Η Μίρα είναι Ισραηλινή, ο πατέρας της είναι Παλαιστίνιος και η μητέρα της Εβραία. Μεγάλωσε σε ένα Παλαιστινιακό χωριό στα βόρεια του Ισραήλ. Επηρεασμένη από την κληρονομιά , την ιστορία, τη γλώσσα και των δύο λαών δεν βρήκε ποτέ τίποτε αντιφατικό στο να είναι ταυτόχρονα Ισραηλινή και Παλαιστίνια!
Πριν από δύο χρόνια όμως δίχασε τους Ισραηλινούς αλλά και τους Παλαιστίνιους όταν αποφάσισε να εκπροσωπήσει το Ισραήλ στη Γιουροβίζιον τραγουδώντας μαζί με την Ισραηλινή Νίνη την ώρα που το Ισραήλ και η Παλαιστίνη βρισκόταν και πάλι σε κρίσιμες στιγμές .
«Γεννήθηκα στο Ισραήλ, μιλάω τα Εβραϊκά μερικές φορές καλύτερα από τα Αραβικά, αλλά προέρχομαι από μια Παλαιστινιακή ατμόσφαιρα, έχω μεγαλώσει με Παλαιστινιακά φαγητά, μουσική, κουλτούρα . Για μένα δεν υπάρχει κάτι αντιφατικό, είναι η σύνθεση της εικόνας μου. Απλά τυχαίνει να μένω σε ένα πολύ παράξενο μέρος.
Και είμαι υποχρεωμένη να αποδεικνύω κάθε φορά ότι είμαι πιστή και στις δύο πλευρές. Οι Παλαιστίνιοι ζητούν την συμπαράσταση και την αποδοχή από μέρους μου, μόνο του Παλαιστινιακού ζητήματος. Το ίδιο και οι Ισραηλινοί μου ζητούν να φερθώ σαν Ισραηλίτισσα, να δείξω την πίστη μου στο έθνος, τις θέσεις τους. Ενώ εγώ είμαι με το μέρος αυτού που θεωρώ δίκαιο κάθε φορά.
Δεν το βουλώνω ποτέ όταν νομίζω ότι πρέπει να αντισταθώ και αυτό αρκετά συχνά με βάζει σε μπελάδες με τον περίγυρό μου. Με τους Ισραηλινούς γιατί πιστεύουν ότι είμαι πολύ Παλαιστίνια και με τους Παλαιστινίους επειδή πιστεύουν ότι δεν τους υποστηρίζω αρκετά, ότι προτιμώ τους Ισραηλινούς και τους ακολουθώ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Οι άνθρωποι αρέσκονται να ανήκουν σε στρατόπεδα, και παλεύουν, να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο. Σέβομαι την ιστορία, μαθαίνουμε πράγματα από αυτήν αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τη χρησιμοποιούμε μόνο για να πάμε μπροστά και όχι για να βαλτώνουμε σε αυτήν. Ενδιαφέρομαι για το αύριο. Τι μπορώ λοιπόν να κάνω σήμερα ώστε αύριο τα πράγματα να είναι διαφορετικά;
Όταν κατέβηκα στη Γιουροβίζιον στην αρχή δεν είχα υποστήριξη από τις δύο πλευρές. Όταν ανακοίνωσαν ότι θα έχουμε κοινή εκπροσώπηση, οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές ήταν στο χειρότερο σημείο τους. Νόμιζαν λοιπόν ότι ήταν κάποιο τέχνασμα δημοσίων σχέσεων, επικοινωνίας, μια Εβραία και μια Παλαιστίνια να τραγουδήσουν μαζί για την Ειρήνη. Δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την ιδέα εκείνη τη στιγμή και υπήρξαν αντιδράσεις και από τις δύο πλευρές.
Η Παλαιστινιακή πλευρά μου ζητούσε μέσω διαδικτύου να μη συμμετάσχω στον διαγωνισμό γιατί αν θα πήγαινα θα άναβα το πράσινο φως για τους βομβαρδισμούς στην Γάζα. Από την Ισραηλινή πλευρά υπήρχαν υπουργοί που αντιτίθονταν στην ιδέα ότι εγώ μια αραβοισραηλινή θα αντιπροσώπευα τη χώρα σε ένα διαγωνισμό σαν τη Γιουροβίζιον. Πήγαν λοιπόν στην επιτροπή του διαγωνισμού και ζήτησαν να μη με στείλουν. Τόσο εγώ όσο και η άλλη τραγουδίστρια περάσαμε δύσκολα.
Μετατράπηκε σε ένα μεγάλο δίλημμα και για εμένα αν τελικά θα έπρεπε να πάω στον διαγωνισμό. Ήταν σε εξέλιξη και ο πόλεμος, πολλοί άνθρωποι πέθαιναν στην Γάζα, είχα καταλάβει ότι ήταν η πιο ηλίθια απόφαση της κυβέρνησης να κάνει αυτόν τον πόλεμο. Ήταν ένα ηθικό δίλλημα.
Τελικά αποφάσισα να πάω εξαιτίας πολλών πραγμάτων.
Δέχθηκα πολλές απειλές, με αποκαλούσαν προδότρια και οι δύο πλευρές, ήταν μια τρομερή περίοδος . Και η άλλη τραγουδίστρια όμως αντιμετώπιζε προβλήματα από τους Εβραίους της δεξιάς πτέρυγας που την αποκαλούσαν θαυμάστρια των Αράβων.
Άνθρωποι και καταστάσεις ήταν όλα εναντίον μας, ακόμα και όταν ο πόλεμος τελείωσε εκείνοι συνέχισαν τις επιθέσεις εναντίον μας και το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν τη φιλία μου με την άλλη τραγουδίστρια πιο ισχυρή. Και τελικά νομίζω ότι καταφέραμε να μεταφέρουμε το μήνυμα που θέλαμε και αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Για πολλούς φανήκαμε ξεροκέφαλες αλλά αυτό έφερε αποτέλεσμα.
Αν και έχει περάσει πολύς καιρός από εκείνη μας την εμφάνιση η επιρροή μας έχει μείνει στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Ότι δύο τρελές τραγουδίστριες, που επέμεναν και επέμεναν, μοιράστηκαν τα προβλήματα τους και τον πόνο τους και δεν μίλησαν μόνο για την προσωπική τους ιστορία, τον προσωπικό τους πόνο και το προσωπικό τους πρόβλημα. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε αν αφαιρέσουμε από την άλλη πλευρά το δικαίωμα στον πόνο τους , στην ιστορία τους. Είναι παράνοια.
Η Αραβική κοινότητα είναι ακόμα πολύ κλειστή στις γυναίκες. Δεν βλέπουν με πολύ καλό μάτι το ότι βγαίνουν από το σπίτι και κάνουν καριέρα. Τις ενθαρρύνουν περισσότερο να γίνουν νοικοκυρές και μητέρες. Κάποιες δουλεύουν αλλά επιλέγουν εργασίες, όπως δασκάλα ή γραμματέας, όχι σε ανταγωνιστικά πόστα. Και όποιες πετυχαίνουν πηγαίνουν ενάντια σε όλους και όλα. Η χώρα ακόμα διοικείται από στρατιωτικούς και κυρίως άνδρες.
Δεν έχω πάει στο στρατό γιατί έχω αραβικές ρίζες, ελπίζω κάποια στιγμή να υπάρξει ισονομία και σε αυτό. Οι Άραβες εδώ ακόμα παλεύουν για ίσα δικαιώματα σε όλα τα θέματα, στην στέγαση, την εκπαίδευση, την εργασία. Κυρίως αυτή η κυβέρνηση είναι πολύ ρατσιστική απέναντι στους Άραβες, τα κονδύλια δεν πηγαίνουν εκεί που πρέπει να πάνε, μεθοδεύουν την εξόντωσή μας στην γωνία.
Κάνω πολύ εθελοντική εργασία για τις φτωχές αραβικές κοινωνίες αλλά και με οποιοδήποτε πρότζεκτ έχει να κάνει με την ειρηνική συνύπαρξη των δύο πλευρών. Δουλεύω πολύ με τις γυναίκες, τα κορίτσια που προέρχονται από προβληματικές οικογένειες και περιβάλλοντα. Και είναι πολύ ενοχλητικό όταν εσύ δείχνεις το ενδιαφέρον σου εμπράκτως να βλέπεις ότι στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει.
Αντίθετα οι άνθρωποι ακόμα μισούν ο ένας τον άλλον, ακόμα θέλουν να ξεφορτωθούν ο ένας τον άλλον, θέλουν να ζουν χώρια και αυτό μερικές φορές με κουράζει. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να πάρω τις βαλίτσες μου και να πάω κάπου αλλού να τους αφήσω πίσω μου να σκοτώνονται αφού το επιθυμούν τόσο πολύ".
