Υπό μια έννοια λοιπόν, μπορεί ο Γκάι Φοκς να μην κατάφερε να ανατινάξει το Βρετανικό Κοινοβούλιο, όπως ήλπιζαν εκείνος και οι υπόλοιποι που συμμετείχαν στη Συνωμοσία της Πυρίτιδας, στις 5 Νοεμβρίου του 1605, η ανάμνηση μιας απόπειρας που θα άλλαζε εκείνον τον κόσμο όμως, κατάφερε να διασωθεί ως τις μέρες μας. Και να ταυτιστεί περίπου, με την ανάγκη των κοινωνιών κάθε εποχής να επαναστατήσουν. Να τινάξουν στον αέρα τα κακώς κείμενα της εκάστοτε εξουσίας.
Γι’ αυτό και ένας Γκάι Φοκς, θα ήταν εξαιρετικά επίκαιρος και χρήσιμος σήμερα. Στην εποχή του μεγάλου αποπροσανατολισμού. Όπου γύρω μας καταρρέουν αξίες και δεδομένα δεκαετιών, όχι επειδή έχουμε επαναστατήσει, αλλά επειδή αδυνατούμε να κρατήσουμε όρθια την αξιοπρέπειά μας.
Η «Vendetta» με μια εξουσία που πήρε διαζύγιο διαρκείας από τους πολίτες της, άλλωστε, είναι ηθική υποχρέωση κάθε γενιάς. Για να διασφαλίσει μια ευκαιρία σε ένα καλύτερο μέλλον. Για εκείνη, και τις επόμενες γενιές.
