Ένα από αυτά ήταν η ιστορία στη Γλώσσα "Το μικρό "κ" και το μεγάλο "Κ" από την Καππαδοκία".
Όχι, μη με ρωτήσετε ποιο ήταν το περιεχόμενο της ιστορίας.
Δε θυμάμαι καθόλου.
Αλλά όλα αυτά τα χρόνια μου έχει καρφωθεί στο μυαλό αυτός ο τίτλος.
Αυτή η σχεδόν ποιητική φράση, την οποία ανασύρω απ το μυαλό μου ως σουρρεαλιστικό συνειρμό όταν σκέφτομαι ... δεν ξέρω τι.
Αν ήξερα άλλωστε, δε θα ήταν σουρρεαλιστικός ο συνειρμός, καθώς θα υπήρχε κάποιος λογικός ειρμός.
Μου έρχεται σε -άσχετες μεταξύ τους- στιγμές.
Πώw μου ήρθε τώρα;
Έκανα μια περίεργη σύνδεση των γνωστών γεγονότων που συνταράσσουν τη χώρα και τα τελευταία 24ωρα.
Σκέφτηκα δύο πρόσωπα που πρέρχονται από την ίδια γωνιά του πλανήτη.
Δύο συγκάτοικοι σε Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ.
Ας το πούμε Καππαδοκία.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι συνέπεσαν όλως τυχαίως να κουμαντάρουν το ελληνικό καράβι την ώρα της τρικυμίας.
Και για να το κουμαντάρουν σωστά και να 'ναι ήσυχο και υπάκουο το πλήρωμα, ο σκηνοθέτης των πάντων (όχι απαραίτητα ο Θεός) όρισε τους δύο να παίζουν διαφορετικούς ρόλους.
Οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι το ονομάζουν "Τακτική: καλός μπάτσος-κακός μπάτσος" και τη χρησιμοποιούν κυρίως στις ανακρίσεις, για να κάμπτουν το ηθικό των ανακρινομένων.
Ο ένας σε παίρνει με το άγριο για να "τα ξεράσεις όλα σκουλήκι" (δες Σεφερλιακός Θεοχάρης) και ο άλλος σε παίρνει με το καλό και σε καλεί να τα πεις όλα "για το καλό σου"!
Οι δύο αυτοί μπάτσοι εναλλάσσονται συνεχώς, πληρώνονται απ' τον ίδιο εργοδότη λογοδοτούν στον ίδιο, εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, παίζοντας όμως διαφορετικούς ρόλους.
Ο ένας παίζει το μικρό "κ" και ο άλλος το μεγάλο "Κ"...
Έτσι σαν παραμύθι!
Ποιητική η φράση, αντιποιητική η εφαρμογή της στην πραγματικότητα.
Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις σημερινές, δεν είναι καθόλου τυχαία!
Απ' την Κικη και την Κοκό ποια να διαλέξω;
Την Κική την αγαπώ, μα μ' αρέσει κι η Κοκό...
