κομμάτων και κινημάτων όσον αφορά τα προσωπικά και πολιτικά τους κίνητρα και πιστεύω αλλά και την πολιτική τους συμπεριφορά και το πέρασμά της από τον εικονικό στον πραγματικό ακτιβισμό μέσα από την εκλογική διαδικασία, τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις και την κομματική ένταξη.
Αυτό το μίγμα εικονικής και πραγματικής πολιτικής δραστηριότητας και το πέρασμα από την μία μορφή στην άλλη αφορά τη σχέση εκατομμυρίων νέων με την πολιτική και αυτή η πρόσφατη έρευνα του Demos επιχείρησε να την εξειδικεύσει στο χώρο της Λαϊκιστικής ακροδεξιάς που αναπτύσσεται εντυπωσιακά στην Ευρώπη τα τελευταία δέκα χρόνια. Η έρευνα έγινε το καλοκαίρι του 2011 και στο υλικό της συμπεριλήφθηκαν περισσότερα από 10,000 συμπληρωμένα ερωτηματολόγια υποστηρικτών από το Facebook σε 11 Ευρωπαϊκές χώρες. Τα βασικά συμπεράσματα της μελέτης είναι τα παρακάτω:
Οι ηλεκτρονικοί φίλοι των Λαϊκιστικών Ευρωπαϊκών κομμάτων είναι κυρίως νέοι μέχρι τα 30 σε ποσοστό 63% , άνδρες σε ποσοστό 75% και φοιτητές σε ποσοστό 30%. Οι υπολογισμοί έγιναν λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα μέσα standards στο Facebook.
Δεν είναι ακτιβιστές του καναπέ καθόσον το 67% από αυτούς συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία ενώ το 32% προσχωρεί και εντάσσεται στο κόμμα. Επίσης ένα 26% από αυτούς συμμετέχει σε διαδηλώσεις, ποσοστό αρκετά μεγαλύτερο από το μέσο ευρωπαϊκό όρο του 10%.
Τους κινητοποιεί η θετική ταύτιση με τις αξίες του κόμματος και η επιθυμία να προστατεύσουν την εθνική και πολιτισμική τους ταυτότητα. Πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι οι μετανάστες και η πολυπολιτισμικότητα θα καταστρέψουν τις εθνικές αλλά και τις ευρωπαϊκές αξίες και πολιτισμό.
Τους απογοητεύει ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος και εμπιστεύονται περισσότερο τους λαϊκιστές ηγέτες οι οποίοι «λέγουν αυτά που πράγματι σκέφτονται». Η οικονομία δεν είναι το βασικό κριτήριο για την υποστήριξή τους, σε αντίθεση με αυτό που πιστευόταν μέχρι σήμερα. Επίσης, σε αντίθεση με αυτό που ίσχυε παλιότερα, οι νεότεροι από αυτούς αναφέρουν το θέμα της μετανάστευσης, σαν λόγο προσχώρησης, πολύ περισσότερο (το 25% σε ηλικίες 16-20 χρονών) από ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας (μόνο το 10% σε ηλικίες άνω των 50 ετών).
Δείχνουν μικρότερη εμπιστοσύνη στους εθνικούς και ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μόνο το 20% εμπιστεύεται την κυβέρνησή του (μέσος ευρωπαϊκός όρος 43%) και μόλις το 14% την ΕΕ (μέσος ευρωπαϊκός όρος 44%). Επίσης εμπιστεύονται λιγότερο το θεσμό της δικαιοσύνης (30% έναντι του μέσου ευρωπαϊκού όρου 60%). Αντίθετα εμπιστεύονται εξίσου με το μέσο ευρωπαϊκό όρο την αστυνομία και το στρατό.
Είναι δυσαρεστημένοι δημοκράτες. Ενώ πιστεύουν συντριπτικά στην εκλογική διαδικασία και αποκηρύσσουν τη βία, ωστόσο δεν πιστεύουν ότι η πολιτική είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματά τους. Μόνο το 30% από αυτούς πιστεύει ότι η πολιτική είναι αποτελεσματική. Επιπλέον το 26% πιστεύει ότι η βία είναι αποδεκτή αν οδηγεί στο σωστό αποτέλεσμα.
Είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον της χώρας τους και επικρίνουν την ΕΕ ότι ευθύνεται για την απώλεια του έλεγχου στα σύνορά τους και για τη διάβρωση της πολιτισμικής τους ταυτότητας.
Το πέρασμα από τον εικονικό ακτιβισμό στην εκλογική υποστήριξη συσχετίστηκε περισσότερο με τα θέματα της μετανάστευσης και του ισλαμικού εξτρεμισμού.
Το πέρασμα από τον εικονικό ακτιβισμό στην κομματική ένταξη συσχετίστηκε περισσότερο με τα θέματα της πολυπολιτισμικότητας και την πεποίθηση ότι η πολιτική είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για την επίλυση των προβλημάτων.
Το πέρασμα από τον εικονικό ακτιβισμό στη συμμετοχή σε διαδηλώσεις συσχετίστηκε περισσότερο με τα θέματα της διαφθοράς αλλά και του τρόπου θεώρησης της πολιτικής και της βίας.
Διαβάστε εδώ όλη την έρευνα
http://gnathion.blogspot.com
