Κάποιο ελατήριο έφυγε απ’ τη θέση του την ώρα της κωλοτούμπας (την ώρα που αποφάσισε ότι δεν είναι τελικά δανειακός συμβασιοκλάστης, αλλά συμβασιολάτρης) κι ο Αντώνης Σαμαράς γύρισε πίσω στην εποχή της ΠΟΛΑΝ.
Κουδούνια του τα έκανε του Γιωργάκη κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, με την ξαφνική, επιλεκτική χρεοκοπία της μνήμης του. Το Βαγγέλη Βενιζέλο τον έλεγε Νικήτα Βενιζέλο, τον Απόστολο Κακλαμάνη τον έλεγε Νικήτα Κακλαμάνη (πέντε άνθρωποι ήτανε κι είχανε δυο Νικήτες… και τι Νικήτες… Νικηταράδες…) και το Λουκά Παπαδήμο -που πετάει σπυριά με την ποίηση-, τον φλώμωσε στον Ελύτη… (Ήτανε σαμαρικός ο Νομπελίστας) Τι «Μαρία Νεφέλη», τι «Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό», τι «Τα ρω του έρωτα»… ! Έκανε τράκα από τον ΓΑΠ το πρώτο του αντικαταθλιπτικό ο ταλαίπωρος ο Economist… Κάθονταν και δίπλα – δίπλα και θόλωσαν και των δυο τους τα γυαλιά από το στόμφο… Γιατί ο Αντώνης απαγγέλει με πολλά «μπάσα και σηκόντα…»
Κι επειδή το απωθημένο είχε βαθύτερες ρίζες κι από καλαματιανό πλάτανο, ο πρόεδρος της ΝΔ άρχισε τις ΠΟΛΑΝικές υπερβάσεις. Υπερέβη (θεωρητικώς πάντα, με τεχνοτροπία μακριάς γαϊδούρας) από Άνκελα Μέρκελ και Σαρκοζί, μέχρι Μητσοτάκη (τιμής ένεκεν). Και στο πλαίσιο αυτής της παλινδρόμησης θυμήθηκε και τις συμμετοχές του στις Οικουμενικές. Υπουργός Οικονομικών ήτανε επί Τζανή Τζανετάκη και Εξωτερικών επί Ξενοφώντα Ζολώτα. Νοσταλγία… Εξ ου και το ότι φαγώθηκε να πάρει τηλέφωνο το Χαρίλαο Φλωράκη. Χρειάστηκε να τον χαστουκίσουνε για να του ξεκολλήσουνε την αντίκα με το επίχρυσο καντράν από τη χούφτα…
Τελικά, με την επόμενη κωλοτούμπα (με την άρνηση να δεσμευτεί εγγράφως έναντι των ευρωπαίων και με τα λοιπά ποιήματα περί εθνικής αξιοπρέπειας) το συρματάκι ξαναέκανε επαφή και ο Αντώνης ήρθε στα σύγκαλά του. Οικονομικό Χειμώνα έχουμε, όχι Πολιτική Άνοιξη… Αν και τα όρια των εποχών δεν είναι πια σαφή. Φταίει η τρύπα του σώζοντος τον εαυτόν… Σωθήτω!
http://topontiki.gr/
