Αν θελήσει κάποιος να βάλει στην άκρη τις όποιες ενστάσεις του για την επιλογή Παπαδήμου, δηλαδή ενός τραπεζίτη στην πρωθυπουργία της χώρας και μπει στη διαδικασία να κρίνει με καθαρά...
πολιτικά κριτήρια την «κυβέρνηση του», έχει να παρατηρήσει μια σειρά από ανορθογραφίες, οι οποίες βάζουν εκ των προτέρων εμπόδια στο όποιο έργο κληθεί να φέρει εις πέρας.
Για την οικονομία της συζήτησης αν θεωρήσουμε ότι στο πρόσωπο του κ. Παπαδήμου είναι συγκεντρωμένες οι ελπίδες του κόσμου, θα λέγαμε ότι στα πρόσωπα των πολλών, γνωστών και μη εξαιρετέων στην πλειοψηφίας τους, υπουργών του, είναι επικεντρωμένες οι υποψίες μας, ότι αυτή η κυβέρνηση πάλι δεν θα κάνει δουλειά.
Εξ’ ορισμού ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει να δίνει καθημερινή μάχη με τους πολλούς υπουργούς του, για να μπορέσει να φανεί στο ελάχιστο αποτελεσματικός. Το πολυπληθές και η ποιότητα του σχήματος, δεν μας βοηθάει στο να αισιοδοξούμε.
Πολλοί απ’ αυτούς μας έχουν δείξει, είτε έχοντας υπάρξει υπουργοί, είτε με το δημόσιο λόγο τους -όσοι δεν έχουν υπάρξει υπουργοί-, ότι δεν είναι πολύ σοβαροί άνθρωποι και κυρίως, ότι δεν παίρνουν πολύ σοβαρά την ατζέντα των θεμάτων που υποτίθεται αυτή η κυβέρνηση έχει αναλάβει.
Για να γυρίσουμε στον Παπαδήμο, θα λέγαμε πως είναι παντελώς αδύνατο να καταφέρει, να επιβάλει την άποψη του, σε εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες όπως είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Θα μου πείτε – και πολύ σωστά – ότι θα έχει την ασπίδα του Γαλλογερμανικού άξονα και των Βρυξελλών. Ωστόσο οποιοσδήποτε από τους «υπουργούς του», για κάποιο λόγο διαφωνήσει με τις εντολές Παπαδήμου, θα έχει να του αντιπαρατάξει ως επιχείρημα, ότι δεν έχει καμία λαϊκή εντολή για να επιβάλει πράγματα σε αιρετούς, τα οποία μάλιστα δεν έχουν την λαϊκή έγκριση.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση φτιάχτηκε για ένα λόγο. Για να αποφευχθεί η άμεση και βίαια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού… Οι πολιτικοί μας με βάση την εμπειρία άλλων χωρών, που πέρασαν μεγάλες κρίσεις, σκέφτηκαν ότι μπορεί να γίνει κι εδώ το ίδιο. Δηλαδή να μην αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό προσωπικό. Ούτε τα κόμματα επίσης. Ωστόσο εδώ η κρίση είναι διαφορετική. Όπως και ο λαός… Τα παραδείγματα της πρόωρης πολιτικής συνταξιοδότησης του Καραμανλή το 2009 και του Παπανδρέου το 2011 είναι εξόχως χαρακτηριστικά…
http://stamparismata.blogspot.com/
