Τέλος εποχής; Μακάρι… Παρότι το περιεχόμενο της εντολής που έλαβε και καλείται να διαχειριστεί η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Λ.Παπαδήμου...
είναι τόσο συγκεκριμένη και τόσο μη επιδεχόμενη ερμηνειών και διαφορετικών αναγνώσεων που δύσκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι μπορεί ν’ αλλάξει κάτι επί της ουσίας της ασκούμενης πολιτικής.
Το κακό όμως δεν σταματάει εδώ. Παρότι η επιλογή Παπαδήμου, είναι κατά κοινή ομολογία η καλύτερη δυνατή, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο εάν όχι ανέφικτο, ν’ αποκαταστήσει με την σύντομη παραμονή του στο πρωθυπουργικό έδρανο την γενικευμένη και απολύτως δικαιολογημένη κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών με τους εκπροσώπους της πολιτικής. Σκέφτομαι μάλιστα, πως εάν παρ’ ελπίδα, η θητεία του αυτή αποδειχθεί αποτελεσματική, τότε η ρήξη της ελληνικής κοινωνίας με ό,τι αντιπροσωπεύει το σημερινό πολιτικό κατεστημένο, θα ‘ναι οριστική, ηχηρή και αμετάκλητη.
Αυτό βεβαίως είναι το καλό σενάριο. Διότι υπάρχει και το κακό. Και το κακό επιχείρησε να κάνει αισθητή την παρουσία του από την πρώτη στιγμή που οι ημέτεροι του απερχόμενου Γιώργου Παπανδρέου, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν άρον – άρον το πότισμα γλαστρών που ακούν στο όνομα Κακλαμάνης, Πετσάλνικος κ.λπ.-κ.λπ. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την προσπάθειά τους να υπονομεύσουν από την πρώτη κιόλας στιγμή την επιλογή Παπαδήμου, ανακοινώνοντας πως ο εντολοδόχος υπηρεσιακός πρωθυπουργός έθετε όρους, που ο ίδιος λίγες ώρες αργότερα διέψευσε κατηγορηματικά.
Δουλειά της νέα κυβέρνησης, είναι επί της ουσίας, η υλοποίηση της πολιτικής που η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχείρησε ανεπιτυχώς να εφαρμόσει. Ζητούμενο γι’ αυτήν είναι να τελειώσει τη δουλειά, που Μέρκελ και Σαρκοζί αξιώνουν μετ’ επιτάσεως. Πέραν αυτού όμως είναι μια κυβέρνηση που στερείται νομιμοποίησης και πιθανότατα θα κληθεί σε λίγες εβδομάδες μετά την υπερψήφισή της από το κοινοβούλιο, να επιτελέσει και τον ρόλο της υπηρεσιακής και ως εκ τούτου αρμόδιας για την πραγματοποίηση κοινοβουλευτικών εκλογών.
Δύσκολο το στοίχημα, στα όρια του ανέφικτου το εγχείρημα με, αμφίβολα αποτελέσματα, τόσο για τους υπέρμαχους της πολιτικής που μέχρι σήμερα ακολουθήθηκε, όσο και για την μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που αντέδρασαν και συνεχίζουν ν’ αντιτίθενται, προβάλλοντας σειρά δικαιολογημένων ερωτημάτων. Το κυρίαρχο εξ’ αυτών πως η 6η δόση και το κούρεμα των τίτλων που σηματοδοτούν την αντικειμενική αξία της χώρας μας, θα σύρει την ελληνική κοινωνία ακόμη πιο χαμηλά, ακόμη μακρύτερα από το επίπεδο ζωής που στοιχειωδώς υπαινίσσεται η συμμετοχή μας στη ζώνη των χωρών του ευρώ. Και η απάντηση σ’ αυτό, ποτέ δεν υπήρξε πειστική, όποτε και όταν επιχειρήθηκε ν’ απαντηθεί. Δικαιολογημένα. Απολύτως, θα έλεγα…
Δυσάρεστων και επώδυνων μέτρων συνέχεια λοιπόν, που θα μείνουν εδώ και θα στρογγυλοκάθονται απειλώντας ευθέως την καθημερινότητα των πολιτών και θα σκιάζουν το μέλλον του, λειτουργώντας σαν κληροδότημα ενός ανθρώπου που φρόντισε να προσδιορίσει επακριβώς το αύριο της ελληνικής κοινωνίας για πολλές δεκαετίες, αφήνοντας πίσω του το χάος, τις καταστροφικές επιλογές του και τους «θεσμικούς» λογαριασμούς του στο Twitter, το You Tube και το Flicker…
