Μινιμαλισμός!

Το μίνι­μαλ σπίτι είναι ένα στα­τικό τοπίο σε ένα συγ­χυ­σμένο αστικό περι­βάλ­λον. Είναι ο ορι­σμός της τακτο­ποί­η­σης.
Είναι ο χώρος που σου υπο­δει­κνύει το πώς θα ζήσεις και δεν τον μετα­μορ­φώ­νεις σύμ­φωνα με τις ανάγ­κες, τις δυνα­τό­τη­τες ή τις αδυ­να­μίες σου.

Είναι ένας αυστη­ρός και απλός τρό­πος ζωής όπως αυτή των βου­δι­στών μονα­χών, αλλά και η «ενσάρ­κωση» της φιλο­σο­φίας Ζεν που εστιά­ζει πάντα στις απλές, καθη­με­ρι­νές πρά­ξεις και όχι στο μεγα­λε­πή­βολο, εντυ­πω­σιακό και επιδεικτικό.

Είναι ένα ύφος που εύκολα θα γινό­ταν απο­δε­κτό από κατοί­κους των βόρειων περιο­χών όπως οι Σκαν­δι­να­βοί, αλλά για εμάς τους μεσο­γεια­κούς, ένα σπίτι κατα­σκευα­σμένο και δια­κο­σμη­μένο με τις από­λυ­τες αρχές του μινι­μα­λι­σμού θα έμοιαζε με ψυχα­ναγ­κα­σμό. Η αλή­θεια είναι πως έχουμε προ­σαρ­μό­σει τον μινι­μα­λι­σμό στην ιδιο­συγ­κρα­σία μας. Τον έχουμε εμπλου­τί­σει, θα μπο­ρούσαμε να πούμε, και με βάση τις απαι­τή­σεις ενός μέσου Έλληνα έχουμε κατα­φέ­ρει να εισά­γουμε το μινι­μα­λι­σμό, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το πώς τον έχει ορί­σει ο γκου­ρού του, ο John Pawson.

Αντί­θετα με το τι πιστεύ­ουν οι περισ­σό­τε­ροι, μινι­μα­λι­σμός δεν σημαί­νει το να εκκε­νώ­σεις το σπίτι από τα μη απα­ραί­τητα και να κρα­τή­σεις μόνο αυτά που σου χρειά­ζον­ται. Όπως λαν­θα­σμένο επί­σης είναι το να υπο­στη­ρί­ζουν πολ­λοί πρε­σβευ­τές του, ότι μινι­μα­λι­σμός είναι η κατάρ­γηση των συμ­βό­λων. Το να παγιώ­σεις σε ένα χώρο την άρνηση του επι­τη­δευ­μέ­νου μέσα από το οποίο θα ανα­βλύ­σει η απλό­τητα χρειά­ζον­ται συγ­κε­κρι­μένα αντι­κεί­μενα σε συγ­κε­κρι­μένη θέση, αυτό υπο­δει­κνύει ότι η μινι­μα­λι­στική σκέψη μόνο απλή δεν είναι, αλλά, αντί­θετα, πολυ­σύν­θετη.

Έχει μεγάλη σημα­σία το πώς θα τοπο­θε­τη­θούν τα αντικείμενα-σύμβολα, όπως οι Bauhaus πολυ­θρό­νες, το κρε­βάτι, η τρα­πε­ζα­ρία, οι νιπτή­ρες. Άλλω­στε δεν είναι τυχαίο ότι ο μινι­μα­λι­σμός συν­δέ­θηκε με την τελειό­τητα την οποία μόνο οι αρχι­τέ­κτο­νές της μπο­ρούν να δομή­σουν και οι κάτοι­κοι των μίνι­μαλ σπι­τιών να εισπρά­ξουν. Είναι όμως ένα ύφος που απευ­θύ­νε­ται σε συγ­κε­κρι­μέ­νους ανθρώπους;

Τα μινι­μα­λι­στικά σπί­τια είναι τα σπί­τια των εργέ­νη­δων γιά­πη­δων που όλη μέρα βρί­σκον­ται στο χάος της δου­λειάς και της σύγ­χρο­νης μεγα­λού­πο­λης και γυρί­ζουν το βράδυ στο σπίτι όπου εκεί βρί­σκουν την από­λυτη τάξη, τα πάντα καθαρά και συγυ­ρι­σμένα, ότι ακρι­βώς τους λεί­πει από την καθη­με­ρι­νό­τητα έξω από το σπίτι, γι’ αυτούς παί­ζει το ρόλο του κατα­φυ­γίου. Είναι επί­σης κατάλ­λη­λες κατοι­κίες για εύπο­ρους συν­τα­ξιού­χους που πέρα­σαν όλη τη ζωή τους σε πολυ­πλη­θείς οικο­γέ­νειες με πολλά, πολλά, πολλά. Πολλά παι­διά, πολλά δωμά­τια, πολλά αντι­κεί­μενα και τώρα που τα παι­διά πλέον μεγά­λω­σαν και πήραν το δρόμο τους, θέλουν και οι ίδιοι να «απο­το­ξι­νω­θούν» και να ηρεμήσουν. Δεν είναι το ιδα­νικό σπίτι για κάποιον που περ­νάει πολ­λές ώρες μέσα σε αυτό.

Το σπίτι-σύμβολο του μινι­μα­λι­σμού είναι το Farnsworth House του Ludwig Mies van der Rohe λίγο έξω από το Σικάγο το 1951, φτιά­χτηκε σαν τόπος από­δρα­σης, αλλά στην ουσία είναι ένα γυά­λινο κουτί απέ­ναντι από την ακτή όπου θα μπο­ρού­σαν τα ψάρια να κοι­τάνε τους ανθρώ­πους μέσα στη γυάλα. Η πολύ­ωρη δια­μονή εκεί μέσα ώρες και μέρες που οι ιδιο­κτή­τες θα ζητού­σαν χαλά­ρωση, μάλ­λον θα είχε τα αντί­θετα αποτελέσματα.

Όπως και να είναι ο μινι­μα­λι­σμός έχει εισά­γει πολύ σημαν­τικά στοι­χεία στην παγ­κό­σμια αρχι­τε­κτο­νική και δια­κό­σμηση και έχει στρέ­ψει την προ­σοχή όλων, μίνι­μα­λι­στών ή μαξι­μα­λι­στών, στην ανα­ζή­τηση της ουσίας των αντι­κει­μέ­νων και όχι στην άσκοπη υπερ­φόρ­τωση. Η απλό­τητα είναι το πρώτο και το τελευ­ταίο στά­διο της ύλης και συνώ­νυμο της αγνό­τη­τας και η υιο­θέ­τηση κάποιων συστα­τι­κών της, όσα μπο­ρεί ο καθέ­νας, είναι απα­ραί­τητα στην εποχή του πλε­ο­να­σμού και του κορεσμού.

http://petitemaisonblog.blogspot.com/