Χαρά! Αὐτὸς εἶναι ὁ πυρήνας τῆς σημερινῆς γιορτῆς γιὰ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Χαρὰ γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Φωτός, τοῦ Ἥλιου τῆς δικαιοσύνης, ἀνάμεσά μας.
Χαρὰ γιὰ τὸ δῶρο τῆς Ἀλήθειας, τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς σωτηρίας, στὴν καρδιὰ τῆς Ἱστορίας στὸ διηνεκές. Χαρὰ γιὰ τὴν προσφορὰ τῆς Ζωῆς, ποὺ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀπελευθερώνει πλέον τὶς ζωὲς ὅλων, ὅσοι μὲ ἐμπιστοσύνη Τὸν συναντοῦν, ἀπὸ τὸν φόβο τῆς πορείας στὴν κοιλάδα τῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου.
Ὁ Χριστὸς προσφέρεται νὰ γίνει τὸ κέντρο καὶ τὸ νόημα τῆς ὕπαρξής μας. Θέλει νὰ σχετιστεῖ μαζί μας, νὰ γίνει φίλος κι ἀδελφός μας. Καὶ στηρίζει τὸ χτίσιμο αὐτῆς τῆς σχέσης στὸ θεμέλιο τῆς ἐλευθερίας, μὲ μοναδικὸ ὑλικὸ τὴν ἀγάπη. Οἱ ἰδέες ἢ οἱ ἰδεολογίες, τὰ συστήματα ἢ οἱ νόμοι καταργοῦνται, ἀφοῦ, ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Θεό, μπορεῖ πραγματικὰ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει.
Ὅσο περισσότερο σχετιζόμαστε μ᾽ Αὐτὸν ποὺ πρῶτος μᾶς ἀγάπησε, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε καὶ πόσομᾶς ἀγάπησε, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ὡς ἕνας ἀπὸ μᾶς. Κοντά Του μαθαίνουμε τήν, ὁμολογουμένως, δύσκολη γιὰ μᾶς τέχνη τῆς ἀγάπης, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη εἶναι μιὰ διαρκὴς θυσία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Τὸ ξέρουμε καλά, ὅτι θέλει δύναμη πολλὴ γιὰ ν᾽ ἀγαπᾶμε. Μαθαίνουμε, ἀκόμα, νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας, ὁπότε δὲν μένει τίποτε πιὰ νὰ μισοῦμε. Νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε, ἀλλὰ νὰ ξεπερνᾶμε μὲ ἐλπίδα τὰ ἐμπόδια τῆς καθημερινῆς βιοπάλης. Νὰ μὴ φοβόμαστε, ἀλλὰ νὰ προσδοκοῦμε τὴν ὑπέρβαση τοῦ κακοῦ, κι αὐτοῦ ἀκόμα τοῦ θανάτου. Ἀπόδειξη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι οἱ εὐλογημένοι ἐκεῖνοι ἄνθρωποι ποὺ ἤδη Τὸν συνάντησαν. Ἀντανακλοῦν τὴ χάρη Του καὶ μᾶς ὑπενθυμίζουν σιωπηλά, ποῦ εἶναι καὶ ἡ δική μας θέση!
Σ᾽ αὐτοὺς ἀνήκουν καὶ οἱ Μάγοι, οἱ σοφοὶ τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ εἶδαν τὸ ἄστρο τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀνατέλλει καὶ κίνησαν νὰ Τὸν προσκυνήσουν. Τὸ ταξίδι τους δὲν ἦταν διόλου εὔκολο, μᾶς πληροφοροῦν οἱ Γραφές, κι ἂς εἶχαν γιὰ ὁδηγὸ τὸ ἀστέρι. Τὸ χάσανε κάποια στιγμή, τὸ ξαναβρήκανε μετά, ὥσπου αὐτὸ τελικὰ ἦρθε καὶ στάθηκε πάνω ἀπὸ τὸν τόπο, ὅπου βρισκόταν τὸ παιδί. Καὶ τότε χάρηκαν πάρα πολύ, γιατὶ φθάσανε στὸν προορισμό τους, κι ἔπεσαν στὴ γῆ καὶ προσκύνησαν τὴ σαρκωμένη Ἀγάπη, ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ εἶχε γεννηθεῖ, καὶ τῆς πρόσφεραν δῶρα: χρυσάφι, λιβάνι καὶ σμύρνα.
Νιώθω πὼς μοιάζουμε κι ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ κόσμου ὅλου, μὲ τοὺς Μάγους. Κι ἂν ἀκόμα ἀποδεικνυόμαστε πολλὲς φορὲς λιγότερο σοφοὶ ἀπ᾽ αὐτούς, κινήσαμε ὅμως κι ἐμεῖς γιὰ τὸ ἴδιο ταξίδι, γιὰ τὸν ἴδιο προορισμό: θέλουμε νὰ συναντήσουμε τὸν πρᾶο Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης. Σίγουρα καὶ τὸ δικό μας ταξίδι εἶναι κοπιαστικό, καμμιὰ φορὰ καὶ ἐπικίνδυνο. Δὲν εἶναι λίγες οἱ στιγμὲς ποὺ αἰσθανόμαστε νὰ μᾶς πιέζουν πράγματα πολλὰ καὶ νὰ χάνουμε τὸν προσανατολισμό μας, ἰδίως σὲ ἐποχὲς ταραχῆς καὶ σύγχυσης, γιὰ τὶς ὁποῖες εἴμαστε ἐν πολλοῖς ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, προσωπικὰ ἢ συλλογικά, ὑπεύθυνοι, ἐξαιτίας συνειδητῶν ἢ ἀσυνείδητων χειρισμῶν μας. Καὶ τότε νιώθουμε πιὸ ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη γιὰ ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς, γιὰ ἕνα σύγχρονο ἀστέρι, νὰ μᾶς σταθεῖ στὴν περιπέτεια τῆς ζωῆς καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει μὲ ἀσφάλεια στὴν προσωπική μας Βηθλεέμ, στὴν φάτνη τῆς καρδιᾶς μας, ἐκεῖ ὅπου γίνεται ἡ κάθε πραγματικὴ συνάντηση. Ἀκόμα καὶ ἡ μεγάλη συνάντηση μὲ τὸν Χριστό, ποὺ σήμερα γεννᾶται. Κάθε ἐκκλησιὰ μὲ τὴν ἀκοίμητη καντήλα της, κάθε ἐκκλησιαστικὴ σύναξη στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, εἶναι τὸ ἀστέρι ποὺ μᾶς φωτίζει, μᾶς ἐμψυχώνει καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ βρίσκουμε πάλι καὶ πάλι τὸ δρόμο. Καὶ τί ἀπομένει; Τὰ δῶρα. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς εἶπε ὅτι δὲν θέλει ἀπὸ μᾶς θυσίες, ἀλλὰ «ἔλεος»: νὰ μάθουμε τί σημαίνει καρδιὰ γεμάτη ἀγάπη, κι αὐτὴ νὰ τὴν προσφέρουμε σ᾽ Αὐτὸν καὶ σ᾽ ὅλους ἀνεξαιρέτως γύρω μας.
Αὐτὴ εἶναι, λοιπόν, ἡ εὐκαιρία τῆς γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων: Νὰ ἀνανεώσουμε τὴν πίστη μας στὴ σαρκωμένη Ἀγάπη καὶ μὲ τὴ δύναμή της, τὴ δύναμη ποὺ βγαίνει πάντοτε ἀπὸ τὸν Χριστό, νὰ γεμίζουμε μὲ ἀγάπη τὶς καρδιές μας. Νὰ γινόμαστε μικρὰ μελισσοκέρια, ποὺ θὰ ρίχνουν στὸ σκοτάδι τοῦ κόσμου ὁλοένα περισσότερο φῶς, φῶς Χριστοῦ, ποὺ γεννήθηκε γιὰ νὰ εἶναι πάντοτε μαζί μας καὶ ἡ χαρά μας νὰ εἶναι ὁλοκληρωμένη.
Χαρούμενα, εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Βόννη, Χριστούγεννα 2011
Μὲ πατρικὴ ἀγάπη,
