωνία, ανοίγεται δρόμος ολισθηρός.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι: οι αρμόδιοι ας δουν το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις και ας αφήσουν την ιδεολογική του εκμετάλλεσυη. Το Σύνταγμα και η δημοκρατική νομιμότητα είναι υπέρτατοι νόμοι, και όποιος τους αμφισβητεί, πρέπει να υφίσταται και τις συνέπειες. Αλλά ο υπέρτατος νόμος πρέπει να ισχύει για όλους, και οι συνέπειες να επιβάλλονται σε όλους τους αμφισβητίες της δημοκρατικής νομιμότητας. Όχι μόνο σε όσους ενοχλούν την κυρίαρχη ιντελλιγκέντσια, ούτε μόνο όταν αυτό βολεύει πολιτικούς σχεδιασμούς...
