τον Κώστα Σημίτη, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα θαμπό δαχτυλίδι.
Μετά την «επιστροφή των εκσυγχρονιστών», που συνεπάγεται η προώθηση σε πρώτο πλάνο ομάδας τεχνοκρατών υπό τον Λουκά Παπαδήμο, οι οποίοι είχαν πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας μετά το 1996, η πολιτική σημειολογία μοιάζει να στέλνει το μήνυμα ότι… το δαχτυλίδι επιστρέφεται. Έστω και ακόμη πιο θαμπό από όσο παρελήφθη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν ο Λουκάς Παπαδήμος πετύχει, θα έχει «σβήσει» τα αρνητικά αποτελέσματα της διακυβέρνησης Παπανδρέου. Επομένως, θα έχει ανοίξει διάπλατα την πόρτα της αμφισβήτησης για το imperium του παπανδρεϊσμού και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η δεύτερη προοπτική βέβαια, κάθε άλλο παρά εκτός πραγματικότητας φαντάζει, από τη στιγμή που η αμφισβήτηση του Γιώργου Παπανδρέου ξεκίνησε… προ πολλού. Οι δε επιεικώς ατυχείς χειρισμοί του πρώην πρωθυπουργού, με την υπόθεση του δημοψηφίσματος, την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, και την επιμονή σε επιλογές όπως του Φίλιππου Πετσάλνικου για τη θέση του μεταβατικού πρωθυπουργού, διαμορφώνουν ένα εξαιρετικά ζοφερό περιβάλλον για τον γιο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά, η «ομάδα των εκσυγχρονιστών» δεν μετράει σήμερα την εσωκομματική παρέμβαση που απολάμβανε στο παρελθόν, στο ΠΑΣΟΚ. Οι δυνάμεις της είναι διάσπαρτες, καθώς άλλοι… συμβιβάστηκαν με το παπανδρεϊκό στρατόπεδο, άλλοι στήριξαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, και άλλοι έχουν ταχθεί στο πλευρό της «κίνησης των τριών», με «Σημίτη του 2011» τον Ανδρέα Λοβέρδο. Χωρίς να παραγνωρίζεται το συνεπές πολιτικό φλερτ και με τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη.
Κι όλα αυτά, με φόντο την κληρονομιά. Του ΠΑΣΟΚ, εννοείται. Που, σε αντίθεση με την ιστορική ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου, και διαμοιράζεται σε τιμάρια, και κληρονομείται. Μια φορά το 1996, δεύτερη το 2004, και… πάμε για άλλα.
