φορές περισσότερο από αυτά των Ισπανών και δύο φορές περισσότερo από τον Ιρλανδών και των Πορτογάλων».
Μας αγάπησε ξαφνικά; Μπα, όχι. Ίσως η δήλωσή του να μεταδοθεί από το αντίστοιχο MEGA της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, ώστε να νιώσουν εκεί ότι υπάρχουν ή έρχονται και τα χειρότερα.
Ίσως να το είπε για να μας τη δώσει στα νεύρα. Ή μέσα στη βλακεία του, να το έκανε για να τιμήσει τις ηρωικές μας θυσίες. Να μας πει δηλαδή ότι εμείς στην Ελλάδα είμαστε πιο μαλάκες από τους άλλους.
Το θέμα είναι ότι το είπε ο Ράιχενμπαχ και ως εκ τούτου δεν αμφισβητείται. Πλησιάζουμε στην κινεζοποίηση. Αγγίξαμε τη βουλγαροποίηση. Λογικά, με τόσο χαμηλούς μισθούς θα έπρεπε ήδη να έχουμε γίνει από τις πιο ανταγωνιστικές χώρες.
Θα έπρεπε να βρέχει επενδύσεις από το εξωτερικό, έτσι δεν είναι; Αυτή δεν υποτίθεται ότι ήταν η λογική του εγχειρήματος; Να εκμηδενιστούν τα μεροκάματα και να εξαφανιστούν τα εργασιακά δικαιώματα για να έρθουν οι ξένοι και να δώσουν δουλειές.
Παρ’ όλα αυτά, ξένο επενδυτή δεν είδαμε και οι Καταριανοί το μόνο που ενδιαφέρονται να αγοράσουν είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα. Το σχέδιο, λοιπόν, δεν ήταν αυτό. Το ζητούμενο ήταν άλλο.
Δεν έχω ιδέα τί ακριβώς θέλουν να κάνουν. Βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο. Από τη στιγμή που η ύφεση και οι μειώσεις εισοδημάτων δε φέρνουν επενδύσεις, λογικά θα έπρεπε να αλλάξει η οικονομική συνταγή.
Αυτή όμως παραμένει η ίδια. Άρα κάτι άλλο θέλουν. Το ότι δεν ήθελαν εξ αρχής να σώσουν την Ελλάδα, το γνωρίζαμε. Δεν είμαστε δα και τόσο ηλίθιοι. Η Ελλάδα δεν αφορούσε κανέναν.
Η κρίση στην Ισπανία και στην Ιταλία σαφώς και αφορά τους ευρωπαίους καθώς μπορεί να επηρεάσει την ευρωζώνη. Ήδη το κάνει. Το ευρώ πνέει τα λοίσθια. Μόνη κερδισμένη μέχρι στιγμής η Γερμανία. Αυτή είναι η εικόνα σήμερα.
Το ερώτημα είναι, ποια θα είναι η εικόνα αύριο. Κάποιοι, πολύ νωρίς, είχαν καταλάβει ότι το εγχείρημα του ευρώ ήταν θνησιγενές. Η μεγαλύτερη δικαίωση γι’ αυτούς ήρθε όταν δηλώθηκε από επίσημα χείλη, ότι το ευρώ και η συνοχή της ευρωζώνης κινδύνευαν από την οικονομική κρίση της Ελλάδας. Το επιχείρημα ότι πληρώσαμε εμείς το μάρμαρο για να μη μεταδοθεί η κρίση στην Ευρωζώνη, ήταν γελοίο εξ αρχής, διότι το μέγεθος που είχε το πρόβλημα της Ελλάδας δε μπορούσε να επηρεάσει τίποτε εκτός από την Ελλάδα.
Κάποιος όμως έπρεπε να κάνει τον αποδιοπομπαίο τράγο. Τον παίξαμε το ρόλο μας. Έφταιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι «μαζί τα φάγαμε», οι τεμπέληδες που ζουν με δανεικά. Τώρα παίζουμε το ρόλο του θεατή των εξελίξεων σε πανευρωπαϊκό, ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η κρίση της ευρωζώνης ήταν η αφορμή για όσους ήθελαν να αλλάξουν σελίδα στον κόσμο. Και η Ελλάδα είχε την τιμή να καταγραφεί στην Ιστορία ως η αφορμή της αφορμής. Ο κόσμος αλλάζει απ’ άκρη σ’ άκρη.
Οι οικονομικές δικτατορίες επιβάλλονται με την ανοχή των λαών. Λαοί με ένδοξο παρελθόν που το θήλασαν όσο μπορούσαν για να γιγαντωθεί η ματαιοδοξία τους, σήμερα κυκλοφορούν ταπεινωμένοι και ζαλισμένοι.
Η κρίση ήταν τεχνητή. Και το έργο συνεχίζεται. Πετρελαιοπαραγωγές χώρες αλλάζουν χέρια και μια νέα εποχή αποικιοκρατίας ξεκινά. Χωρίς στρατούς. Ή μάλλον με τους νέους στρατούς να μην κρατάνε όπλα, αλλά χαρτοφύλακες. Να μη φορούν στολές, αλλά κοστούμια.
Οι σταυροφόροι των τραπεζών δεν ορρωδούν προ ουδενός, προκειμένου να εγκαταστήσουν τα οικονομικά τους κάστρα. Ακόμη και στην Αίγυπτο, οι άνθρωποι σκοτώνονται για μια Δημοκρατία που το δεύτερο συνθετικό της θα είναι το bank.
Η Ευρώπη αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει. Σχεδιασμένα όλα και δίχως ίχνος ερασιτεχνισμού. Έτσι το αποφάσισαν κάποιοι, κάπου. Το διευθυντήριο του πλούτου έχει πολλά υποκαταστήματα αλλά δε μπορώ να εμπλακώ σε συνομωσιολογία. Μου λείπουν οι γνώσεις και το θεωρώ χαμένο χρόνο.
Τόσο χαμένο, όσο κι εκείνον που κάποιοι σπαταλούν φαντασιωνόμενοι κοινούς αγώνες των λαών. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο κάθε λαός ας κάνει το χρέος του απέναντι στο μέλλον του και την αξιοπρέπειά του.
Ας αντισταθεί με κάθε τρόπο και μέσο. Όσο υπάρχει ακόμη καιρός. Αυτός ο λίγος πολύτιμος χρόνος, ας μην πάει χαμένος. Οι Παπαδήμοι προσφέρονται ως εναλλακτικές μόνο στους ηλίθιους. Οι υπόλοιποι έχουν ατομική ευθύνη. Έχουμε. Το μόνο κοινό μας είναι η ευθύνη. Αν δε μας ενώσει, τότε τα πράγματα είναι απλά.
Θα ακολουθήσουμε τη γνωστή διαδρομή του πεπτικού συστήματος. Πρώτα θα μας φάνε, ύστερα θα μας χωνέψουν και στο τέλος θα μας χέσουν. Κοπριά για να αναπτυχθεί η επόμενη σοδειά θυμάτων. Είναι κι αυτό μια προσφορά στο διατροφικό κύκλο του παγκοσμιοποιημένου μετα – καπιταλιστικού συστήματος που εγκαθιδρύεται μπροστά στα μάτια μας και ΟΧΙ πίσω από τις πλάτες μας.
