Κανείς δεν δείχνει να έχει διάθεση γιορτινή. Να ψωνίσεις; Δεν υπάρχουν χρήματα. Να βγεις έξω; Να πας που; Αφού δεν υπάρχουν χρήματα. Να πεις ότι θα πας λίγες ημέρες κάπου να αλλάξεις παραστάσεις; Πολύ ωραίο ακούγεται, αλλά δεν υπάρχουν χρήματα. Ότι κι αν κάνουμε, ότι κι αν σκεφτούμε, ότι κι αν θέλουμε, χρειαζόμαστε χρήματα. Το χρήμα είναι κινητήριος δύναμη, είναι εξουσία, είναι παραισθησιογόνος ουσία, που μας εξιτάρει, μας προκαλεί να το κατακτήσουμε, που πιστεύουμε πως θα είμαστε ευτυχισμένοι, πως θα λυθούν όλα τα προβλήματα μας, τα χρέη μας, οι υποχρεώσεις μας… και προσπαθούμε καθημερινά να το ακουμπήσουμε, να το κατακτήσουμε με θεμιτούς κι αθέμιτους τρόπους!
Προσπαθώντας να βρούμε το χρήμα, χάσαμε την ανθρωπιά, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την συμπόνια. Όλα αυτά που μας χαρακτήριζαν σαν λαό, με τις παραδόσεις μας, την πολιτιστική μας κληρονομιά, τις συνήθειες μας, τους φίλους μας, τις παρέες μας…
Θα κάνουμε γιορτές χωρίς πλέον τις νεογκλαμουριές στον Παρνασσό, στα σαλέ και στην Ελβετία, που εδώ και 25 χρόνια μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μας … και βγαίνουν, άλλο τόσο ξαφνικά,
θα κληθούμε να κάνουμε γιορτές ξεβράκωτοι, να αλλάξουμε το χρόνο μόνοι κι έρημοι, πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, αδικημένοι, λοιδορούμενοι, χωρίς εορτοδάνεια, χωρίς ακριβές σαμπάνιες και gourmet γαλοπούλες και χλιδάτα εστιατόρια, χωρίς εισιτήρια για το εξωτερικό, αλλά με το επίδομα ανεργίας για τους τυχερούς, με κρασάκι χύμα κι ίσως ένα κοτόπουλο και για τους υπερτυχερούς ένα ταξίδι μέχρι … το χωριό, αν υπάρχουν λεφτά για βενζίνη και διόδια ή εισιτήρια…
Τέρμα τα δίφραγκα, αυτό ήταν.
Τώρα που δεν υπάρχει σάλιο, τώρα που ο κόσμος πραγματικά πεινά, τώρα που δεν έχουμε να αγοράσουμε ούτε πετρέλαιο για να ζεσταθούμε, έρχεται και η κυβέρνηση μας και βάζει το μαχαίρι στην πληγή: μαζί τα φάγαμε, είστε κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες όσοι διαμαρτύρεστε… μας λέει ο φίλτατος Πάγκαλος… δίκιο έχει.
Ναι! Γιατί όταν τις καλές εποχές παίρναμε τους καλούς μισθούς οι μισθωτοί ή τις μεγάλες δουλειές οι ελεύθεροι επαγγελματίες (για τους δημόσιους τι να πω, πάντα ήταν στον μήνα που έτρεφε τους 11), είχαμε γίνει βορά του μάρκετινγκ: εντυπωσιαζόμασταν από τα περιοδικά μόδας, αυτοκινήτου και lifestyle, αγοράζαμε ότι βλακία υπήρχε για να νοιώσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων, φεσωνόμασταν για να αγοράσουμε ότι πιο καταναλωτικό σκουπίδι, να αγοράσουμε εκείνο το Porsche, BMW, AUDI και Mercedes, για να πάμε στο καλύτερο δωμάτιο ξενοδοχείου, για να πάμε στο καζίνο, στο σούπερ εστιατόριο δίπλα στον τάδε ανοίγοντας μια crystal, να αγοράσουμε ένα πανάκριβο montechristo no.5 και να εντυπωσιάσουμε… ποιους άραγε; Κι όταν πέρναγαν οι γιορτές αρχίζαμε τη … δίαιτα και το κλάμα, όταν ερχόταν η πρώτη δόση εκείνου του δανείου των 5.000€ που πήραμε το Δεκέμβρη … και το φάγαμε πριν την Πρωτοχρονιά, παίζοντας το καλοί νονοί, καλοί γονείς και καλοί σύζυγοι…
Τα θυμόμαστε αυτά;
Προφανώς τα θυμόμαστε και σίγουρα κλαίμε. Όχι γιατί τα κάναμε, αλλά για το πώς πέσαμε στην παγίδα και τα κάναμε… έλα μωρέ τι έγινε, είπαμε… 5 χιλιαρικάκια είναι, θα βάλω και 10 δόσεις των 500 και θα τα ξεπληρώσω… ας κάνουμε γιορτές και βλέπουμε… αυτές δεν ήταν οι ατάκες μας;
Και ήρθε ο Γενάρης και ήρθε και η κρίση και νομίζαμε πως θα τη γλυτώσουμε, πως δεν θα μας αγγίξει, πως θα τα κουτσοβολέψουμε όπως πάντα και την τελευταία στιγμή αλλά… αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μείναμε κι άνεργοι… και ξαφνικά ξυπνήσαμε από το λήθαργο της ευημερίας και χρειάζεται να δούμε την αλήθεια κατάματα.
Δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε χρήματα, αλλά έχουμε χρέη. Και μάλιστα πολλά.
Αρχίσαμε λοιπόν να γλύφουμε ξανά πολιτικούς, να κάνουν νόμους για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τρέχουμε στις τράπεζες να διακανονίσουμε δόσεις. Θυμηθήκαμε ότι φταίνε οι πολιτικοί για το χάλι μας. Μάθαμε τι είναι τα spreads και τα swaps, αρχίσαμε να διαβάζουμε οικονομικές στήλες και να μιλάμε για την κρίση έχοντας και άποψη, όπως κάποτε για το χρηματιστήριο … σαν ειδικοί, ξανά!
Φυσικά, πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει κι όχι εμείς. Αρχίσαμε όμως να γινόμαστε επιθετικοί, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε πορείες. Μάλιστα. Ποιοι; Εμείς!
Που μέχρι χθες πηγαίναμε για σκι στον Παρνασσό και στα Καλάβρυτα, ταξίδια στο Γκντάνσκ και την Ελβετία για διακοπές, με δανεικά λεφτά, τώρα δεν έχουμε μία και μας φταίνε οι άλλοι!
Το σύστημα, σου λέει ο άλλος… ποιο σύστημα ρε κεφάλα; Που είχες τα μάτια σου και τα μυαλά σου όταν υπέγραφες εκείνο το δάνειο στην τράπεζα; Μήπως έβαλες κανένα πολιτικό για εγγυητή; Ή μήπως σε πήγε κάποιος πολιτικός με το ζόρι να το πάρεις; Το πιο σίγουρο είναι να έβαλες πολιτικό μέσον στην τράπεζα για να σου το δώσουν…
Το παίζουμε έξυπνοι και με το δόλωμα της ευζωίας, της ποιότητας, του τι κάνουν οι άλλοι, ξεστρατίσαμε. Χάσαμε τον εαυτό μας, τους παλιούς μας φίλους. Την ίδια μας τη ζωή.
Παρασυρθήκαμε στα εφήμερα κι αφήσαμε τα σίγουρα και τις πραγματικές αξίες των εορτών να χαθούν.
Τώρα τρέχουμε να πάρουμε τηλέφωνο τον παλιό φίλο για να τον προτρέψουμε να μας … καλέσει στο σπίτι του, για συντροφιά στις γιορτές. Τώρα κανονίζουμε να πάμε στο άνω Παπαροχώρι, όπου είχε σπίτι ο παππούς κι είναι μισογκρεμισμένο, για γιορτές γιατί θα την βγάλουμε τσάμπα… όπως πάντα!
Όλοι αυτά τα Χριστούγεννα, πρέπει, επιβάλλεται να κάνουμε μια πραγματική ενδοσκόπηση. Να κάτσουμε απέναντι από τον καθρέπτη, να κάτσουμε με αυτούς που πραγματικά μας αγαπούν κι αγαπάμε, να μιλήσπουμε, να τα βρούμε με τον εαυτό μας, να βάλουμε τις προτεραιότητες μας και να χαράξουμε μια νέα ρότα. Μια νέα πορεία.
Ναι. Να γελάσουμε, να χαρούμε, να ξεδώσουμε, να βρεθούμε με παρέες ξανά, να θυμηθούμε πως περνούσαμε άλλες πιο «ανέμελες» κι άφραγκες χρονιές, με ρεφενέ και καλή διάθεση. Να θυμηθούμε πως είναι να είμαστε άνθρωποι. Να καταλάβουμε έξω από τις δυτικές δήθεν συνήθειες, τι σημαίνει πνεύμα Χριστουγέννων. Και πέφτοντας για ύπνο το βράδυ, μετά τη μεγάλη γιορτή, να προσευχηθούμε στο Θεό, να μας έχει καλά, εμάς και τα παιδιά μας κι άλλο κακό, να μην μας βρει.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας!
Προφανώς τα θυμόμαστε και σίγουρα κλαίμε. Όχι γιατί τα κάναμε, αλλά για το πώς πέσαμε στην παγίδα και τα κάναμε… έλα μωρέ τι έγινε, είπαμε… 5 χιλιαρικάκια είναι, θα βάλω και 10 δόσεις των 500 και θα τα ξεπληρώσω… ας κάνουμε γιορτές και βλέπουμε… αυτές δεν ήταν οι ατάκες μας;
Και ήρθε ο Γενάρης και ήρθε και η κρίση και νομίζαμε πως θα τη γλυτώσουμε, πως δεν θα μας αγγίξει, πως θα τα κουτσοβολέψουμε όπως πάντα και την τελευταία στιγμή αλλά… αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μείναμε κι άνεργοι… και ξαφνικά ξυπνήσαμε από το λήθαργο της ευημερίας και χρειάζεται να δούμε την αλήθεια κατάματα.
Δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε χρήματα, αλλά έχουμε χρέη. Και μάλιστα πολλά.
Αρχίσαμε λοιπόν να γλύφουμε ξανά πολιτικούς, να κάνουν νόμους για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τρέχουμε στις τράπεζες να διακανονίσουμε δόσεις. Θυμηθήκαμε ότι φταίνε οι πολιτικοί για το χάλι μας. Μάθαμε τι είναι τα spreads και τα swaps, αρχίσαμε να διαβάζουμε οικονομικές στήλες και να μιλάμε για την κρίση έχοντας και άποψη, όπως κάποτε για το χρηματιστήριο … σαν ειδικοί, ξανά!
Φυσικά, πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει κι όχι εμείς. Αρχίσαμε όμως να γινόμαστε επιθετικοί, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε πορείες. Μάλιστα. Ποιοι; Εμείς!
Που μέχρι χθες πηγαίναμε για σκι στον Παρνασσό και στα Καλάβρυτα, ταξίδια στο Γκντάνσκ και την Ελβετία για διακοπές, με δανεικά λεφτά, τώρα δεν έχουμε μία και μας φταίνε οι άλλοι!
Το σύστημα, σου λέει ο άλλος… ποιο σύστημα ρε κεφάλα; Που είχες τα μάτια σου και τα μυαλά σου όταν υπέγραφες εκείνο το δάνειο στην τράπεζα; Μήπως έβαλες κανένα πολιτικό για εγγυητή; Ή μήπως σε πήγε κάποιος πολιτικός με το ζόρι να το πάρεις; Το πιο σίγουρο είναι να έβαλες πολιτικό μέσον στην τράπεζα για να σου το δώσουν…
Το παίζουμε έξυπνοι και με το δόλωμα της ευζωίας, της ποιότητας, του τι κάνουν οι άλλοι, ξεστρατίσαμε. Χάσαμε τον εαυτό μας, τους παλιούς μας φίλους. Την ίδια μας τη ζωή.
Παρασυρθήκαμε στα εφήμερα κι αφήσαμε τα σίγουρα και τις πραγματικές αξίες των εορτών να χαθούν.
Τώρα τρέχουμε να πάρουμε τηλέφωνο τον παλιό φίλο για να τον προτρέψουμε να μας … καλέσει στο σπίτι του, για συντροφιά στις γιορτές. Τώρα κανονίζουμε να πάμε στο άνω Παπαροχώρι, όπου είχε σπίτι ο παππούς κι είναι μισογκρεμισμένο, για γιορτές γιατί θα την βγάλουμε τσάμπα… όπως πάντα!
Όλοι αυτά τα Χριστούγεννα, πρέπει, επιβάλλεται να κάνουμε μια πραγματική ενδοσκόπηση. Να κάτσουμε απέναντι από τον καθρέπτη, να κάτσουμε με αυτούς που πραγματικά μας αγαπούν κι αγαπάμε, να μιλήσπουμε, να τα βρούμε με τον εαυτό μας, να βάλουμε τις προτεραιότητες μας και να χαράξουμε μια νέα ρότα. Μια νέα πορεία.
Ναι. Να γελάσουμε, να χαρούμε, να ξεδώσουμε, να βρεθούμε με παρέες ξανά, να θυμηθούμε πως περνούσαμε άλλες πιο «ανέμελες» κι άφραγκες χρονιές, με ρεφενέ και καλή διάθεση. Να θυμηθούμε πως είναι να είμαστε άνθρωποι. Να καταλάβουμε έξω από τις δυτικές δήθεν συνήθειες, τι σημαίνει πνεύμα Χριστουγέννων. Και πέφτοντας για ύπνο το βράδυ, μετά τη μεγάλη γιορτή, να προσευχηθούμε στο Θεό, να μας έχει καλά, εμάς και τα παιδιά μας κι άλλο κακό, να μην μας βρει.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας!
Αναγνώστης
