Η ανέλιξή του στη θέση του προέδρου του συντηρητικού κόμματος της Πορτογαλίας αποτέλεσε έκπληξη, καθώς προερχόταν από τον ιδιωτικό τομέα, και κανείς δεν πίστευε ότι θα άφηνε τις επιχειρήσεις για την πολιτική.
Ως κυβερνητικός εταίρος των Σοσιαλιστών του Ζοζέ Σόκρατες, τους τράβηξε το χαλί την ώρα που έπρεπε. Δεν δέχτηκε να στηρίξει τα μέτρα λιτότητας που πρότεινε ο Σόκρατες, προκειμένου η Πορτογαλία να αποφύγει το Μνημόνιο, και έτσι η χώρα οδηγήθηκε… δεμένη χειροπόδαρα στον μηχανισμό στήριξης της τρόικας.
Εκ των πραγμάτων, προκάλεσε εκλογές. Και δεν είχε κανένα πρόβλημα να δεσμευτεί εγγράφως ότι μετά την αναμέτρηση, και εφόσον κέρδιζε την εξουσία, θα εφάρμοζε αυτά για τα οποία είχε δεσμευτεί.Μια πράξη πρωτοφανούς πολιτικής υποτέλειας, που δεν έμεινε ασχολίαστη.
Μετά τη θριαμβευτική επικράτησή του στις εκλογές, έσπευσε να διαβεβαιώσει τους δανειστές της Πορτογαλίας, δηλαδή την τρόικα, από το πρώτο κιόλας βράδυ της νίκης του, ότι θα είναι… ο πιο πιστός «υπηρέτης» του Μνημονίου. Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, έσπευσε να ανακοινώσει μια δέσμη αντιλαϊκών μέτρων, που… ούτε η τρόικα δεν είχε τολμήσει να ζητήσει.
Με αυτή την προίκα, ο Κοέλιο δήλωσε πρόσφατα ότι θα συζητήσει με την τρόικα για την αλλαγή ορισμένων από τους όρους του Μνημονίου. Μόνο που, στην Πορτογαλία σχολιάζουν χαριτολογώντας ότι, με βάση τη δεκτικότητα που έχει επιδείξει μέχρι σήμερα, το πιθανότερο είναι οι όροι να αναθεωρηθούν… προς το χειρότερο.
Γι’ αυτό και τις τελευταίες μέρες, η Πορτογαλία βρίσκεται στο πόδι. Σε μια λαϊκή εξέγερση κατά του Πέδρο Πάσος Κοέλιο, που δεν φαντάζει και τόσο… λογική, για κυβέρνηση μόλις ολίγων μηνών. Μια κυβέρνηση που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει το Μνημόνιο, και επέβαλε, με δική της πρωτοβουλία, ακόμη δυσμενέστερους όρους.
