Ο 62χρονος Νίκος ζούσε «μια καλή ζωή» μέχρι το 1998, όταν αναγκάστηκε να κλείσει το δισκοπωλείο του στην περιοχή των Εξαρχείων. Διατηρούσε την ίδια επιχείρηση για 26 χρόνια απασχολώντας οκτώ υπαλλήλους... Είναι άνεργος εδώ και δύο χρόνια. Ξόδεψε ό,τι είχε αποταμιεύσει, για τα καθημερινά του έξοδα και το νοίκι. Τώρα ζει σε ξενώνα ξενώνα κρυφά από τα ενήλικα παιδιά του και προμηθεύεται τα φάρμακα για την υπέρταση χωρίς
βιβλιάριο από τους «Γιατρούς του Κόσμου». Ψάχνει καθημερινά για δουλειά. Ο ξενώνας τού παρέχει στέγαση, διατροφή και υπηρεσίες αναζήτησης εργασίας. Λέει ο ίδιος: «Η αναζήτηση εργασίας μετά τα 55 - εν μέσω οικονομικής κρίσης - μοιάζει με καταδίκη σε θάνατο. Διαμένω σε ξενώνα. Μετά την πρώτη ημέρα εδώ πείθεις τον εαυτό σου ότι μένεις προσωρινά σε κάποιο ξενοδοχείο, κάνεις διακοπές και περιμένεις να επιστρέψεις στην πραγματικότητα. Ετσι μόνο ξεφεύγει το μυαλό σου. Σε όποιον και να πεις ότι μένεις σε ξενώνα θα σε θεωρήσει άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας. Το χειρότερο είναι η αναμονή. Τους τελευταίους μήνες ολόκληρη η ζωή μου έχει μπει στην αναμονή».
katoci.com
