Ο παγκόσμιος θόρυβος και κατακραυγή που προκάλεσε η απόφαση του τρίτου και τελευταίου εκπροσώπου της δυναστείας Παπανδρέου (Γιωργάκη) να θέσει τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου για το...
ελληνικό χρέος σε δημοψήφισμα κλείνει οριστικά τον πολιτικό κύκλο της οικογένειας στα εγχώρια κοινοβουλευτικά πράγματα σαν ο “αρχιτέκτονας του χάους”. Ο εραστής της εξουσίας του οποίου οι αποφάσεις προσομοιάζουν σε παιχνίδια multichoice των αμερικανικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων όπου εθήτευσε, για τις εθνικές οικονομίες ή τους δημοκρατικούς θεσμούς, θέτει σε κίνδυνο μετατροπής της χώρας σε αποικία ξένων συμφερόντων και κατάργηση κάθε δικαιώματος. Η νομιμοποίησή τους της εικονικής πραγματικότητας της παγκόσμιας διακυβέρνησης και των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, οίκοι αξιολόγησης, εγείραν τα ανακλαστικά του φοβισμένου πολίτη και του πατριωτικού κομφορμισμού, με το σύγχρονο όχι της παρελάζουσας νεολαίας απέναντι στις εξέδρες των επισήμων. ΤΟ ΠΑΣΟΚ ως πολιτικό μόρφωμα του “μέσου όρου” άλλοτε μεταλλάσσεται σε ριζοσπαστικό κίνημα και άλλοτε προσαρμόζεται σε συντηρητικές ιδεοληψίες ανάλογα με την πολιτική συγκυρία. Το υποδεικνύει η ιστορική του πορεία από το 1974 με την εν πολλοίς αδυναμία παρακολούθησής του από τον “εταίρο” του δικομματικού κατεστημένου Ν.Δ. Απαράμιλλοι οι τακτικισμοί, στρατηγικές και μεταλλάξεις του διευθυντηρίου Λαλιώτη. Εξαιρείται η “ελιτίστικη” ακαδημαϊκή περίοδος των μεταρρυθμίσεων Σημίτη που ωστόσο σαν χώρα μας χρέωσαν με την “χρυσή” ολυμπιάδα σε κόστος και μας έδωσαν “βορά” στο μαγειρείο της Goldman Sacks το 1997, προθάλαμο του ΔΝΤ και δανειστές μας στο “επαχθές” Μνημόνιο.Το εκβιαστικό δίλημμα του δημοψηφίσματος αντανακλά την παλαιοκομμματική ρητορική και είναι η εκκίνηση μιας προεκλογικής περιόδου που έρχεται. Η αγωνία και το άγχος του κομματικού επιτελείου του ΠΑΣΟΚ είναι η αντιμετώπιση του κινδύνου “ισχνούς” συσπείρωσης όπως αναλύεται στα δείγματα των τελευταίων γκάλοπ και να δοθεί ο τόνος στους ξεκουρδισμένους μηχανισμούς βάσης με πολωτικό κλίμα και “σοσιαλιστική” βαρβαρότητα.Είναι αναμενόμενη η έκρηξη του “λαϊκισμού” των αντεξουσιαστών της εξουσίας προσφιλής όρος των κυβερνόντων που ωστόσο ακολούθησαν μια “πατενταρισμένη” θατσερική νεοφιλελεύθερη διαχείριση εξουσίας….Οι κινήσεις πανικού στην Ελλάδα προκαλούν αυτοματισμούς πίεσης στην ηγεσία της ευρωζώνης και αποδίδονται ωσάν αξίωση της ελληνικής διπλωματίας!!!Τα πειραματόζωα του ευρωπαϊκού νότου δεν πρόβαλαν ποτέ αιτήματα για την δραστική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους παρά μόνο η αναγγελία της μονόδρομης δημοσιονομικής καταιγίδας μέτρων από την Τρόϊκα.Οι ανεξήγητες επιλογές του Παπανδρέου ΙΙΙ με την εμπλοκή του αμερικανόφερτου Δ.Ν.Τ. στα πολιτικά πράγματα της γηραιάς Ηπείρου ήταν η πρώτη εκρηκτική ύλη στα θεμέλια του Ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος. Η δεύτερη ψυχρολουσία εκείνη του δημοψηφίσματος με το ενδεχόμενο ολοκληρωτικής αποσταθεροποίησης της πολιτικής και νομισματικής ένωσης.Κάποιοι ενδεχομένως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δια των εντολοδόχων των να βρήκαν “μπόσικη” και υποτυπώδη την συγκρότηση και θεσμοθέτηση μηχανισμού κυρώσεων σε επίπεδο δημοσιονομικής πειθαρχίας για τις χώρες που παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας όπως η Ελλάδα. Μια ελληνική “ζεμπεκιά” μπορεί να αφήσει πίσω της συντρίμια… Το Zorbas the greek φαίνεται δεν έχει εξάγει αρκούντως την ελληνική κουλτούρα, εξ’ άλλου αυτό που επιζητούσε πάντα ο γαλλογερμανικός άξονας είναι η θεσμοθέτηση της Ε.Ε. των δύο ταχυτήτων.Το εάν η Ελλάδα καταστεί γερμανικό προτεκτοράτο με ελεύθερες οικονομικές ζώνες και “πλιάτσικο” του δημόσιου μας πλούτου είναι μια διαδικασία που θα περάσει από τις κάλπες με εντολή της λαϊκής ετυμηγορίας, και μόνον αυτής… για να οργανωθεί η όποια προσπάθεια εξόδου από την πολύπλευρη κρίση.Τα δημοψηφίσματα αποτελούν κορύφωση της δημοκρατικής πρακτικής, μόνο όταν δεν χρησιμοποιούνται επικοινωνιακά και εκβιαστικά ως όπλα, που όπως φαίνεται έχει επιλέξει η πιο αντιδημοφιλής μεταπολεμική Κυβέρνηση, για να ξεφύγει από τα αδιέξοδά της, με την έμμεση ψήφο ανοχής που επιδιώκει να αποσπάσει για λογαριασμό της.Όσο όμως ο λαός δεν συνειδητοποιεί την δύναμη της ψήφου του και δίνει χώρο στον δικομματισμό, δεν υπάρχει προοπτική…
ελληνικό χρέος σε δημοψήφισμα κλείνει οριστικά τον πολιτικό κύκλο της οικογένειας στα εγχώρια κοινοβουλευτικά πράγματα σαν ο “αρχιτέκτονας του χάους”. Ο εραστής της εξουσίας του οποίου οι αποφάσεις προσομοιάζουν σε παιχνίδια multichoice των αμερικανικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων όπου εθήτευσε, για τις εθνικές οικονομίες ή τους δημοκρατικούς θεσμούς, θέτει σε κίνδυνο μετατροπής της χώρας σε αποικία ξένων συμφερόντων και κατάργηση κάθε δικαιώματος. Η νομιμοποίησή τους της εικονικής πραγματικότητας της παγκόσμιας διακυβέρνησης και των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, οίκοι αξιολόγησης, εγείραν τα ανακλαστικά του φοβισμένου πολίτη και του πατριωτικού κομφορμισμού, με το σύγχρονο όχι της παρελάζουσας νεολαίας απέναντι στις εξέδρες των επισήμων. ΤΟ ΠΑΣΟΚ ως πολιτικό μόρφωμα του “μέσου όρου” άλλοτε μεταλλάσσεται σε ριζοσπαστικό κίνημα και άλλοτε προσαρμόζεται σε συντηρητικές ιδεοληψίες ανάλογα με την πολιτική συγκυρία. Το υποδεικνύει η ιστορική του πορεία από το 1974 με την εν πολλοίς αδυναμία παρακολούθησής του από τον “εταίρο” του δικομματικού κατεστημένου Ν.Δ. Απαράμιλλοι οι τακτικισμοί, στρατηγικές και μεταλλάξεις του διευθυντηρίου Λαλιώτη. Εξαιρείται η “ελιτίστικη” ακαδημαϊκή περίοδος των μεταρρυθμίσεων Σημίτη που ωστόσο σαν χώρα μας χρέωσαν με την “χρυσή” ολυμπιάδα σε κόστος και μας έδωσαν “βορά” στο μαγειρείο της Goldman Sacks το 1997, προθάλαμο του ΔΝΤ και δανειστές μας στο “επαχθές” Μνημόνιο.Το εκβιαστικό δίλημμα του δημοψηφίσματος αντανακλά την παλαιοκομμματική ρητορική και είναι η εκκίνηση μιας προεκλογικής περιόδου που έρχεται. Η αγωνία και το άγχος του κομματικού επιτελείου του ΠΑΣΟΚ είναι η αντιμετώπιση του κινδύνου “ισχνούς” συσπείρωσης όπως αναλύεται στα δείγματα των τελευταίων γκάλοπ και να δοθεί ο τόνος στους ξεκουρδισμένους μηχανισμούς βάσης με πολωτικό κλίμα και “σοσιαλιστική” βαρβαρότητα.Είναι αναμενόμενη η έκρηξη του “λαϊκισμού” των αντεξουσιαστών της εξουσίας προσφιλής όρος των κυβερνόντων που ωστόσο ακολούθησαν μια “πατενταρισμένη” θατσερική νεοφιλελεύθερη διαχείριση εξουσίας….Οι κινήσεις πανικού στην Ελλάδα προκαλούν αυτοματισμούς πίεσης στην ηγεσία της ευρωζώνης και αποδίδονται ωσάν αξίωση της ελληνικής διπλωματίας!!!Τα πειραματόζωα του ευρωπαϊκού νότου δεν πρόβαλαν ποτέ αιτήματα για την δραστική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους παρά μόνο η αναγγελία της μονόδρομης δημοσιονομικής καταιγίδας μέτρων από την Τρόϊκα.Οι ανεξήγητες επιλογές του Παπανδρέου ΙΙΙ με την εμπλοκή του αμερικανόφερτου Δ.Ν.Τ. στα πολιτικά πράγματα της γηραιάς Ηπείρου ήταν η πρώτη εκρηκτική ύλη στα θεμέλια του Ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος. Η δεύτερη ψυχρολουσία εκείνη του δημοψηφίσματος με το ενδεχόμενο ολοκληρωτικής αποσταθεροποίησης της πολιτικής και νομισματικής ένωσης.Κάποιοι ενδεχομένως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δια των εντολοδόχων των να βρήκαν “μπόσικη” και υποτυπώδη την συγκρότηση και θεσμοθέτηση μηχανισμού κυρώσεων σε επίπεδο δημοσιονομικής πειθαρχίας για τις χώρες που παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας όπως η Ελλάδα. Μια ελληνική “ζεμπεκιά” μπορεί να αφήσει πίσω της συντρίμια… Το Zorbas the greek φαίνεται δεν έχει εξάγει αρκούντως την ελληνική κουλτούρα, εξ’ άλλου αυτό που επιζητούσε πάντα ο γαλλογερμανικός άξονας είναι η θεσμοθέτηση της Ε.Ε. των δύο ταχυτήτων.Το εάν η Ελλάδα καταστεί γερμανικό προτεκτοράτο με ελεύθερες οικονομικές ζώνες και “πλιάτσικο” του δημόσιου μας πλούτου είναι μια διαδικασία που θα περάσει από τις κάλπες με εντολή της λαϊκής ετυμηγορίας, και μόνον αυτής… για να οργανωθεί η όποια προσπάθεια εξόδου από την πολύπλευρη κρίση.Τα δημοψηφίσματα αποτελούν κορύφωση της δημοκρατικής πρακτικής, μόνο όταν δεν χρησιμοποιούνται επικοινωνιακά και εκβιαστικά ως όπλα, που όπως φαίνεται έχει επιλέξει η πιο αντιδημοφιλής μεταπολεμική Κυβέρνηση, για να ξεφύγει από τα αδιέξοδά της, με την έμμεση ψήφο ανοχής που επιδιώκει να αποσπάσει για λογαριασμό της.Όσο όμως ο λαός δεν συνειδητοποιεί την δύναμη της ψήφου του και δίνει χώρο στον δικομματισμό, δεν υπάρχει προοπτική…
