ΜΙΑ μικρή επικίνδυνη «γιορτή» ήταν και τέλειωσε. Τροφή για μεγαλόσχημους που αναλύουν μέχρις ατόμου την ύλη, για μικρολογούντες και βυζαντινολογούντες της καθημερινότητας πάνω σε πράγματα που «τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους».
Έχουμε Συγκυβέρνηση κι ας το αρνείται ο κ. Σαμαράς εκφράζοντας με λόγια την «ιδεολογική» καθαρότητα της παράταξή του, αγωνιά για την ύπαρξή του το ΠΑΣΟΚ και η (λεγομένη) αριστερά στην απ’ έξω (οικειοθελώς και με όχι σταυρωμένα χέρια).
ΤΙ «κάθοντ' οι Συγκλητικοί», λοιπόν, «και δεν νομοθετούνε»; Δεν είναι εύκολο και ο χρόνος τους πιέζει. Κι αν το κατόρθωσαν να συνυπάρξουν πολιτικοί με 2-3 τεχνοκράτες και με απολιτίκ Πρωθυπουργό, απέναντι έχουν έναν λαό με αρετές και κουσούρια. Εθισμένο σε παιχνίδι από…ψηλά (πολιτική πολιτικών) που του άρεσε και τελειωμό δεν είχε.
ΚΑΙ, βέβαια, τα χάνεις μπροστά στο (ευρύ) φάσμα των σιναφιών, ζαρώνεις στα οργανωμένα συμφέροντα, τρομάζεις με την απαίσια φάτσα της διαφθοράς και δεν ξέρεις πώς και από πού ν’ αρχίσεις. Από μεγαλομισθίτες του δημοσίου και γιατρούς του ΕΣΥ είτε συμβεβλημένους που συνταγογραφούν με πάθος; Να πας στους φοροκλέφτες που «δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά» και στους…αθώους της βάσης που εμπορεύθηκαν άδειες ταξί ή στους…βαρυπενθούντες που εισέπρατταν τη σύνταξη του αποθαμένου;
ΘΑ συνεδριάσουν, λοιπόν, οι «Συγκλητικοί» και θα (συν)κυβερνήσουν, αλλά μπροστά τους θα’ χουν τοίχο απομόνωσης μην εισβάλει το πολιτικό τους κόστος. Τζάμι αόρατο που θα το ανακαλύψουν ψηλαφώντας-φίλτρο που θα διυλίζει τις «υψηλές» προθέσεις, πριν γίνουν «ξεπεσμένα» έργα.
ΩΣΤΟΣΟ, η (κουτσουρεμένη) Συγκυβέρνηση, επιφορτισμένη με ανελαστικές υποχρεώσεις και συγκεκριμένη αποστολή έχει ημερομηνία λήξης. Οι επόμενοι της κορυφής με το’ να μάτι στο «φυλάξαι τ’ αγαθά» (προνόμια, επανεκλογή) και της βάσης με τις «συνήθειες» και τα…κουσούρια της υπόσχονται μιαν απ’ τα ίδια. Με τον μεγιστάνα του δημοσίου να τσεπώνει 200 χιλιάρικα το χρόνο (το’ πε η κα Καϊλή σε στιγμή κομματικού της…εκνευρισμού) και τον οδηγό της ΕΘΕΛ (μάγκα και συνδικαλιστή) να «πιάνει» τα 8 (οκτώ) χιλιάρικα το μήνα. Με τον «απολυμένο» του δημοσίου να μετατάσσεται «δημοσία δαπάνη τρεφόμενο», αλλά τον απολυμένο ιδιώτη σε ελεύθερη πτώση για τα Τάρταρα.
ΤΙ χρειάζεται αυτή η ωραία Ελλάδα των κακομαθημένων ελλήνων; «Θα το πω (στο επόμενο) κι ας το πιω» που έλεγαν οι αντιστασιακοί της μεταξικής δικτατορίας.
