Στα παιδιά δε, ούτε λόγος για ομιλίες, για εθνικές ψυχικές εξάρσεις και ιστορικές, ουσιαστικές αναδρομές. Τυπικά, ελάχιστα, περιορισμένα γίνονται αναφορές για την επανάσταση. Θα έλεγα και βιαστικά και με άγχος να περάσει και τούτη η μέρα να τελειώνουμε.
Οι εμπειρίες αυτές είναι οι σημερινές που έχω από τα παιδιά μου, λυπάμαι και πονάω.
Θυμάμαι τα δικά μου μαθητικά χρόνια, στο χωριό μου, που ένα μήνα τουλάχιστον πριν ζούσαμε στον παλμό του ερχομού της 28ης Οκτωβρίου.
Σκετς, ποιήματα, αναφορές συνεχώς στους ήρωες και στον αγώνα.
Οι τοίχοι του σχολείου των παιδιών είναι γυμνοί.
Δακρύζω κάθε φορά που τους διηγούμαι προσπαθώντας να τους μεταφέρω αυτά τα συναισθήματα. Προσπαθώ όσο μπορώ να τους δυναμώνω τα συναισθήματα για να κρατηθεί η φλόγα άσβεστη και να την μεταφέρουν και στις επόμενες γενιές. Αισθάνομαι σαν το σπίτι μας να γίνεται κρυφό σχολειό, σαν να έχουμε και πάλι έναν κατακτητή που δεν επιτρέπει επικίνδυνες ιδέες να κυκλοφορούν γιατί βλάπτουν σοβαρά το έργο της διάβρωσης, της κατάρριψης αξιών και της μαζικοποίησης δημιουργίας ανθρωποειδών, που σαν καθοδηγούμενες μαριονέτες, παίζουν το ρόλο τους χωρίς να δημιουργούν προβλήματα.
http://hellenicrevenge.blogspot.com/