Δύο αρνητικές προοπτικές
Η χώρα ακολουθεί μια πολιτική, με την οποία θα βγει χαμένη ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην ΕΕ. Επί παραδείγματι, αν η ΕΕ διαλυθεί, η Ελλάδα θα είναι η χώρα που θα...
υποστεί τις μεγαλύτερες αρνητικές συνέπειες, αφού έχει την πιο παρακμασμένη αυτή τη περίοδο οικονομία και το πολιτικό σύστημα της βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Σε μια τέτοια περίπτωση, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι θα κληθεί το σημερινό κυρίαρχο κομματικό προσωπικό να σώσει την πατρίδα! Μπορεί να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να συμβεί αν αυτή που διέλυσαν την Ελλάδα αναλάβουν να διαχειριστούν μια τέτοια καταστροφή. Για αυτό είναι επείγουσα ανάγκη να αποτραπεί αυτή τη στιγμή η άτακτη διάλυση της ΕΕ και ακόμα περισσότερο είναι αναγκαία η απομάκρυνση από την εξουσία της κυβέρνησης του Κόμματος του Μνημονίου. Υπάρχει, βέβαια, η περίπτωση να σωθεί, έστω και προσωρινά, η ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση η σωτηρία της αν γίνει από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτήν, θα συνοδευτεί, όπως όλα δείχνουν, με ακόμα περισσότερα μέτρα επιτήρησης σε βάρος κρατών μελών. Με παρέμβαση στο εσωτερικό μιας χώρας που έχει ελλείμματα στα δημοσιονομικά της μεγέθη. Με περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας. Ευνουχισμό της εθνικής κυριαρχίας της. Γνωρίζουμε δε, ότι το πρώτο υποψήφιο θύμα τέτοιου παραδειγματισμού είναι η Ελλάδα. Όχι διότι κυριαρχεί κάποιος μεταφυσικός ανθελληνισμός στην Ευρώπη, αλλά διότι το διευθυντήριο στην ΕΕ βρήκε στη χώρα μας κυβερνήσεις και ηγεσίες κομμάτων που αρέσκονται στον ρόλο του υποτακτικού, ορισμένοι μάλιστα αρέσκονται στο ρόλο του νέου ραγιαδισμού. Η Ελλάδα με το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει είναι το καλύτερο «ποντίκι για πείραμα», αλλά και υπενθύμιση στους υπόλοιπους πόσο ακραία μπορεί να είναι οι επιλογές του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.
Η διττή επίθεση των αγορών και το προβληματικό μέλλον της ΕΕ
Γνωρίζουμε ότι όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα με τη στατιστική των «ελλειμμάτων». Αφετηρία του προβλήματος είναι η ίδια η συμφωνία του Μααστρίχτ, στην οποία τέθηκαν οι αριθμητικές προβλέψεις των ορίων των ελλειμμάτων. Σε αυτήν τέθηκαν οικονομικά αυθαίρετες κόκκινες γραμμές «προειδοποίησης» των αγορών. Τα όρια, με άλλα λόγια, αποτελούν το καμπανάκι επίθεσης των τελευταίων στα κράτη μέλη της ΕΕ. Επιθέσεις που έχουν δύο συστατικά. Το ένα είναι η συνεχής κερδοσκοπία. Η τοκογλυφία. Η απόσπαση κερδών από λεηλασία προϋπολογισμών των κρατών μελών της ΕΕ καθώς και μεταφοράς πόρων από την πραγματική ευρωπαϊκή οικονομία στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Αυτή η πρώτη επίθεση, όπως πάντα, συνοδεύεται από μια δεύτερη που εκφράζει την απαίτηση των αγορών να διασφαλίσουν τα κερδοσκοπικώς αποκτηθέντα κέρδη. Με την πρώτη επίθεση οι αγορές δείχνουν να λειτουργούν αποδιοργανωτικά απέναντι σε θεσμούς και κανόνες. Με τη δεύτερη, το άλλο συστατικό, επιθυμούν αναδιοργάνωση θεσμών και κανόνων, αλλά προς όφελός τους. Επιθυμούν ακόμα και την καθιέρωση νέων εργαλείων όπως είναι τα ευρωομόλογα, αλλά με όρους συμφέροντες για τις αγορές.Στόχος των «αγορών» να επενδύσουν τα τοκογλυφικά κέρδη τους με σιγουριά. Οι τοκογλυφικές αγορές επιθυμούν η καθιέρωση αυτών των νέων εργαλείων να γίνει με αύξηση των δικών τους δυνατοτήτων ώστε ανενόχλητα να ελέγχουν και να λεηλατούν κρατικούς και άλλους πόρους. Βρίσκονται, κατά συνέπεια, σε αντίθεση με εκείνους που επιδιώκουν την εισαγωγή του ευρωομόλογου προκειμένου να τιθασευτούν οι αγορές. Υπάρχουν, λοιπόν, δύο πεδία μάχης ως προς τη δημιουργία νέων ευρωπαϊκών εργαλείων. Το έναν είναι η αντιπαράθεση για την καθιέρωσή τους ή μη. Το δεύτερο αφορά το παρεχόμενο, πλαίσιο και λειτουργία που θα έχουν όσα από αυτά εισαχθούν και εφαρμοστούν.
Γιατί είναι κρίσιμοι οι επόμενοι μήνες για την ΕΕ;
Την άνοιξη η Ιταλία πρέπει να βρει 320 δισεκατομμύρια για να πληρώσει τμήμα του χρέους της που λήγει. Μετά τα όσα συνέβησαν στα χρηματιστήρια πριν τρεις ημέρες, όταν η Γερμανία δεν μπόρεσε να βρει τα ποσά που χρειαζόταν για τα 10ετή ομόλογά της, είναι φανερό και στον τελευταίο παρατηρητή, ότι η κατάσταση για την Ιταλία δυσκολεύει. Αν, μάλιστα, δεν μπορέσει να βρει χρήματα, τότε είναι πιθανό η έβδομη ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της και να τιναχθεί στον αέρα όλη η Ευρωζώνη. Το γεγονός αυτό, κανονικά, θα έπρεπε να διευκολύνει τους έλληνες αρμόδιους για διαπραγματεύσεις και όχι να τους πανικοβάλει.Υπάρχουν μέτρα άμεσης παρέμβασης στο πρόβλημα Ιταλία, αλλά γενικότερα της Ευρωζώνης; Ναι. Είναι μέτρα που μπορούν να ληφθούν άμεσα, όπως είναι α) η εκτύπωση χρήματος/Ευρώ, ώστε να υπάρξει ρευστότητα στις αγορές και να απαξιωθεί το χρέος των κρατών μελών της ΕΕ. Ουσιαστικά θα πρόκειται για κούρεμα χωρίς εκχώρηση δικαιωμάτων στους δανειστές. β) η παροχή φτηνών δανείων από την ΕΚΤ προς τα κράτη μέλη της ΕΕ, με ανάλογο επιτόκιο (1,25%-1,50%) όπως αυτά που δίνονται στις τράπεζες για να πράττουν τοκογλυφία σε βάρος δημοσίου και όλων μας. γ) Η ορθή έκδοση ευρωομολόγων, ενάντια στα κριτήρια και τη λογική των αγορών και δ) η μόχλευση των αυξημένων κεφαλαίων του ταμείου σταθεροποίησης.Αυτά τα μέτρα που είναι τόσο επείγοντα, γιατί δεν λαμβάνονται τώρα, άμεσα; Διότι δεν το θέλει η Γερμανία. Ο λόγος είναι ότι επιθυμεί να τα ελέγχει όλα στην ΕΕ. Πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να τιμωρήσει όσους παραβιάζουν κατά πολύ (διότι τα παραβιάζει και η ίδια) τα φετίχ του Μααστρίχτ και των αγορών. Να τους πειθαρχήσει και να θέσει όρους σε όλους τους υπόλοιπους. Όρους όπως είναι η συνταγματοποίηση των φετίχ των αγορών και των δικών της επιλογών, η εποπτεία της οικονομίας τρίτων κρατών από την ίδια και τους συμμάχους της, η κατάληψη κυριαρχίας τρίτων κρατών από επιτροπάτα κοκ. Επιθυμεί, δηλαδή, να επιβάλει τους δικούς της κανόνες σε τρίτους και να μετατρέψει χώρες όπως είναι η Ελλάδα, σε κακά αντίγραφα της Γερμανίας. Να ενοποιηθεί, δηλαδή, η Ευρώπη γεωοικονομικά υπό την εποπτεία της.Η Γερμανία επιδιώκει, με άλλα λόγια, πρώτα να πάρει όσα απαιτεί και κατόπιν να συμβάλλει στην σωτηρία της ΕΕ. Θα μπορούσε κανείς να το διατυπώσει διαφορετικά: Για την Γερμανία η ΕΕ ή θα είναι γερμανοποιημένη ή δεν θα υπάρξει, θα διαλυθεί. Πρόκειται για ένα παιχνίδι πόκερ που λανθασμένα η Γερμανία νομίζει ότι γνωρίζει τόσο την εξέλιξή του, όσο και την κατάληξη που θα έχει.
Μια επικίνδυνη πολιτική και ο γερμανικός παραλογισμός
Η Γερμανία έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και νομίζει ότι μπορεί να τους μαζέψει όποτε το θελήσει η ίδια. Πιστεύει ότι μπορεί, χωρίς κόστος, να πάει τα πράγματα μέχρι τα άκρα. Ότι επειδή αντιμετωπίζει κότες, όπως είναι οι έλληνες κυβερνώντες, θα πάρει όλα όσα ζητά και μετά, αφού θα έχει διασφαλίσει πλήρως τα συμφέροντά της, οπότε τότε θα συναινέσει στη λήψη μέτρων διάσωσης της ΕΕ. Σφάλει οικτρά. Και αυτό διότι οι άνεμοι μπορεί να μην είναι ούριοι ούτε για την ίδια. Δηλαδή, ότι όταν θα έρθει η στιγμή να εκτιμήσει ότι όλα έχουν τακτοποιηθεί κατά το δικό της συμφέρον, να επιδιώξει στη συνέχεια να προχωρήσει σε πιο λογικές επιλογές. Μόνο που τότε μπορεί να είναι αργά και η ίδια η συμπεριφορά της να μετατραπεί σε μπούμερανγκ σε βάρος της. Η Γερμανία παίζει με τη φωτιά όταν της ρίχνει συνεχώς βενζίνη παριστάνοντας ότι θέλει να τη σβήσει. Μάλιστα, τι στιγμή που πράγματι θα θελήσει να τη σβήσει, πιθανότατα να μην μπορεί πλέον να το κάνει. Διότι προηγούμενα μπορεί να έχουν κάνει οι αγορές ολομέτωπη επίθεση στο σύνολο της ευρωζώνης. Και είναι γνωστό, ότι σε τελευταία γραφή εκείνος που έχει να χάσει τα περισσότερα από μια τέτοια διάλυση, είναι εκείνος που ακόμα περνά καλά και όχι ο καταστραμμένος. Κάτι που δεν επιτρέπεται να το ξεχνούν οι έλληνες κυβερνώντες. Οι τελευταίοι, αντί να οργανώνουν συμμαχίες και αντίσταση απέναντι στα επικίνδυνα γερμανικά σχέδια, τα προπαγανδίζει στο εσωτερικό της χώρας προκειμένου να επιβάλλει την γερμανική γραμμή πάνω στις πλάτες μας.Η Γερμανία θα πληρώσει την πολιτική της ενάντια στα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Θα πληρώσει ακριβά την αλαζονεία, την υπεροψία και την λανθασμένη εκτίμηση της κατάστασης. Νομίζει ότι μπορεί να επιβάλει όλα όσα επιθυμεί και να ελέγξει όλες τις εξελίξεις. Αυτό δεν το μπορεί. Διότι είναι σε παγκόσμια κλίμακα μια μεσαία δύναμη που το όποιο αυξημένο βάρος της το αντλεί από την ισχύ της εντός της ΕΕ και του γεγονότος ότι μπορεί να προωθεί τις υπερεθνικές επιλογές της μέσω της ΕΕ.
Η χώρα ακολουθεί μια πολιτική, με την οποία θα βγει χαμένη ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην ΕΕ. Επί παραδείγματι, αν η ΕΕ διαλυθεί, η Ελλάδα θα είναι η χώρα που θα...
υποστεί τις μεγαλύτερες αρνητικές συνέπειες, αφού έχει την πιο παρακμασμένη αυτή τη περίοδο οικονομία και το πολιτικό σύστημα της βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Σε μια τέτοια περίπτωση, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι θα κληθεί το σημερινό κυρίαρχο κομματικό προσωπικό να σώσει την πατρίδα! Μπορεί να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να συμβεί αν αυτή που διέλυσαν την Ελλάδα αναλάβουν να διαχειριστούν μια τέτοια καταστροφή. Για αυτό είναι επείγουσα ανάγκη να αποτραπεί αυτή τη στιγμή η άτακτη διάλυση της ΕΕ και ακόμα περισσότερο είναι αναγκαία η απομάκρυνση από την εξουσία της κυβέρνησης του Κόμματος του Μνημονίου. Υπάρχει, βέβαια, η περίπτωση να σωθεί, έστω και προσωρινά, η ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση η σωτηρία της αν γίνει από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτήν, θα συνοδευτεί, όπως όλα δείχνουν, με ακόμα περισσότερα μέτρα επιτήρησης σε βάρος κρατών μελών. Με παρέμβαση στο εσωτερικό μιας χώρας που έχει ελλείμματα στα δημοσιονομικά της μεγέθη. Με περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας. Ευνουχισμό της εθνικής κυριαρχίας της. Γνωρίζουμε δε, ότι το πρώτο υποψήφιο θύμα τέτοιου παραδειγματισμού είναι η Ελλάδα. Όχι διότι κυριαρχεί κάποιος μεταφυσικός ανθελληνισμός στην Ευρώπη, αλλά διότι το διευθυντήριο στην ΕΕ βρήκε στη χώρα μας κυβερνήσεις και ηγεσίες κομμάτων που αρέσκονται στον ρόλο του υποτακτικού, ορισμένοι μάλιστα αρέσκονται στο ρόλο του νέου ραγιαδισμού. Η Ελλάδα με το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει είναι το καλύτερο «ποντίκι για πείραμα», αλλά και υπενθύμιση στους υπόλοιπους πόσο ακραία μπορεί να είναι οι επιλογές του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.
Η διττή επίθεση των αγορών και το προβληματικό μέλλον της ΕΕ
Γνωρίζουμε ότι όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα με τη στατιστική των «ελλειμμάτων». Αφετηρία του προβλήματος είναι η ίδια η συμφωνία του Μααστρίχτ, στην οποία τέθηκαν οι αριθμητικές προβλέψεις των ορίων των ελλειμμάτων. Σε αυτήν τέθηκαν οικονομικά αυθαίρετες κόκκινες γραμμές «προειδοποίησης» των αγορών. Τα όρια, με άλλα λόγια, αποτελούν το καμπανάκι επίθεσης των τελευταίων στα κράτη μέλη της ΕΕ. Επιθέσεις που έχουν δύο συστατικά. Το ένα είναι η συνεχής κερδοσκοπία. Η τοκογλυφία. Η απόσπαση κερδών από λεηλασία προϋπολογισμών των κρατών μελών της ΕΕ καθώς και μεταφοράς πόρων από την πραγματική ευρωπαϊκή οικονομία στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Αυτή η πρώτη επίθεση, όπως πάντα, συνοδεύεται από μια δεύτερη που εκφράζει την απαίτηση των αγορών να διασφαλίσουν τα κερδοσκοπικώς αποκτηθέντα κέρδη. Με την πρώτη επίθεση οι αγορές δείχνουν να λειτουργούν αποδιοργανωτικά απέναντι σε θεσμούς και κανόνες. Με τη δεύτερη, το άλλο συστατικό, επιθυμούν αναδιοργάνωση θεσμών και κανόνων, αλλά προς όφελός τους. Επιθυμούν ακόμα και την καθιέρωση νέων εργαλείων όπως είναι τα ευρωομόλογα, αλλά με όρους συμφέροντες για τις αγορές.Στόχος των «αγορών» να επενδύσουν τα τοκογλυφικά κέρδη τους με σιγουριά. Οι τοκογλυφικές αγορές επιθυμούν η καθιέρωση αυτών των νέων εργαλείων να γίνει με αύξηση των δικών τους δυνατοτήτων ώστε ανενόχλητα να ελέγχουν και να λεηλατούν κρατικούς και άλλους πόρους. Βρίσκονται, κατά συνέπεια, σε αντίθεση με εκείνους που επιδιώκουν την εισαγωγή του ευρωομόλογου προκειμένου να τιθασευτούν οι αγορές. Υπάρχουν, λοιπόν, δύο πεδία μάχης ως προς τη δημιουργία νέων ευρωπαϊκών εργαλείων. Το έναν είναι η αντιπαράθεση για την καθιέρωσή τους ή μη. Το δεύτερο αφορά το παρεχόμενο, πλαίσιο και λειτουργία που θα έχουν όσα από αυτά εισαχθούν και εφαρμοστούν.
Γιατί είναι κρίσιμοι οι επόμενοι μήνες για την ΕΕ;
Την άνοιξη η Ιταλία πρέπει να βρει 320 δισεκατομμύρια για να πληρώσει τμήμα του χρέους της που λήγει. Μετά τα όσα συνέβησαν στα χρηματιστήρια πριν τρεις ημέρες, όταν η Γερμανία δεν μπόρεσε να βρει τα ποσά που χρειαζόταν για τα 10ετή ομόλογά της, είναι φανερό και στον τελευταίο παρατηρητή, ότι η κατάσταση για την Ιταλία δυσκολεύει. Αν, μάλιστα, δεν μπορέσει να βρει χρήματα, τότε είναι πιθανό η έβδομη ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της και να τιναχθεί στον αέρα όλη η Ευρωζώνη. Το γεγονός αυτό, κανονικά, θα έπρεπε να διευκολύνει τους έλληνες αρμόδιους για διαπραγματεύσεις και όχι να τους πανικοβάλει.Υπάρχουν μέτρα άμεσης παρέμβασης στο πρόβλημα Ιταλία, αλλά γενικότερα της Ευρωζώνης; Ναι. Είναι μέτρα που μπορούν να ληφθούν άμεσα, όπως είναι α) η εκτύπωση χρήματος/Ευρώ, ώστε να υπάρξει ρευστότητα στις αγορές και να απαξιωθεί το χρέος των κρατών μελών της ΕΕ. Ουσιαστικά θα πρόκειται για κούρεμα χωρίς εκχώρηση δικαιωμάτων στους δανειστές. β) η παροχή φτηνών δανείων από την ΕΚΤ προς τα κράτη μέλη της ΕΕ, με ανάλογο επιτόκιο (1,25%-1,50%) όπως αυτά που δίνονται στις τράπεζες για να πράττουν τοκογλυφία σε βάρος δημοσίου και όλων μας. γ) Η ορθή έκδοση ευρωομολόγων, ενάντια στα κριτήρια και τη λογική των αγορών και δ) η μόχλευση των αυξημένων κεφαλαίων του ταμείου σταθεροποίησης.Αυτά τα μέτρα που είναι τόσο επείγοντα, γιατί δεν λαμβάνονται τώρα, άμεσα; Διότι δεν το θέλει η Γερμανία. Ο λόγος είναι ότι επιθυμεί να τα ελέγχει όλα στην ΕΕ. Πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να τιμωρήσει όσους παραβιάζουν κατά πολύ (διότι τα παραβιάζει και η ίδια) τα φετίχ του Μααστρίχτ και των αγορών. Να τους πειθαρχήσει και να θέσει όρους σε όλους τους υπόλοιπους. Όρους όπως είναι η συνταγματοποίηση των φετίχ των αγορών και των δικών της επιλογών, η εποπτεία της οικονομίας τρίτων κρατών από την ίδια και τους συμμάχους της, η κατάληψη κυριαρχίας τρίτων κρατών από επιτροπάτα κοκ. Επιθυμεί, δηλαδή, να επιβάλει τους δικούς της κανόνες σε τρίτους και να μετατρέψει χώρες όπως είναι η Ελλάδα, σε κακά αντίγραφα της Γερμανίας. Να ενοποιηθεί, δηλαδή, η Ευρώπη γεωοικονομικά υπό την εποπτεία της.Η Γερμανία επιδιώκει, με άλλα λόγια, πρώτα να πάρει όσα απαιτεί και κατόπιν να συμβάλλει στην σωτηρία της ΕΕ. Θα μπορούσε κανείς να το διατυπώσει διαφορετικά: Για την Γερμανία η ΕΕ ή θα είναι γερμανοποιημένη ή δεν θα υπάρξει, θα διαλυθεί. Πρόκειται για ένα παιχνίδι πόκερ που λανθασμένα η Γερμανία νομίζει ότι γνωρίζει τόσο την εξέλιξή του, όσο και την κατάληξη που θα έχει.
Μια επικίνδυνη πολιτική και ο γερμανικός παραλογισμός
Η Γερμανία έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και νομίζει ότι μπορεί να τους μαζέψει όποτε το θελήσει η ίδια. Πιστεύει ότι μπορεί, χωρίς κόστος, να πάει τα πράγματα μέχρι τα άκρα. Ότι επειδή αντιμετωπίζει κότες, όπως είναι οι έλληνες κυβερνώντες, θα πάρει όλα όσα ζητά και μετά, αφού θα έχει διασφαλίσει πλήρως τα συμφέροντά της, οπότε τότε θα συναινέσει στη λήψη μέτρων διάσωσης της ΕΕ. Σφάλει οικτρά. Και αυτό διότι οι άνεμοι μπορεί να μην είναι ούριοι ούτε για την ίδια. Δηλαδή, ότι όταν θα έρθει η στιγμή να εκτιμήσει ότι όλα έχουν τακτοποιηθεί κατά το δικό της συμφέρον, να επιδιώξει στη συνέχεια να προχωρήσει σε πιο λογικές επιλογές. Μόνο που τότε μπορεί να είναι αργά και η ίδια η συμπεριφορά της να μετατραπεί σε μπούμερανγκ σε βάρος της. Η Γερμανία παίζει με τη φωτιά όταν της ρίχνει συνεχώς βενζίνη παριστάνοντας ότι θέλει να τη σβήσει. Μάλιστα, τι στιγμή που πράγματι θα θελήσει να τη σβήσει, πιθανότατα να μην μπορεί πλέον να το κάνει. Διότι προηγούμενα μπορεί να έχουν κάνει οι αγορές ολομέτωπη επίθεση στο σύνολο της ευρωζώνης. Και είναι γνωστό, ότι σε τελευταία γραφή εκείνος που έχει να χάσει τα περισσότερα από μια τέτοια διάλυση, είναι εκείνος που ακόμα περνά καλά και όχι ο καταστραμμένος. Κάτι που δεν επιτρέπεται να το ξεχνούν οι έλληνες κυβερνώντες. Οι τελευταίοι, αντί να οργανώνουν συμμαχίες και αντίσταση απέναντι στα επικίνδυνα γερμανικά σχέδια, τα προπαγανδίζει στο εσωτερικό της χώρας προκειμένου να επιβάλλει την γερμανική γραμμή πάνω στις πλάτες μας.Η Γερμανία θα πληρώσει την πολιτική της ενάντια στα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Θα πληρώσει ακριβά την αλαζονεία, την υπεροψία και την λανθασμένη εκτίμηση της κατάστασης. Νομίζει ότι μπορεί να επιβάλει όλα όσα επιθυμεί και να ελέγξει όλες τις εξελίξεις. Αυτό δεν το μπορεί. Διότι είναι σε παγκόσμια κλίμακα μια μεσαία δύναμη που το όποιο αυξημένο βάρος της το αντλεί από την ισχύ της εντός της ΕΕ και του γεγονότος ότι μπορεί να προωθεί τις υπερεθνικές επιλογές της μέσω της ΕΕ.
