Όλοι μας παρακολουθούμε τις κινήσεις της κυβέρνησης-Ευρώπης περιμένοντας πότε θα φτάσει στο απροχώρητο αυτός ο παραλογισμός, για τον οποίο κάθε φορά τίθενται νέα όρια.
Προ 4 ημερών γίναμε μάρτυρες μίας μεγάλης και πρωτοφανούς έκφρασης της λαϊκής οργής στον εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Ο λαός μαίνεται κατά των αποφάσεων της κυβέρνησης-Ευρώπης που εγκρίνονται από του δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους μας. Ο λαός του κυνηγάει. Ο λαός του εξεφτιλίζει. Ο λαός τους απαξιώνει.
Ερχόμαστε λοιπόν στο σημείο που καλούμαστε ΕΜΕΙΣ να πάρουμε τη θέση αυτών που απαξιώνουμε και εξεφτιλίζουμε, με αποτέλεσμα μία συντριπτική πλειοψηφία από τα παπαγαλάκια να κατακρίνει αυτήν την επιλογή (για να μην αναφερθούμε στην παγκόσμια διακυβέρνηση). Δεν μπορούν παρά να μου περάσουν δύο σκέψεις από το μυαλό:
1ον Αν τελικά δεν είναι μειοψηφία αυτοί που αντιδρούν και ο λαός μαζικά αντιτίθεται στις πράξεις της κυβέρνησης-Ευρώπης, για ποιο λόγο αυτή η αντίδραση; Για ποιο λόγο δεν μας ικανοποιεί με το παραπάνω αυτή η δυνατότητα που τόσο καιρό εκφράζαμε με μαζικές διαδηλώσεις, να την εκφράσουμε με αυτόν τον πλέον νόμιμό και άμεσα αποτελεσματικό θεσμό που λέγεται δημοψήφισμα;
2ον μήπως ο ελληνικός λαός αντιτίθεται σε όλα αυτά τα μέτρα εκ του ασφαλούς και στρουθοκαμηλίζοντας λέει ΟΧΙ σε όλα, χωρίς να μπει στην θέση των εκάστοτε βουλευτών που καλούνται να αναλάβουν μια τεράστια ευθύνη; Ελπίζω όχι, αν και αυτό ισχύει θα φανεί στο δημοψήφισμα, ανεξάρτητα των διλημμάτων που θα τεθούν, καθότι αυτά τα ήξεραν όλοι αυτοί οι βουλευτές που υπερ- ή καταψήφιζαν τα εκάστοτε μέτρα, αλλά και εμείς που τους κατηγορούμε.
Γιατί να ασχοληθούμε με το ποιος έβαλε τον ΓΑΠ και γιατί το έκανε ο ΓΑΠ; Είναι η ευκαιρία μας να δείξουμε ποια είναι η πλειοψηφία και να χαράξουμε μόνοι μας την ιστορία μας (ανεξάρτητα του γεγονότος ότι δεν είχαμε λόγο στα μέχρι τώρα τεκταινόμενα)
Σε κάθε περίπτωση, γιατί αυτό μας φοβίζει; Τελικά θέλουμε να αναλάβουμε ευθύνες προσωπικά; Τελικά θέλουμε να περάσει το δικό μας;
Αναγνώστης
