Ωστόσο, κάθε φορά που καλείται να δηλώσει το επάγγελμά του, δυσκολεύεται, γιατί στην πραγματικότητα είναι...
πολλά περισσότερα. Κινηματογραφιστής, φωτογράφος, συγγραφέας και λάτρης της περιπέτειας, ο Ελληνοκαναδός Τζορτζ Κουρούνης ταξιδεύει στα πιο απίθανα σημεία του πλανήτη αναζητώντας και καταγράφοντας τυφώνες, ηφαίστεια, θύελλες, ανεμοστρόβιλους και πυρκαγιές.
«Πριν από χρόνια αποφάσισα ότι ο στόχος της ζωής μου θα είναι να καταγράψω τα πιο περίεργα μέρη του πλανήτη και τα πιο ακραία φαινόμενα και να τα μοιραστώ με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους», εξηγεί στο ΑΠΕ- ΜΠΕ, και προσθέτει: «Είναι δύσκολο να περιγράψω το επάγγελμά μου. Δεν ξέρω τι θα κάνω από τη μία βδομάδα στην άλλη και αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον για μένα. Είναι τόσα τα πράγματα που κάνω, αλλά κυρίως είμαι εξερευνητής της θυμωμένης μητέρας φύσης».
Ο Τζορτζ Κουρούνης γεννήθηκε στο Τορόντο από Καναδή μητέρα και Έλληνα πατέρα (από την Κω). Οι παιδικοί του ήρωες ήταν ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ζαν Ζακ Κουστό και το ενδιαφέρον του αποσπούσαν οι τομείς της επιστήμης και του περιβάλλοντος. Ξεκινώντας την επαγγελματική του σταδιοδρομία, εργάστηκε ως μηχανικός κατασκευάζοντας στούντιο ηχογράφησης, ενώ τον ελεύθερο χρόνο του τον περνούσε ταξιδεύοντας και φωτογραφίζοντας.
«Όλα ξεκίνησαν ως χόμπι. Στις διακοπές μου άρχισα να φωτογραφίζω αστραπές και μετά μία χρονιά άρχισα να κυνηγώ καταιγίδες σε ένα σύντομο ταξίδι, όπου συνάντησα ανθρώπους που ήξεραν πώς να το κάνουν. Χρόνο με το χρόνο επανερχόμουν σε αυτό όλο και περισσότερο και άρχισα να πηγαίνω μετά σε πυρκαγιές, τυφώνες και ηφαίστεια, στον ελεύθερο χρόνο μου και με δικά μου έξοδα», λέει και συνεχίζει: «Σιγά - σιγά άρχισα να χτίζω τη φήμη ότι ήμουν ο άνθρωπος που ήταν πάντα εκεί, όταν κάτι συνέβαινε. Αυτό προσέλκυσε την προσοχή ενός τηλεοπτικού παραγωγού στο Τορόντο, ο οποίος μου είπε αυτό που κάνεις είναι εντυπωσιακό και το κάνουν πολύ λίγοι, οπότε θα μπορούσε να αποτελέσει μία πολύ καλή τηλεοπτική εκπομπή». Αποτέλεσμα της συνεργασίας τους ήταν η σειρά ντοκιμαντέρ «Angry Planet», που προβλήθηκε από το 2006 ως το 2010 σε περισσότερες από 100 χώρες.
Όταν ξεκίνησε να ασχολείται με την εκπομπή, αποφάσισε να παραιτηθεί και από τη δουλειά του ως μηχανικός και να γίνει «εξερευνητής πλήρους απασχόλησης», όπως λέει. Χαρακτηρίζει την ημέρα αυτή ως «μία σπουδαία μέρα». «Η καριέρα δεν ήταν ως επιδίωξη ποτέ στο μυαλό μου απλά προέκυψε από κάτι για το οποίο έχω πάθος. Το σημαντικό είναι να αποφασίσεις τι σ’ αρέσει περισσότερο να κάνεις. Αν κάνεις κάτι που αγαπάς, θα είσαι καλός σε αυτό, γιατί θα έχεις πάθος και θα ασχολείσαι πολλές ώρες. Άρα οι άνθρωποι θα το προσέξουν και θα έρθουν προς τα εσένα. Έτσι συνέβη και στην πορεία μου», επισημαίνει.
Από το 2006 και μετά ξεκίνησε η αναζήτηση και εξερεύνηση ακραίων φυσικών φαινομένων σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλες τις ηπείρους. «Είναι ένα τόσο μοναδικό ταξίδι. Ήμουν πολύ τυχερός που είχα την ευκαιρία να πάω σε τόσα εντυπωσιακά μέρη του πλανήτη. Για παράδειγμα στην Ανταρκτική, που είναι από τα αγαπημένα μου μέρη, όπου ο καιρός είναι τόσο σκληρός, μπορεί να αλλάξει στη στιγμή από την ομορφιά στην τρομερή χιονοθύελλα. Όμως το τοπίο εκεί είναι πέρα από όμορφο. Μπορείς να σταθείς, να κλείσεις τα μάτια και να τραβάς φωτογραφίες με τα μάτια κλειστά και όλες οι φωτογραφίες θα είναι πολύ ωραίες. Επίσης, μ’ αρέσει η Ισλανδία, όπου το τοπίο είναι εξωπραγματικό, σαν να βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη. Και η Νέα Ζηλανδία είναι διαφορετική. Μπορείς να βρεις εκεί τόσα διαφορετικά τοπία σε ένα τόσο μικρό μέρος, όπως παραλίες, πόλεις, ηφαίστεια, σπηλιές», θυμάται.
«Κάθομαι στο γραφείο μου και κοιτάζω το χάρτη που έχει εκατοντάδες καρφίτσες, αλλά την ίδια ώρα σκέφτομαι ότι θα ήθελα να πάω σε τόσα μέρη. Δεν έχω πάει στη Ρωσία, στη Μογγολία, στην Ιαπωνία, στα νησιά Γκαλαπάγκος, στη Μαδαγασκάρη, στον Αμαζόνιο, θέλω να πάω παντού όπου υπάρχει φυσική ομορφιά», συμπληρώνει.
Όλα αυτά τα χρόνια αντιμετώπισε εκρήξεις ηφαιστείων, τυφώνες, ανεμοστρόβιλους, παγοθύελλες, καταιγίδες, φωτιές και τσουνάμι, φυσικές διαδικασίες ενός δυναμικού πλανήτη, όπως τις χαρακτηρίζει. «Η μητέρα φύση λειτουργεί έτσι φυσιολογικά. Μία καθημερινή ημέρα στον πλανήτη περιλαμβάνει πολλά πράγματα, όπως ηφαίστεια να εκρήγνυνται, ανεμοστρόβιλοι, τυφώνες, καταιγίδες, φωτιές», τονίζει και συμπληρώνει: «Όλα αυτά είναι η φυσιολογική πορεία ενός δυναμικού πλανήτη. Εμείς οι άνθρωποι είναι που μπαίνουμε στο δρόμο του. Χτίζουμε πόλεις κοντά στις ακτές, καθιστώντας τις ευάλωτες σε τσουνάμι και τυφώνες, μας αρέσει να δημιουργούμε φάρμες κοντά σε ηφαίστεια γιατί το έδαφος είναι καλύτερο, όταν λοιπόν μπαίνουμε στο δρόμο της φύσης, η φυσική διαδικασία γίνεται φυσική καταστροφή».
Δεν αισθάνεται, όμως, φόβο για τα όσα συναντά; Ο Τζορτζ Κουρούνης απαντά: «Οι άνθρωποι με ρωτάνε συχνά πώς και είσαι τόσο γενναίος, δεν φοβάσαι; Φυσικά και φοβάμαι. Μ’ αρέσει να φοβάμαι και λίγο γιατί με κρατάει σε εγρήγορση και με κάνει να προσέχω σε αυτό που κάνω και να παραμένω ζωντανός. Αν δεν φοβόμουν καθόλου ίσως να εμπλεκόμουν σε καταστάσεις πιο επικίνδυνες που να με οδηγούσαν και στο θάνατο».
Προσθέτει δε ότι «τις περισσότερες φορές το να κυνηγάς μία καταιγίδα είναι κατά 95% πολύ βαρετό. Περνάς την περισσότερη ώρα οδηγώντας ή κάνοντας πρόγνωση καιρού ή προσπαθώντας να καταλάβεις εάν βρίσκεσαι στο σωστό σημείο, τη σωστή ώρα και τότε έρχεται το 5% που αισθάνεσαι ενθουσιασμό και φόβο».
Θυμάται ως το πιο τρομακτικό φαινόμενο που αντιμετώπισε, τον τυφώνα Κατρίνα. «Ήμουν στη μέση της καταιγίδας για ώρες και κράτησε όλη μέρα. Αισθάνθηκα ότι ήμουν σε ένα μπλέντερ για οκτώ ώρες με τρομερή ταχύτητα ανέμου, το νερό να έχει ανέβει στα δέκα μέτρα και κομμάτια αντικειμένων να πετάνε. Ήμουν στην πόλη Γκάλφπορτ του Μισισιπή και όλη η πόλη είχε κατεδαφιστεί. Και δεν μπορούσα να δω τι συμβαίνει γύρω μου, ο αέρας και η βροχή ήταν τόσο δυνατή που μόνο άκουγα τα πάντα να καταστρέφονται γύρω μου. Και όταν η καταιγίδα σταμάτησε υπήρχαν βάρκες στη στεριά, σπίτια και κτίρια είχαν σαρωθεί από τα κύματα, όλη τη διάρκεια δεν ήξερα αν θα επιβιώσω τις επόμενες 24 ώρες. Ήταν πολύ τρομακτικό, η πιο καταστροφική καταιγίδα που έχω βιώσει ποτέ».
Στον αντίποδα, η πιο ωραία εμπειρία του ήταν η επίσκεψή του στη σπηλιά Νάικα στο Βόρειο Μεξικό, που ανακαλύφθηκε τυχαία πριν από 12 χρόνια από μεταλλωρύχους. «Μέσα στη σπηλιά βρίσκονται οι μεγαλύτεροι κρύσταλλοι στον κόσμο, μερικοί από αυτούς ζυγίζουν 55 τόνους και έχουν ύψος 11 μέτρα. Όμως η θερμοκρασία μέσα στη σπηλιά είναι 52 βαθμοί Κελσίου με 100% υγρασία, οπότε είναι σαν να συνδυάζεται η ζέστη στη Σαχάρα με την υγρασία στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Χρειάζεσαι ειδικά ρούχα για να μπεις μέσα στη σπηλιά και ακόμα με αυτά τα ρούχα μπορείς να κάτσεις μέσα στη σπηλιά το πολύ 35 λεπτά γιατί έχει τόση ζέστη που μπορεί να αποβεί θανατηφόρο. Αλλά είναι τόσο ωραία που θέλεις να καθίσεις και να κοιτάζεις αυτή την ομορφιά των κρυστάλλων. Είναι το πιο θεαματικό μέρος στον πλανήτη που έχω δει».
Ο Τζορτζ Κουρούνης θα μιλήσει για τις εμπειρίες του στο συνέδριο του TEDX Athens το Σάββατο στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός κόσμος», στην Αθήνα.
