Όμως, πιστεύω, λείπει από τον προβληματισμό σας η απλή, καθημερινή, ματιά στην πρωταρχική, στην γενεσιουργό αιτία της ίδιας της ύπαρξης των ανθρώπινων κοινωνιών.
Δεν είναι άλλη από την «πραγματική» οικονομία, το ταπεινό μεροκάματο, την προκοπή του καθενός μας χωριστά, την ανάπτυξη της χώρας μας γενικά.
Αντίθετα, σε αρκετά άρθρα, αλλά και σε περισσότερα σχόλια, διαπιστώνω μια «αριστοκρατική» προσέγγιση που αρνείται ουσιαστικά να ασχοληθεί με την καθημερινότητα και αναλώνεται στα πιθανά και απίθανα προβλήματα του διεθνούς τραπεζοπιστωτικού συστήματος.
Φίλοι μου υπάρχει μια πικρή αλλά απόλυτη αλήθεια, το χρήμα γεννιέται μόνο στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας.
Φυτρώνει στο χωράφι, βγαίνει από την καμινάδα στο εργοστάσιο, μένει σαν απόνερα από το καράβι, ξεριζώνεται από τα σπλάχνα της μάνας μας της γης μέσα από τη λατομική, μεταλλευτική και εξορυκτική δραστηριότητα.
Όλες οι άλλες οικονομικές δραστηριότητες δεν δημιουργούν χρήμα, απλά αναδιανέμουν το ήδη υπάρχον.
Όσο ο πρωτογενής τομέας υφίσταται και παράγει, το εμπόριο και οι υπηρεσίες μπορούν να δραστηριοποιούνται και μάλιστα κερδοφόρα, όταν όμως «πεθάνει» και οι άλλοι τομείς, σιγά – σιγά, πεθαίνουν.
Ζούμε στην πατρίδα μας ακριβώς αυτή την απόλυτη αλήθεια.
Καταφέραμε, από τη μεταπολίτευση και μετά, να σκοτώσουμε την πάπια με τα χρυσά αυγά.
Μπροστάρηδες οι πολιτικοί μας, πάντα ανίκανοι ή και ξεπουλημένοι, πούλησαν το παραμύθι της αναπτυγμένης οικονομίας στην οποία πλέον ο πρωτογενής τομέας δεν της ταιριάζει και πρέπει να περάσουμε σε οικονομία υπηρεσιών.
Και εμείς, ο αφέντης λαός, κατάπιαμε το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι.
Φανταστήκαμε ότι μπορούμε να βγάλουμε άκοπα μεροκάματο καθισμένοι βολικά σε κάποιο γραφείο κατά προτίμηση στο δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ.
Μεγαλώσαμε, αυτά τα 35 χρόνια, ολόκληρες γενιές από παιδιά που μάθανε, από την πιο τρυφερή τους ηλικία, ότι το εργοστάσιο είναι ένα κακάσχημο κτίριο που μολύνει το περιβάλλον με κατάμαυρους καπνούς.
Τα παιδιά μας έμαθαν ακόμα ότι ο αγρότης είναι ουσιαστικά ένας μαζοχιστής απόκληρος πού του αρέσει να ιδροκοπάει σκάβοντας ή γενικότερα ταλαιπωρούμενος με τη γη.
Τα παιδιά μας έμαθαν ακόμα ότι, επειδή ο γονιός τους είναι «καταφερτζής», μέσα από τις διάφορες και πολύχρωμες, τοπικές και κλαδικές οργανώσεις, θα τους εξασφάλιζε την πολυπόθητη αργομισθία.
Μάθαμε σε αυτά τα 35 χρόνια τους αγρότες να παρατήσουν τις ημιορεινές και ορεινές τους καλλιέργειες και να ασχοληθούν με την επιδοτούμενη εκτατική γεωργία. Βλέπετε σε αυτή τη «δουλειά» δεν χρειάζεται να κουράζεσαι για την ποιότητα και την ποσότητα της παραγωγή σου, χρειάζεται μόνο να έχεις τις κατάλληλες «γνωριμίες», για να εισπράττεις «αυγουλεμένες» επιδοτήσεις από τα κουτορνίθια της ΕΟΚ.
Μάθαμε σε αυτά τα 35 χρόνια τους βιομηχανικούς μας εργάτες να απαιτούν την «κοινωνικοποίηση» των εργοστασίων που δούλευαν, ακόμα και αν το τίμημα ήταν αυτά να κλείσουν. Θυμηθείτε μόνο οι παλιότεροι και μάθετε οι νεότεροι πως έκλεισαν οι Pirelli, Goodyear, Namco, Πειραϊκή-Πατραϊκή, Αιγαίο, Σκαλιστήρης,Opel… και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Φτάσαμε στο σημείο επί «εκσυγχρονισμού» να επιδοτούμε κιόλας τις τελευταίες βιοτεχνικές μονάδες, κυρίως κλωστοϋφαντουργίας, για να μετακομίσουν στα Σκόπια και έτσι να κάνουμε, τρομάρα μας, οικονομική απόβαση στη γείτονα…
Και ενώ το Θατσερικό μοντέλο της δήθεν μεταβιομηχανικής κοινωνίας πουλιόταν από τους πολιτικούς μας και τους διάφορους νταβατζήδες, αποδομώντας την ούτως ή άλλως αδύναμη οικονομία μας, εμείς χαζοχαρούμενα στελεχώναμε το δημόσιο, τις ΔΕΚΟ και τους ΟΤΑ με δεκαπλάσιο αριθμό υπαλλήλων από τον απαραίτητο για τις όποιες λειτουργίες τους.
Φυσικά υπήρξαν φωνές λογικής όλα αυτά τα χρόνια. Φωνές που θάφτηκαν μέσα στην κατευθυνόμενη οχλαγωγία των ελεγχόμενων ΜΜΕ.
Ενώ λοιπόν αυγάταινε το αντιπαραγωγικό πλήθος, τι πλήθος δηλαδή λεφούσι, των «εργαζομένων» στην τριπλέτα Δημόσιο – ΔΕΚΟ – ΟΤΑ, μειωνόταν ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
Το γλυκό ήρθε και έδεσε το 2002 – 2003 όταν πλέον η αναλογία ήταν 3 «εργαζόμενοι» για 2 εργαζόμενους.
Φυσικά ήδη πολλά χρόνια νωρίτερα τα νούμερα δεν έβγαιναν, αλλά δεν πειράζει, κράτος – πολιτικοί και πολίτες, είχαμε πρόσωπο, δανειζόμαστε λοιπόν αβέρτα.
Παρόλο που το καρκίνωμα που περιγράφτηκε πιο πάνω οδηγεί σε θάνατο κάθε κοινωνία, τη δικιά μας δεν πρόλαβε να την σκοτώσει, την τελείωσαν τα ψιλά γράμματα, που υπάρχουν πάντα, κάτω από κάθε εφαρμογή του κρατισμού, όπου και αν αυτός εφαρμόσθηκε.
Ο τεράστιος όγκος του προσωπικού στην τριπλέτα Δημόσιο – ΔΕΚΟ – ΟΤΑ, η τεράστια εξ αυτού δύναμη των συνδικαλιστάδων, η απόλυτη έλλειψη ελέγχου, και η συνεργεία και ομερτά των πολιτικών, γέννησαν το τέρας της διαπλοκής.
Αυτό έβαλε βαθύτερα το χέρι του στα άδεια δημόσια ταμεία, και εμείς δανειζόμαστε και γι αυτό.
«Είπαμε να πάρει κάποιο δώρο αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια» είπε κάποτε ο πρωθυπουργός της αλλαγής βάζοντας και τιμολόγιο στη παλιανθρωπιά και στην υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες, αλλά νοιώθω ήδη το στομάχι μου να σφίγγεται από την αγωνία.
Αναγνώστης
