την περιγράψεις πλήρως με ερμηνευτικό δίπολο Μνημονιακοί vs αντιμνημονιακοί. Είναι φανερό ότι μνημονιακοί και αντι μνημονιακοί υπάρχουν σε όλα τα κόμματα πλην ίσως του ΚΚΕ. Μπορείς όμως να πεις ότι το Μνημόνιο την γέννησε αυτή την κοινωνική θύελλα και οι κοινωνικοί άνεμοι του την τρέφουν.
Το ΚΚΕ αναλύει την παρούσα κρίση σαν αποτέλεσμα της αρχαίας διαίρεσης των τάξεων. Αυτό του αφαιρεί την δυνατότητα σοβαρής επιρροής στην παρούσα θύελλα που μοιάζει περισσότερο με εμφύλιο της αστικής τάξης. Το γεγονός αυτό αφήνει το ΚΚΕ απ έξω και περιχαρακωμένο. Κι όμως αυτά που αναλύονται παρακάτω θα μπορούσαν να…
Αν επιχειρήσεις να την αναπτύξεις στο δίπολο Ευρωπαϊστές-Πατριώτες, ανακαλύπτεις ότι δεν επαρκεί για να μπει κάθετος διαχωρισμός. Είναι αντιληπτό ότι υπάρχουν ευρωπαϊστές που είναι κατά του ευρώ όχι όμως εναντίων της ιδέας ενός κοινού νομίσματος αλλά εναντίων του ευρώ όπως αυτό κατάντησε να είναι. Την ίδια στιγμή υπάρχουν πατριώτες που δεν πιστεύουν στην “απομόνωση” της χώρας από την Ευρώπη.
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί το παλιό ερμηνευτικό δίπολο Δεξιά αριστερά μοιάζει να μην έχει νόημα στην ευρωζώνη της ΕΚΤ, της κομισιόν και της κρίσης. Το δίπολο αυτό που κάποτε ξεκίνησε να αφορά τον αγώνα για την συμμετοχή του λαού στο πολιτικό γίγνεσθαι, μετά την πτώση του υπαρκτού κατάντησε να είναι απλώς “μίγμα” οικονομικής πολιτικής.
Υπήρξε κενό και αυτό το κενό αρχίζει να καλύπτεται.
Μπροστά μας υπάρχει το σενάριο η κρίση να παρασύρει όλα τα κράτη και να γυρίσουμε στο έθνος και στις εθνικές οικονομίες και υπάρχει και το σενάριο η κρίση να τελειώσει και η Ευρώπη να σωθεί.
Και στα δυο σενάρια θα έχει αποκαλυφθεί το έλλειμμα Δημοκρατίας και ο απολυταρχία των αγορών. Και στα δυο σενάρια η ακραία έκφραση της Δεξιάς που σήμερα αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμός θα έχει καταρρεύσει.
Στην ιστορία θα θυμόμαστε ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα έχει φανερά υποκινήσει την εκδίωξη εκλεγμένων κυβερνήσεων -και μάλιστα δεξιών ή κρυφοδεξιών κυβερνήσεων-, και την αντικατάσταση τους με τραπεζίτες για την επίτευξη του αντικειμενικού του σκοπού.
Μην έχετε αμφιβολία ότι ο κυρίως στόχος είναι η «αποτελεσματικότητα» και η εφαρμογή των αποφάσεων μιας αυτοανακηρυγμένης ως ελέω θεού ηγεσίας της Ευρώπης. Μην έχετε αμφιβολία ότι μόνο το γεγονός ότι οι στρατηγοί του Νότου δεν σκαμπάζουν από αγορές μας «σώζει» από τις παραδοσιακές στρατιωτικές χούντες. Ίσως να μην είμαστε τελείως χαβαλέδες αν πούμε ότι, αν οι παπάδες ήταν brokers και traders θα φτάναμε ίσως και στην θεοκρατία προς χάρην του σκοπού. Όμως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα!
Η Θύελλα που βυσσοδομεί μεταξύ των αστικών κόμματων διαχωρίζεται καλύτερα αν την δεις ως αδυσώπητη σύγκρουση μεταξύ Δημοκρατίας και ελέω θεού αγορών. Μας παγιδεύει όμως η ερμηνεία που μιλά για «εμφάνιση στο προσκήνιο του λαού» κυρίως για την έννοια που έχει αποκτήσει ο λαός στο πολιτικό λεξιλόγιο.
Σε αυτό το επίπεδο η μάχη φαίνεται να διεξάγεται μεταξύ λαϊκιστών και ελιτιστών. Μια μάχη για την προάσπιση λαϊκών και συντεχνιακών κατακτήσεων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και τελικά ως μια μάχη μεταξύ ανευθυνότητας και υπευθυνότητας. Η ερμηνεία αυτή είναι ελλιπέστατη και έρχεται από πάνω προς τα κάτω λειτουργώντας ως παγίδα..
Μας βοηθά όμως να μιλούμε για «εμφάνιση στο προσκήνιο τμημάτων των αστικών στρωμάτων όλων των κόμματων» με δημοκρατικά αιτήματα, ανάλογα της κάθε κοινωνίας. Οι απαιτήσεις για συμμετοχή και για συν-απόφαση καταλήγουν στο αίτημα για Δημοκρατία κάτω από την οποία θα πρέπει -είναι απαίτηση- να τεθούν οι αγορές.
Τα νέα κόμματα που θα προκύψουν στο τέλος της ημέρας θα είναι τα Δημοκρατικά και τα «αγοραία» και η μάχη θα είναι για το ποιος έχει το πάνω χέρι.
Από την μια η Δημοκρατία, η δημοκρατική πρόσβαση στην παιδεία, στην υγεία, το δικαίωμα στην ασφάλεια για όλους, η δημοκρατική πρόσβαση στα αγαθά, στις ευκαιρίες, στην δουλειά, στο πλούτο και στα παραγόμενα υλικά.
Όλα αυτά βρίσκονται αντίθετα και είναι εκ της φύσεως το αντίπαλο δέος των αγορών του ρίσκου, του κέρδους της ανεργίας, της φτώχιας, του βιολογικού και φυσικού ανταγωνισμού, του δυνατού που τα παίρνει όλα, του πλούσιου γόνου που ξεκινά με καλύτερους όρους. Aπολύτως αντίθετα στα φέουδα των αγορών Golman, Fitch, Morgan, Moodys, coca cola, Deutsche Bank, BP κλπ. (τα ονόματα είναι τυχαία)
Αυτό είναι και πάλι μετά την μεταρρύθμιση το διακύβευμα: Οικονομικά και Φέουδα εναντίων Δημοκρατίας!
Μεσοβέζικα πράγματα όπως κόμματα που θα αναζητούν μια σχέση ανοχής μεταξύ αγορών και Δημοκρατίας δεν θα χωρέσουν γιατί θα είναι “ύποπτα”. Θα είναι μια απάτηπου ίσως υπάρξει για λίγο καθώς το παλιό θα αντικαθίσταται από το νέο.
Για τους Δημοκράτες οι αγορές είναι ένα μέσο παραγωγής. Όπως περίπου τα παραγωγικά ζώα μας, τα χωράφια και τα δέντρα μας ή ένα εργοστάσιο. Τα φροντίζουμε, τα δουλεύουμε, τα περιποιούμαστε, τα ποτίζουμε αλλά κάθε βραδύ πρέπει να τα αρμέγουμε για να μην “αρρωστήσουν” , αν μείνει το Γάλα και χαλάσει το ζώο. Δυο φόρες το χρόνο πρέπει να τα θερίζουμε και τακτικά να καρπωνόμαστε τα παραγόμενα γιατί μένουν κάτω στην γη και σαπίζουν, δημιουργώντας παράσιτα και σαπρόφυτα φορείς ασθενειών για την Δημοκρατία.
Σηκώνονται τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι;
