Ευτυχώς, έλειπες εσύ και δεν χρειάστηκε να μείνουμε παραπάνω και το μεσημέρι φάγαμε στα σπίτια μας.Όχι, μην αυταπατάσαι! Δε θα παλέψουμε εμείς για σένα κι εσύ να μας κοιτάς απ' την τηλεόραση.
Όταν λείπεις εσύ, εμείς απλώς θα κόβουμε βόλτες στους έρημους δρόμους της Αθήνας.
Όχι, δεν είμαστε βιτσιόζοι και δε θα κάτσουμε να φάμε δακρυγόνα μόνοι μας και χωρίς αντίκρυσμα για να 'χει θέμα το βράδυ στις ειδήσεις το κάθε χουντοκάναλο. Όπως έγραψε κι ο Άσιμος κάποτε: "Πώς θες να πάμε μαζί, άμα δεν έρθεις κι εσύ;"
Θα σου 'λεγα ότι ντρέπομαι για αυτήν την κατάντια. Θα σου 'λεγα ότι μου πέρασε κάποια στιγμή απ' το μυαλό η φράση: "Δε πα' να γα****νε όλοι; Αφού δεν καταλαβαίνουν, δεν ξανακατεβαίνω, δεν ξανασχολούμαι!" Αλλά ξέρεις τι σκέφτηκα; Όχι δε θα σου κάνω τη χάρη! Δε θα σου δώσω άλλοθι για τη δική σου ραστώνη. Για τη δική σου αδράνεια, για τη δική σου υπακοή. Θα είμαι εκεί για να με βλέπεις και να νιώθεις ενοχές που απουσιάζεις. Θα είμαι εκεί για να με ζηλεύεις που δε βαριέμαι, δεν απογοητεύομαι, δε σκύβω το κεφάλι! Θα είμαι εκεί όσο αντέχω! Και να ξέρεις, αντέχω πολύ!
Αντέχω από τότε που κατεβαίναμε στις πορείες τρεις κι ο κούκος, όταν εσύ καταβρόχθιζες το ψέμα του εκσυγχρονισμού. Αντέχω από την εποχή του Κουρασμένου. Σε είδα να πλησιάζεις αυτό το καλοκαίρι στους δρόμους και τις πλατείες. Δε σε είδα καχύποπτα, γιατί τόσα χρόνια γι αυτό πάλευα: για να σε δω δίπλα μου! Δε με ένοιαξε τι έκανες πριν! Όλοι πριν κάναμε μ***ς!
Όλοι κάποτε κάπου ίσως πιστέψαμε και κάποτε προδοθήκαμε.
Δεν είναι ντροπή να προδίδεσαι.Ντροπή είναι να ξαναεμπιστεύεσαι αυτούς που σε προδώσανε.
Και όχι επειδή το πιστεύεις από μόνος σου. Όχι γιατί σε έπεισαν ότι τώρα άλλαξαν. Αλλά επειδή στο επέβαλαν τα χουντοκάναλα. Τα οποία δήθεν βρίζεις συνεχώς, αλλά παραμένεις πιστός θεατής τους και προσφέρεσαι πάντα ως έτοιμος πηλός για να σε διαμορφώσουν όπως θέλουν κι όπως τους συμφέρει.
Δε βαριέσαι; Παρασκευή με Κυριακή θα 'ρθουν καινούριες υποσχέσεις... Με γέμισες ελπίδα ότι επιτέλους ξύπνησες. Και πραγματικά ξύπνησες. Αλλά τώρα που ξύπνησες, φοβάσαι! Άντεξα όταν ήμασταν λίγοι "γραφικοί", μετά γίναμε εκατοντάδες χιλιάδες λαού και ίσως ξαναγίνουμε λίγοι "γραφικοί". Έχω τώρα πια γαιδουρινή υπομονή. Θα περιμένω να ξανακατέβεις και να ξαναελπίζουμε μαζί. Κι αν δεν έρθεις, μπορώ να ελπίζω και μόνος μου. Πάντως δε θα φύγω.
΄
"Όπως και να ναι τούτη η Γη
Θα μαι στην πρώτη τη γραμμή
Όπως και τώρα, τώρα, ΤΩΡΑ
Που είναι δίσεκτοι καιροί"!!!
Σου γράφω, φίλε, 1η του Δεκέμβρη και ξέρω ότι θα με προσπεράσεις μ' ένα κλικ.
Μ' ένα κλικ ίσως βουλώσεις τα μάτια και τα αυτιά σου.
Πάντως δε θα βουλώσεις τη φωνή μου.
Την τρεμάμενη φωνή που σου λέει "εξεγέρσου! μας πεθαίνουν!"
Κι αν έχεις κλειστά τα αυτιά σου, εγώ θα φωνάζω όλο και πιο δυνατά μέχρι να ακούσεις.
Μέχρι τότε καθησυχάσου με τους Τραπεζίτες που σε κυβερνούν.
Και τον ΔΟΛ. Θα έμαθες φαντάζομαι ότι τη μέρα της απεργίας των ΜΜΕ, ένας μεγαλοδημοσιογράφος του ΔΟΛ, ο Παντελής Καψής, ανέλαβε Υπουργός Επικρατείας της Κυβέρνησης της Εθνικής Καταστροφής.
Ούτε τώρα κατάλαβες ποιοι και γιατί σου επέβαλαν πραξικοπηματικά τον Παπαδήμο;
Ή μήπως τα δημοκρατικα αντανακλαστικά σου έχουν υποστεί τέτοια ζημιά που σκέφτεσαι "έστω και έτσι, μπορεί με #εθνική ενότητα# να γίνουν όσα πρέπει για να σωθεί η χώρα";
Ξέρω πως σκέφτεσαι μέσα σου:
"Να πάει να γ***θεί η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια, η Ελπίδα για το μέλλον, το Δικαίωμα στην αξιοπρεπή Ζωή... μπρος στα δανεικά ψίχουλα της 4ης, της 5ης της 6ης, της 7ης δόσης!
Σου χαρίζω ένα τραγούδι παλιό, του Μάνου Ελευθερίου και του Γιάννη Σπανού, που τότε τραγουδούσε ο σύζυγος της κας Νταλάρα-Ραγκούση, πρώην Υφυπουργού του ΔΟΛ και των ΜΚΟ.
Σου γράφω πρώτη του Δεκέμβρη είναι μεσάνυχτα βαθιά
κοιμάται ο κόσμος τώρα πια
μ' έναν καημό που να μη σε βρει
Σε λίγο αρχίζουν μεταθέσεις
κι ίσως με φέρουν προς τα κει
Παρασκευή με Κυριακή
θά 'χω καινούργιες υποσχέσεις
Μια κάρτα στέλνω στην παρέα
τη λίμνη του Αλή Πασά
εδώ σαν πιάνει να φυσά
θυμίζει Μάρτη στον Περαία.
