Ίσως όλα καταλήγουν στο τέλος στον εαυτό μας. Ξεχνάμε ήθη, έθιμα, καλοσύνη, ευγένειες, την πίστη μας. Τελικά αξίζει να διακινδυνεύεις με τέτοιο τρόπο το χαρακτήρα σου; Αυτά που έμαθες από την οικογένεια σου; Από τους συνανθρώπους σου.Υποκρισία! Τελικά ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Κρίμα που το έχουμε δεχτεί.
Το τι έχει γίνει τόσα χρόνια είναι γνωστό, ίσως να ακούγεται διαφορετικά από διάφορες πλευρές αλλά η κύρια ιστορία είναι ίδια.Να πιστέψουμε ποιόν; Αυτούς ή εμάς; Μάλλον στο τέλος τον εαυτό μας θα πιστέψουμε. Κρίμα που να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Ήδη νίωθω πιο καλά, άσχετα με το πόσο χρόνο χάνω γράφοντας αυτά. Ιδέες, ιδανικά να προσπαθούν με κάποια σειρά σε ένα κείμενο, σκέψεις τόσες πολλές που μπορείς να τρελαθείς. Το πιο δυσάρεστο σε όλα αυτά είναι το πόσο χαμηλά έχουμε πέσει.Ακούω πάντα την ίδια φράση από όλους τους ανθρώπους.Τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν είναι καν ερώτηση γιατί ούτε καν διευκρινίζει το τέλος, δηλαδή, τι μπορούμε να κάνουμε, για να βοηθήσω.-για την Ελλάδα; - για τον εαυτό μας;.Κρίμα, κάθε άνθρωπος που προσπαθεί να σκεφτεί, να αναλύσει , να συζητήσει , να διεκδικήσει , τον λένε τρελό - επαναστάτη - μελαγχολικό.Να πιαστώ απο το τελευταίο,πως μπορεί κάποιος να γελάσει ,να ονειρευτεί αν δεν τα έχει όχι με το σύστημα αλλά με τον εαυτό του καλά; Όταν βαθιά μέσα του ξέρει πως κάτι δεν είναι σωστό, τι να πω. Κρίμα; Ας αναλογιστεί τι μπορεί να κάνει κάθε άνθρωπος.Μόνος του.Μαζί με άλλους.Όπως θέλει ο καθένας αρκεί να προσπαθήσει να κάνει κάτι καλύτερο για τους γονείς του,την οικογένεια του , τα παιδιά του.Κρίμα. Πολλοί το λένε ρομαντικό.Ίσως και να είναι ,κακό είναι; Όλα δεν έχουν μια δόση; Το ταίρι μας, το αυτοκίνητο μας, οι φίλοι μας, η οικογένεια μας, εμπεριέχει μία δόση έρωτα. Πρόσωπα και υλικά, γιατί όχι και η προσπάθεια μας για κάτι καλύτερο; Κρίμα. Απλά κρίμα.
Αισιοδοξία,πολλοί θέλουν να μας περάσουν πως δεν έχουμε και όλα είναι στραβά και οτί εμείς τα βλέπουμε μόνο έτσι. Ουτοπία,αισιοδοξία υπάρχει. Γιατί; Γιατί πάντα υπάρχουν γραφικοί άνθρωποι που δεν δέχονται όλα αυτά τα γεγονότα, αυτή τη ζωή. Άρα είναι αισιόδοξοι οτί κάτι θα αλλάξει. Κρίμα που δεν υπάρχουν πολλοί. Δεν θα αναφέρω ούτε για το δημόσιο,ούτε για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, πολιτικούς, που ζούσαν σε ένα άλλο κόσμο.Ποιος μπορεί να κατηγορήσει την αγαπημένη του γιαγιά που τον αγκάλιαζε, του έδινε αγάπη οτί δεν προσπάθησε να κάνει κάτι καλύτερο για τη κοινωνία μας. Κρίμα,να ξεχνάμε τις αξίες που μας έμαθε. Λύσεις υπάρχουν. Ας διαλέξει ο καθένας την δικιά του αφού σκεφτεί, ονειρευτεί, πονηρευτεί. Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν όμοιες λύσεις. Η κάθε λύση οδηγεί ένα μέλλον.Ας αποφασίσει σωστά κάποιος μία λύση για τη ζωή του,την καθημερινότητα του. Κρίμα. Τέλος, ελπίζω ο κάθε ένας που θα το διαβάσει αυτό, να κρατήσει κάποιες λέξεις για τον εαυτό του και για εμάς.
Αναγνώστης
