Ομολογουμένως το αποτέλεσμα της χθεσινής ψηφοφορίας στην βουλή τών Ελλήνων, με εξέπληξε.Δέν ανέμενα ύστερα απο τίς δηλώσεις, τών βο(υ)λευτών του κυβερνώντος κόμματος, να υπάρξει αποτέλεσμα, που να δικαιώνει τόν ΓΑΠ (δηλ. τούς χειρισμούς του) σε κρίσιμα θέματα τα οποία οι ίδιοι άν όχι όλοι, καταδίκασαν, μαζύ σύσσωμος ο Ελληνικός λαός και βέβαια ο Ευρωπαικός τύπος μαζύ με τίς Ευρωπαικές κυβερνήσεις.
Η διαδικασία της απονομής “ψήφου εμπιστοσύνης” απο τήν βουλή μέ πλειοψηφία, 153 ψήφων υπέρ και 148 κατά, αναδυκνείει ένα σοβαρό γεγονός, την ύπαρξη “πολιτικής συμφωνίας” τών διαφωνούντων υπουργών και βο(υ)λευτών του ΠΑΣΟΚ με τον ΓΑΠ, ούτως ώστε να "πέσει στά μαλακά” ή “έξοδος’ του πρωθυπουργού.
Τό πώς αντιλαμβάνονται οι βο(υ)λευτές του ΠΑΣΟΚ τήν υποστηρηκτική αναίμακτη αποστρατία ενός προέδρου και πρωθυπουργού της χώρας, ο οποίος απέτυχε στο έργο του, είναι αντικείμενο μελέτης, όχι επί τού παρόντος, γιατί λίγη σημασία έχει άλλωστε το αποτέλεσμά της.
Αυτό που πρέπει να αναλυθεί και να κατατεθεί ώς συμπερασματικό πόρισμα είναι η εκτός πάσης λογικής, “πολιτική συμπεριφορά” της πλειοψηφίας τών βο(υ)λευτών του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα αυτών που με δηλώσεις των, επανειλλημένα, δημόσια τοποθετηθήκαν απέναντι στην “πολιτική εκβιασμού” απο τόν πρωθυπουργό, τών βο(υ)λευτών του κυβερνώντος κόμματος, κατ’αρχάς, και κατόπιν τών πολιτών αυτής της χώρας.
Η πολιτική αποτελεί αντικείμενο εφαρμογής ενός συνόλου μέτρων που λαμβάνονται, και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν κατά τον καλύτερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων.
Η άσκηση της πολιτικής αποτελεί τέχνη και επιστήμη και αφορά σε ιδέες και στον τρόπο εφαρμογής τους, είναι δέ συνυφασμένη με την εξουσία και τη δύναμη που πηγάζει από αυτή.
Όταν η πολιτική μετατρέπεται στην τέχνη για να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπός, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το "χρήμα" και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια σε όλους τους τομείς, για τούς πολίτες αυτής της χώρας.
Από τον Σεπτέμβριο του 2009, εντέχνως, μπήκε η πολιτική στην χώρα μας στόν "αστερισμό του χρέους”.
Μάς προετοίμασε ο Κ.Καραμανλής ψελλίζοντας το πρόβλημα του “χρέους” και ερχόμενος ώς νικητής τών βουλευτικών εκλογών του 2009 ο κος Παπανδρέου, παρ’ότι εγνώριζε, υποσχόμενος ότι "λεφτά υπάρχουν”, εγκλώβισε τούς πολίτες και τόν πολιτικό κόσμο της χώρας σε ένα καίριο δίλλημα “χρεοκοπία ή επώδυνα μέτρα”.
Εγκλώβισε το ΠΑΣΟΚ ολόκληρο και την κοινοβουλευτική του ομάδα στην διλληματική πολιτική επιλογή “ή παίρνουμε επώδυνα νεοφιλελεύθερα αντικοινωνικά μέτρα ή χρεοκοπούμε ώς χώρα’, αναγκάζοντας έμμεσα πλήν σαφώς άπαντες, για να αποφύγουμε την χρεοκοπία της χώρας, να υπηρετήσουν την πολιτική της υποτέλειας και της εκχώρησης της Εθνικής κυριαρχίας σε ξένους.
Και βέβαια σήμερα αναφύονται ερωτηματικά, γνωρίζοντας πλέον αρκετές άν όχι όλες τίς πλευρές του “προβλήματος” πού λέγεται χρέος.
Αρχίζοντας απο το πότε άρχισε να γίνεται μη διαχειρήσιμο, με σημερινές παραδοχές οικονομολόγων διεθνούς κύρους αλλά και οργανισμών (όπως ΔΝΤ,ΕΕ,ΟΟΣΑ, κτλ), άπαντες νά δηλώνουν ότι το χρέος για μιά οικονομία όπως η δική μας, της Ελλάδος, είναι διαχειρήσιμο όταν είναι κάτω από το 120% του ΑΕΠ (ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ).
Αυτό σημαίνει ότι εφ’όσον το έτος 2009 το χρέος ήταν στο 120% του ΑΕΠ της χώρας, ήταν διαχειρήσιμο και πιθανόν να χρειαζόταν υποστηρηκτικές οικονομικές πολιτικές, πάντως ήταν διαχειρήσιμο.
Επομένως γιατί ο Κος Παπανδρέου μάς το παρουσίαζε τότε, μη διαχειρήσιμο (πράγμα το οποίο κάνει μέχρι σήμερα), και ώς έκ τούτου ήταν αναγκαίο και απαραίτητο να εφαρμοστούν νεοφιλελεύθερες όπως και αντικοινωνικές πολιτικές, να έρθει το ΔΝΤ, και όλα τα συνεπακόλουθα (μνημόνια, πολυνομοσχέδια, μεσοπρόθεσμα, κτλ), και να μπεί η χώρα σε αυτήν την περιπέτεια ??????
Τόν Μάιο του 2010 ή Ευρωπαική Ένωση μάς δάνεισε 109 δις. Ευρώ και επέβαλλε τήν υπογραφή του “μνημονίου” με ομολογουμένως σκληρούς όρους και σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, με το χειρότερο εξ όλων ”την μετατροπή τού χρέους, απο χρέος πρός ιδιώτες σε χρέος πρός κράτη", με ότι αυτό συνεπάγεται.
Εάν με αυτά τα 109 δίς. Ευρώ, ώς Ελληνικό κράτος, πηγαίναμε με κάποιο τρόπο (μέ τράπεζα του δημοσίου, ή ΑΕ του δημοσίου, κτλ), στην δευτερογενή αγορά ομολόγων το 2010, τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου τα πουλούσαν και τα αγοράζαν, κάτω από την μισή τιμή της ονομαστική τους τιμής( αυτό που έκανε η ΕΚΤ για λογαριασμό της, θα το κάναμε εμείς για εμάς) .
Δηλ. με πρόχειρους υπολογισμούς, με τα 109 δίς. Ευρώ, θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ομόλογα ονομαστικής αξίας περίπου 250 δίς. Ευρώ.Τό χρέος επανήρχετο σε επίπεδα βιώσιμα και διαχειρήσιμα, εφ’όσον πλέον θα ήταν στα επίπεδα κάτω του 120% του ΑΕΠ, ίσως και κάτω του 100% του ΑΕΠ.
Οι υποστηρικτικές οικονομικές πολιτικές, ώς συμπληρωματικές πολιτικές στίς διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες απαιτούνται στην χώρα μας, θα ήταν το ζητούμενο της πολιτικής πρότασης του κάθε κόμματος, ώς τακτικοί στόχοι της Ελληνικής οικονομίας.
Αντ’αυτού, ήρθε το ΔΝΤ, εφαρμόστηκαν τα πιο σκληρά αντικοινωνικά μέτρα, και σήμερα, χρεονώμαστε κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότερο, εμπλεκόμενοι σε έναν φαύλο κύκλο χρέους, ο οποίος προφανώς μόνον τόν Ελληνικό λαό και την χώρα δέν εξυπηρετεί.
Εάν αυτό δέν αποτελεί αποτέλεσμα ενός καλού σχεδιασμού, τότε ώς σύμπτωση έχει τίς ίδιες πιθανότητες να συμβεί, όσες και η κατάρευση του ηλιακού μας συστήματος.
Εν όψει επιμερισμού και κατανομής ευθυνών άπαντες στην κοινοβουλευτική ομάδα, δημιουργούν μηχανισμούς άμυνας, ώς πολιτικό ανακλαστικό, ενώ τίθεται θέμα πολιτικής τους επιβίωσης, και λειτουργούν συντεχνιακά, με αντιδράσεις χωρίς κανένα πολιτικό χαρακτηριστικό.
Η εφεύρεση τού “δημοψηφίσματος”, στα καλά τών καθουμένων, με ερωτήματα που αφορούν κεντρικές στρατηγικές επιλογές της χώρας, όπως “ναί ή όχι στην συμμετοχή μας ώς χώρα στήν Ευρωζώνη”, κρίνονται επιεικώς απαράδεκτες πολιτικές επιλογές, σίγουρα όμως επικίνδυνες για την χώρα και την Ευρωζώνη.
Η αναζήτηση “ψήφου εμπιστοσύνης” αυτήν τήν συγκεκριμένη χρονική στιγμή, συγχρόνως με την πολιτική επιλογή του “δημοψηφίσματος”, είναι αποτέλεσμα πολιτικού σχεδιασμού, με συγκεκριμένη στόχευση.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι, τί και ποιόν εξυπηρετούσε αυτός ο σχεδιασμός;, εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της χώρας;, μιά τέτοια αναστάτωση χωρίς λόγο (η διενέργεια δημοψηφίσματος), αλλά ώς φαίνεται με αιτία;
Από τίς αντιδράσεις τών Ευρωπαίων εταίρων, την ένταση και το μέγεθος, αυτής της αντίδρασης, φαίνεται ότι αποτελούσε “δυναμίτη” στην Ευρωπαική συνοχή.
Ποιός ο λόγος λοιπόν ;;;
Οι απαντήσεις πιθανόν να είναι αντικείμενο έρευνας (δικαστικής ή ιστορικής), το σίγουρο πάντως είναι, κρινομένου έκ του αποτελέσματος , ότι δεν εξυπηρετούσε κανέναν στήν Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας.
Ποιόν εξυπηρετούσε ένα τέτοιο χτύπημα στήν Ευρώπη αυτή τήν στιγμή άραγε ????
