του Ανδρέα Καρακώστα
Το δίλημμα – για άλμα λογικής πρόκειται, αλλά τέλος πάντων- ευθέως ανάλογο με εκείνο της Χούντας...που αξίωνε μέσω δημοψηφίσματος από τους συνέλληνες ν’ αποφανθούν για το μέλλον της Μοναρχίας. Καλούντο ν’ αποφασίσουν για το αν ήθελαν ή όχι τον Βασιλιά. Απάντησαν, μόνο που η απάντησή τους από τους τότε κρατούντες ερμηνεύθηκε ως αποδοχή των ιδίων!
Φαίνεται πως είχαν δίκιο εκείνοι που έλεγαν πως οι λαοί που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους κινδυνεύουν να την δουν να επαναλαμβάνεται. Κι επαναλαμβάνεται σαν φάρσα… Μόνο που το τίμημα είναι τόσο δυσβάσταχτο που δεν τον αντέχουν οι πλάτες μας. Και το σημαντικότερο; Ούτε καν εκείνες της Ευρώπης. Πήραμε την κάτω βόλτα. Οχι τώρα, εδώ και καιρό. Γιατί ανεχθήκαμε. Γιατί εκουσίως ή ακουσίως, σιωπηρά ή μεγαλοφώνως, παρακολουθήσαμε την συλλογιστική ενός τύπου που κάλλιστα θα μπορούσε αντί για πρωθυπουργός χώρας να πρωταγωνιστεί στο Forrest Gump. Και το χειρότερο; Το γνωρίζαμε. Ολοι ανεξαιρέτως συμμέτοχοι στη συνομωσία της μαμάς, στο παιγνίδι της λογικής, στην ιδιότυπη αναμέτρηση του ξεχωριστού πολιτικού διαμετρήματος του διεθνιστή κοινωνιολόγου και γνωστού υπέρμαχου της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με τον καθρέπτη του…
Ελπίζω κι εύχομαι μέχρι την ώρα που τούτες οι γραμμές φθάσουν στο περίπτερο, οι βουλευτές της ισχνής πλειοψηφίας να έχουν πράξει το καθήκον τους. Εστω την ύστατη ετούτη ώρα. Κι αν εκείνοι δεν το αποτολμήσουν, να το κάνει ο Σαμαράς κι αν όχι αυτός, ο Κάρολος Παπούλιας. Εστω αυτό, έστω και τώρα…
Ας διαψεύσει τους χιλιάδες που τον λοιδόρησαν. Που τον κατέστησαν ισοϋψή με τον μοιραίο κι επικίνδυνο Παπανδρέου, που κατάφερε να διαγράψει με μιας τους καρπούς της τελευταίας συνόδου κορυφής, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας καρπούς και πάντως άγνωστους στο πανελλήνιο, που μπορεί μόνο να φαντάζεται, αφού δεν γνωρίζει και υποψιάζομαι βασίμως, πως δεν θα μάθει ποτέ…
Επαιξε σε μια ζαριά το προσωπικό του κεφάλαιο, είπαν κάποιοι… βάζοντας το εκβιαστικό δίλημμα δραχμή ή ευρώ. Σε ποιους όμως; Δεν συνιστά μια ακόμη απόδειξη ότι οι άνθρωποι είναι κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου; Πόσο μπορεί να νοιάζεται κάποιος του οποίου το μέλλον διεγράφη με μια μονοκοντυλιά, για το αν τα τσίγκινα νομίσματα που παρεπιδημούν στις τσέπες του είναι υποδιαίρεση του ευρώ ή της δραχμής; Διλήμματα υφίστανται μεταξύ εχόντων και κατεχόντων. Δεν έχουν καμία αξία σε ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν. Καθημερινά. Αδυσώπητα. Χωρίς προοπτική. Χωρίς μέλλον…
