Παρακάτω ακολουθούν έντεκα ταινίες που συζητήθηκαν μέσα στο 2011. Είτε άρεσαν, είτε δεν άρεσαν, οι ταινίες αυτές έκαναν τους απανταχού κινηματογραφόφιλους να ξοδέψουν ώρες ολόκληρες συζητώντας για το αγαπημένο τους θέμα. Το σινεμά.
Το Δέντρο της Ζωής
Ήταν η ταινία που δίχασε θεατές και κριτικούς όσο καμία άλλη το 2011. Φιλοσοφική «μπαρούφα» ή ένας ποιητικός ύμνος στη ζωή; Η ταινία του Τέρενς Μάλικ αφήνει στο κοινό τις απαντήσεις, έχει, όμως, πλήθος όμορφων, λυρικών εικόνων και κατάφερε να φύγει από το πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών με τον Χρυσό Φοίνικα.
Ένας Χωρισμός
Μία μικρή ταινία από το Ιράν κατάφερε να «κλέψει» τα βλέμματα. Η αριστουργηματική ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη, Ασγκάρ Φαραντί, αποτελεί μια απλή, αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκή ιστορία ενός χωρισμού δύο ανθρώπων. Η ταινία που ενθουσίασε τους ξένους κριτικούς αναμένεται να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ και την κατάκτηση του Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Blue Valentine
«Πληγώνεις περισσότερο αυτόν που αγαπάς»: αυτή η απλή αλήθεια βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας του Ντέρεκ Σιαφράνς. Ο σκηνοθέτης ανατέμνει με τρόπο ρεαλιστικό και επίπονο το (τέλος) μιας ερωτικής σχέσης, αποσπώντας εξαιρετικές ταινίες από τους πρωταγωνιστές του (εκπληκτικοί και η Μισέλ Ουίλιαμς και ο Ράιαν Γκόσλινγκ). Και μάς θυμίζει ότι στις ανθρώπινες σχέσεις τίποτα δεν είναι εύκολο...
The Artist
Η πιο αισιόδοξη ταινία της χρονιάς είναι και βωβή και ασπρόμαυρη. Χρησιμοποιώντας τα υλικά του κλασικού σινεμά, ο Αρτίστας του Μισέλ Χαζαναβίσιους μπορεί να μη... μιλάει, αλλά σίγουρα ζεσταίνει τις καρδιές με την τρυφερή ιστορία ενός σταρ του βωβού σινεμά που δεν ξέρει πως να χειριστεί την έλευση του ομιλούντος κινηματογράφου.
Drive
Ένας αντι-ήρωας που έκανε μόδα τις οδοντογλυφίδες και τα μπουφάν με σκορπιούς. Το Drive ήταν η «ήρεμη δύναμη» της χρονιάς. Σε αυτήν, ο Ράιαν Γκόσλινγκ έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, έδειξε πώς τα '80s μπορούν να λειτουργήσουν δημιουργικά για κάθε σκηνοθέτη (στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για τον Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν) και να «πατήσει» το κινηματογραφικό γκάζι, μέχρι να ακουστεί το χαρακτηριστικό μούγκρισμα της μηχανής.
Μεσάνυχτα στο Παρίσι
Αν και δεν ήταν η καλύτερη ταινία του Γούντι Άλεν, το Μεσάνυχτα στο Παρίσι συζητήθηκε τόσο γιατί κατάφερε το ακατόρθωτο: σε εποχή κρίσης να μας ταξιδέψει. Και συγκεκριμένα στη γαλλική πρωτεύουσα και στη δεκαετία του 1920, στην εποχή του Έρνεστ Χεμινγουέι και του Σκοτ Φιτζέραλντ. Και να δείξει ότι το σινεμά είναι πάνω από όλα μια εκδρομή, με όχημα τις εικόνες και την ανθρώπινη φαντασία.
Το Δέρμα που Κατοικώ
Για τους θαυμαστές του Πέδρο Αλμοδόβαρ (και όχι μόνο) αυτή ήταν ίσως η καλύτερη ταινία της καριέρας του. Κάνοντας αναφορές σε λογοτεχνία, κινηματογράφο, ζωγραφική, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ φτιάχνει μια ταινία για την ταυτότητα, για το εάν επιτρέπεται σε κάποιον «να το παίζει θεός», εάν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «ψυχή» βαθιά μέσα στον καθένα μας, ανεξάρτητα από την εξωτερική εμφάνιση. Η ταινία του Αλμοδόβαρ αποτελεί, παράλληλα, και ένα ενδιαφέρον θρίλερ που πάντως «ξένισε» αρκετούς θεατές.
Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν: Το Μυστικό του Μονόκερου
Κάθε καινούρια ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ αποτελεί κινηματογραφικό γεγονός. Πόσο μάλλον όταν στην καρέκλα του παραγωγού κάθεται ο Πήτερ Τζάκσον του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όταν ο Σπίλμπεργκ πειραματίζεται με το 3D και όταν πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο πιο διάσημος ρεπόρτερ του κόσμου: ο Τεν Τεν. Οι Περιπέτειες του Τεν Τεν: Το Μυστικό του Μονόκερου αποτελεί μια χορταστική (σχεδόν παλαιάς κοπής) περιπέτεια με πειρατές, εξωτικά ταξίδια και εντυπωσιακές εικόνες.
Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, Μέρος Β'
Είτε ήταν το καλύτερο από τα Χάρι Πότερ, είτε όχι, ήταν σίγουρα το τελευταίο. Μετά από οκτώ ταινίες, το έπος με τις περιπέτειες του μαθητευόμενου μάγου έφτασε στο τέλος του. Αφήνοντας τα κινηματογραφικά μας βράδια με λίγο λιγότερη μαγεία από αυτή που θα θέλαμε.
Melancholia
Η ταινία που συζητήθηκε περισσότερο για το σκηνοθέτη της και τη συμπεριφορά του παρά για την καλλιτεχνική της αξία, είναι μία ιστορία για τη σχέση δύο αδελφών (τις ερμηνεύουν η Κίρστεν Ντανστ και η Σαρλότ Γκενσμπούρ), την ώρα που ένας πλανήτης πλησιάζει επικίνδυνα προς τη γη. Η πολυαναμενόμενη ταινία του Λαρς Φον Τρίερ σε κάποιους άρεσε. Στους περισσότερους πάλι, όχι.
Μαύρος Κύκνος
Μία οπερατική ιστορία γυναικείας ενηλικίωσης, μια ταινία για το καλό και το κακό που υπάρχει μέσα μας, η κλασική ιστορία του λευκού και του μαύρου κύκνου που χάρισε (δικαίως) το Όσκαρ ερμηνείας στην Νάταλι Πόρτμαν. Πρόκειται για μια σύγχρονη τραγωδία-θρίλερ με φόντο πουέντ, πιρουέτες και τον εξοντωτικό κόσμο του μπαλέτου.
