ήρθε η πρόταση Παπανδρέου για το δημοψήφισμα και την ψήφο εμπιστοσύνης, και οι ραγδαίες εξελίξεις που την ακολούθησαν.
«Τώρα είναι η ώρα της πολιτικής!», λένε μερικοί. Κι έτσι είναι. Αλλά ποιας πολιτικής, με το λαό σε ποια θέση και ποιους δρόμους άσκησης;
Της πολιτικής που καθηλώνει το λαό στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή και στα ραδιόφωνα; Που αρχίζει και τελειώνει στο πόκερ των κυρίαρχων κομμάτων, τον εσωτερικό εμφύλιο στο ΠΑΣΟΚ, το αν θα τα βρουν Παπανδρέου-Σαμαράς σε κυβένηση εθνικής σωτηρίας; Που έχει ως κορωνίδα τις κάλπες των εκλογών ή των δημοψηφισμάτων; Ή μήπως της πολιτικής που θεωρεί θέσφατο τη συμμετοχή στην ΕΕ, τις αγορές, τα κέρδη, τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τα πολυνομοσχέδια, τις ιδιωτικοποιήσεις, και αναπόφευκτο κακό τη λιτότητα, την ανεργία και την ανασφάλεια;
Υπάρχει αυτή η πολιτική, και μάλιστα είναι κυρίαρχη. Είναι η αστική πολιτική στις διάφορες παραλλαγές της. Αυτή η πολιτική είναι συνώνυμο της βρομιάς, της ίντριγκας. Περιφρονεί το λαό, τον σπρώχνει στο περιθώριο, την παθητικότητα, για να έχουν τα κέντρα εξουσίας (οικονομικά και μη, εγχώρια ή διεθνή) την άνεση να τσακώνονται για την πρωτοκαθεδρία, χωρίς την ενοχλητική ή απειλητική για τα συμφέροντά τους παρέμβαση του λαού.
Σήμερα μάλιστα, στο έδαφος της κρίσης, σε μια εποχή που ο αστικός κόσμος δεν μπορεί να παρουσιάσει κάποια θετικά οράματα παρά μόνο «πόνο και δάκρυα», τούτη η πολιτική -και όποιος μπερδεύεται στα γρανάζια της και υποκλίνεται στους νόμους της- γίνεται ακόμη πιο εκφυλιστική και αποκρουστική. Ο εργαζόμενος λαός ξέρει πως δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτήν και το σύστημα που υπηρετεί. Κι αντιλαμβάνεται πως πίσω από τις «κόντρες» στο προσκήνιο βρίσκονται κόντρες στο παρασκήνιο, κόντρες κεφαλαιοκρατών, τραπεζιτών, καναλαρχών, των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Να ανατραπεί η σάπια αστική πολιτική!
Με αυτή την πολιτική οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα κοινό. Της γυρίζουν την πλάτη. Την ανατρέπουν. Όχι παθητικά ή κατά μόνας, ούτε απέχοντας και βρίζοντας, αγανακτώντας μόνο και διαμαρτυρόμενοι. Αλλά ενεργά, συλλογικά, μαχόμενοι. Δημιουργώντας το δικό τους «αντίπαλο δέος». Δίνοντάς στην πολιτική δικό τους περιεχόμενο, οικοδομώντας δικούς τους φορείς.
Τώρα είναι η ώρα για να ορθώσει το ανάστημά της μια απελευθερωτική εργατική ανατρεπτική πολιτική.
Αυτή η πολιτική έχει πρωταγωνιστές: Τους ίδιους τους εργαζόμενους, που πρέπει εδώ και τώρα να βγουν στο προσκήνιο. Όχι ως ψηφοφόροι ή χειροκροτητές, αλλά ως ενεργά υποκείμενα και δημιουργοί των εξελίξεων.
Έχει αντιπάλους: Την εργοδοσία, τον ΣΕΒ, τις τράπεζες, την ΕΕ, το ΔΝΤ. Με αυτούς βρίσκεται σε ανταγωνιστική αντίθεση, πρέπει να τους νικήσει.
Έχει στόχο: Ν’ ανατραπεί το σφαγείο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου, να ξεμπερδεύουμε με την κυβέρνηση Παπανδρέου και με κάθε άλλη κυβέρνηση που θα προωθεί την ίδια αντεργατική πολιτική.
Έχει διεκδικήσεις: Ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με χτύπημα του κεφαλαίου, των κερδών και των αγορών, ώστε να αυξηθούν οι μισθοί, να αντιμετωπιστεί η ανεργία κι η ελαστική εργασία, να βελτιωθούν υγεία, παιδεία, ασφάλιση – Άρνηση πληρωμής/διαγραφή του ληστρικού χρέους και των χρεών των νοικοκυριών (ειδικά για πρώτη κατοικία) – Έξοδος από ευρώ και ΕΕ – Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας – Δημόσιοι αποκλειστικά όλοι οι κοινωφελείς οργανισμοί, η υγεία, η παιδεία και η ασφάλιση.
Έχει ορίζοντα: Να ξεφύγουμε από τη μέγγενη ενός συστήματος που αναπαράγει τις κρίσεις, την ανεργία, τη φτώχεια, τους πολέμους και την καταπίεση, που εχθρεύεται τον άνθρωπο και τη φύση, και φέρνει σε πρώτο πλάνο την ευημερία των αριθμών κι όχι των ανθρώπων. Ανατρέποντάς το και οικοδομώντας μια εργατική εξουσία-δημοκρατία, που θα κινείται προς την πλήρη χειραφέτηση από κάθε καταπίεση, εκμετάλλευση, αποξένωση, εξουσία.
Έχει μέσα: Τους μαχητικούς λαϊκούς αγώνες. Που δεν θα αφήνουν κυβέρνηση, τρόικα κι εργοδοσία να πάρουν ανάσα ούτε στιγμή, θα συγκλίνουν σε ενιαία κατεύθυνση και θα οικοδομούν ένα Αγωνιστικό Μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Μα και τα όργανα έκφρασης κι επιβολής της λαϊκής θέλησης, που θα δρουν όχι έξω και πέρα από το κίνημα, αλλά ως «μακρύ χεέρι» και αιχμή του. Για να γίνουν, βέβαια τέτοιοι αγώνες, απαιτείται να πάμε πέρα και πάνω από την «πεπετημένη» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και από τις αναποτελεσματικές συνταγές του ΠΑΜΕ.
Έχει δρόμους: Πάνω απ’ όλα το δρόμο του αγώνα, της συλλογικής πάλης. Σε αυτόν αφιερώνεται, αυτόν στηρίζει, σε αυτόν δίνει πολιτικό χρώμα. Και με αυτόν ως αφετηρία και ανώτερο σημείο επιστροφής, παρεμβαίνει και στις όποιες εκλογικές μάχες.
Έχει τρόπους: Την κοινή δράση όλων των ρευμάτων του αγώνα, όλων των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων. Μα και τις γενικότερες πρωτοβουλίες συνάντησης, συνεννόησης και διαλόγου τους, σε μια κατεύθυνση που θα διευκολύνει τα εργατικά συμφέροντα.
Έχει όπλο: Μια μεγάλη μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Που θα αλλάξει το χάρτη στην Αριστερά, θα δώσει πνοή και προοπτική στους αγώνες, θα συναντηθεί με τις αναζητήσεις του κόσμου του αγώνα αλλά κι όσων δεν βολεύονται στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πάει βήματα μπροστά το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ας μην τους αφήσουμε να «παίζουν» μόνοι τους. Ας μην τους κοιτάμε απλώς να διαγκωνίζονται και να μηχανορραφούν, αναδύοντας τη σαπίλα του αστικού κόσμου και της πολιτικής του. Ας μην αποδεχτούμε πως η πολιτική είναι δικό τους μονοπώλιο, είναι δικό τους γήπεδο, και «παίζεται» μόνο με τους δικούς τους όρους, με κάλπες και τηλεοπτικά παράθυρα.
Τώρα είναι η ώρα της εργατικής ανατρεπτικής πολιτικής!
Τώρα είναι η ώρα ενώς αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής!
Τώρα είναι η ώρα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς!
aristeroblog.wordpress.com
