Τώρα που η «επαναδιαπραγμάτευση» έγινε… «τροποποίηση» και η ημερομηνία... προσφυγής στις κάλπες εξανεμίστηκε, είναι πολύ, αν όχι εξαιρετικά πιθανό η ομόθυμη επαιτεία να επιτύχει τον επιδιωκόμενο στόχο της και να πάρουμε την 6η δόση, που καμία σχέση δεν έχει -και ποτέ δεν είχε- με το αν και κατά πόσον εργαζόμενοι και συνταξιούχοι πάρουν τον επόμενο μήνα μισθούς και δώρα Χριστουγέννων.
Εκτός άλλου απροόπτου και αφού ο ένας μετά τον άλλον οδηγηθούμε στα γκισέ της ΔΕΗ, των Εφοριών και των Τραπεζών για να καταβάλουμε τον οβολό μας, τιμωρία των πολλών παλινωδιών εκείνων που σήμερα διατείνονται πως θα μειώσουν έλλειμμα και χρέος που οι ίδιοι οδήγησαν σε δυσθεώρητα ύψη, η 6η δόση θα ‘ναι δική μας και, σε καλή τους μεριά… Εννοώ εκείνους που θα την ενθυλακώσουν και που καμία σχέση δεν έχουν με τους δυστυχείς που πλήρωναν, πληρώνουν και θα συνεχίσουν εσαεί να το κάνουν, στο όνομα ενός αδιευκρίνιστου χρέους σε μια χώρα που βάλλεται αλύπητα παρότι εκλιπαρεί σκυμμένη για έλεος, πίστωση χρόνου και λίγα ευρώ…
Συνήθως η «αλήθεια» έχει μια ανάγνωση… Οι περισσότερες, σχετίζονται με μια ή περισσότερες εκδοχές της, ή το ψέμα. Δεν υπάρχουν πολλές κι ας μοιάζουν λόγω των διαφορετικών οπτικών που καθένας επιχειρεί να την αναγνώσει, να την αντιληφθεί ή απλά, να την ράψει στα μέτρα του. Και η αλήθεια εν προκειμένω είναι πως το εγχείρημα της Γερμανίδας Καγκελαρίου και των συν αυτής οδηγείται στα βράχια… Πως οι επιλογές της οδηγούν την μια μετά την άλλη χώρες μέλη της κατ’ ευφημισμόν ευρωπαϊκής οικογένειας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και συνεχίζει να το κάνει, διότι υπεραπλουστευτικά έχει το… ντέφι στα χέρια της. Και υποδεικνύει τον ρυθμό. Τον ρυθμό που η αρκούδα καλείται να χορέψει. Ατσαλα κι όπως – όπως, αρκεί να το κάνει, χωρίς χρονοτριβές, χωρίς ποτέ κανείς να της υποδείξει τα βήματα. Και το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Ο ήχος κακόγουστος και ο χορός διασυρμός για την αρκούδα και τον αρκουδιάρη… Κι αυτή η αλήθεια, όπως οι περισσότερες, απ’ όποια πλευρά κι αν αποπειραθείς να την δεις είναι ίδια. Και αποκαλύπτει εκτός από ένα κακής ποιότητας θέαμα στα όρια του διασυρμού, την έκπτωση. Τον ακραίο καιροσκοπισμό και την έκπτωση. Και του αλήτη που δίνει τον ρυθμό και του άμοιρου, αλυσοδεμένου ζώου…
Αυτό που μένει να δούμε από την «αλήθεια», την ολόδικη, την κατάδική μας αλήθεια, είναι αν το βράδυ ο αρκουδιάρης πέραν κανενός ξεροκόμματου, της ρίξει και τίποτ’ άλλο… Ετσι για να δικαιώσει τον εφιάλτη. Τον ολόδικο, τον κατάδικό μας εφιάλτη…
Εκτός άλλου απροόπτου και αφού ο ένας μετά τον άλλον οδηγηθούμε στα γκισέ της ΔΕΗ, των Εφοριών και των Τραπεζών για να καταβάλουμε τον οβολό μας, τιμωρία των πολλών παλινωδιών εκείνων που σήμερα διατείνονται πως θα μειώσουν έλλειμμα και χρέος που οι ίδιοι οδήγησαν σε δυσθεώρητα ύψη, η 6η δόση θα ‘ναι δική μας και, σε καλή τους μεριά… Εννοώ εκείνους που θα την ενθυλακώσουν και που καμία σχέση δεν έχουν με τους δυστυχείς που πλήρωναν, πληρώνουν και θα συνεχίσουν εσαεί να το κάνουν, στο όνομα ενός αδιευκρίνιστου χρέους σε μια χώρα που βάλλεται αλύπητα παρότι εκλιπαρεί σκυμμένη για έλεος, πίστωση χρόνου και λίγα ευρώ…
Συνήθως η «αλήθεια» έχει μια ανάγνωση… Οι περισσότερες, σχετίζονται με μια ή περισσότερες εκδοχές της, ή το ψέμα. Δεν υπάρχουν πολλές κι ας μοιάζουν λόγω των διαφορετικών οπτικών που καθένας επιχειρεί να την αναγνώσει, να την αντιληφθεί ή απλά, να την ράψει στα μέτρα του. Και η αλήθεια εν προκειμένω είναι πως το εγχείρημα της Γερμανίδας Καγκελαρίου και των συν αυτής οδηγείται στα βράχια… Πως οι επιλογές της οδηγούν την μια μετά την άλλη χώρες μέλη της κατ’ ευφημισμόν ευρωπαϊκής οικογένειας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και συνεχίζει να το κάνει, διότι υπεραπλουστευτικά έχει το… ντέφι στα χέρια της. Και υποδεικνύει τον ρυθμό. Τον ρυθμό που η αρκούδα καλείται να χορέψει. Ατσαλα κι όπως – όπως, αρκεί να το κάνει, χωρίς χρονοτριβές, χωρίς ποτέ κανείς να της υποδείξει τα βήματα. Και το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Ο ήχος κακόγουστος και ο χορός διασυρμός για την αρκούδα και τον αρκουδιάρη… Κι αυτή η αλήθεια, όπως οι περισσότερες, απ’ όποια πλευρά κι αν αποπειραθείς να την δεις είναι ίδια. Και αποκαλύπτει εκτός από ένα κακής ποιότητας θέαμα στα όρια του διασυρμού, την έκπτωση. Τον ακραίο καιροσκοπισμό και την έκπτωση. Και του αλήτη που δίνει τον ρυθμό και του άμοιρου, αλυσοδεμένου ζώου…
Αυτό που μένει να δούμε από την «αλήθεια», την ολόδικη, την κατάδική μας αλήθεια, είναι αν το βράδυ ο αρκουδιάρης πέραν κανενός ξεροκόμματου, της ρίξει και τίποτ’ άλλο… Ετσι για να δικαιώσει τον εφιάλτη. Τον ολόδικο, τον κατάδικό μας εφιάλτη…
