με αποτέλεσμα όταν προσέρχονται στο γιατρό, να είναι πλέον αργά, τόνισε μεταξύ άλλων ο Καθηγητής Καρδιολογίας στο Παν. Θεσσαλονίκης κ. Χαρ. Καρβούνης με αφορμή δορυφορική διάλεξη για την Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση, που σχετίζεται με τις Συγγενείς Καρδιοπάθειες. Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του 7ου Ετήσιου Διεθνούς Συνεδρίου "Εξελίξεις 2011 και Προοπτικές 2012 στην Καρδιολογία"
Μία από τις σοβαρές επιπλοκές των Συγγενών Καρδιοπαθειών είναι η ανάπτυξη Πνευμονικής Αρτηριακής Υπέρτασης και σύμφωνα με τους ειδικούς το 10% των ανθρώπων με συγγενείς καρδιοπάθειες αναπτύσσουν αυτήν την επιπλοκή. Το πιο συχνό σύμπτωμα της Πνευμονικής Αρτηριακής Υπέρτασης είναι έντονη δύσπνοια, που εκδηλώνεται με την παραμικρή προσπάθεια, ακόμα κι όταν οι ασθενείς κάνουν λίγα βήματα. Άλλα συμπτώματα της Πνευμονικής Αρτηριακής Υπέρτασης είναι: ζάλη, κόπωση, πόνος (αίσθημα σύσφιξης) στο θώρακα, συγκοπτικό επεισόδιο και περιφερικό οίδημα.
Η πνευμονική αρτηριακή υπέρταση είναι η αυξημένη πίεση στους πνεύμονες. Θα πρέπει να γνωρίζουμε, τόνισε ο ομιλητής, ότι οι πιέσεις στους πνεύμονες είναι γενικά το ένα τέταρτο των πιέσεων που έχουμε στο σώμα. Όταν αυξάνεται η πίεση στους πνεύμονες για διάφορους λόγους, τότε οι πνεύμονες και η δεξιά πλευρά της καρδιάς έχουν να δουλέψουν πολύ πιο σκληρά από το φυσιολογικό. Η υπέρταση που παρατηρείται επιβαρύνει την καρδιακή λειτουργία και πιο συγκεκριμένα τη δεξιά πλευρά της καρδιάς, οδηγώντας σε καρδιακή ανεπάρκεια και πρόωρο θάνατο του ασθενούς.
Μία από τις σοβαρές επιπλοκές των Συγγενών Καρδιοπαθειών είναι η ανάπτυξη Πνευμονικής Αρτηριακής Υπέρτασης. Η έγκαιρη διάγνωση, η κατάλληλη χειρουργική και φαρμακευτική αντιμετώπιση και η μακροχρόνια και συχνή παρακολούθηση σε ειδικά οργανωμένα κέντρα καθώς και η ευαισθητοποίηση των πασχόντων μπορούν να τους προσφέρουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι συγγενείς καρδιοπάθειες, χειρουργημένες ή μη, χρειάζονται παρακολούθηση από ειδικό ιατρό.
Δυστυχώς όμως, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, παγκοσμίως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ασθενών, οι οποίοι χειρουργούνται σε παιδική ηλικία για συγγενή καρδιοπάθεια, με το πέρασμα του χρόνου παύουν να παρακολουθούνται.
Ο καθηγητής επεσήμανε ότι η εξέλιξη της νόσου είναι άμεση, ακόμη και σε ήπια περιστατικά ασθενών, με αποτέλεσμα χωρίς την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή να οδηγούμαστε στο θάνατο του ασθενούς σε 2,8 έτη, κατά μέσο όρο, από τη διάγνωση. Στις περιπτώσεις εκείνες που η διάγνωση της νόσου γίνει σε κάποιο από τα αρχικά στάδια, η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή μπορεί να επαναφέρει τον ασθενή σε κανονικά επίπεδα.
