πλήττονται και πολύ περισσότερο δυστυχούν.
Η επιβολή του «αναγκαίου» έχει καταλύσει κάθε έννοια κοινωνικής και ηθικής τάξης και έχει εισβάλλει στην καθημερινότητα των πολιτών ως κάτι που οδηγείται από κάποιο θεϊκό χέρι κι όχι από ανάλγητους ανθρώπους.
Τα σημερινά «αναγκαία» μέτρα είναι η κατάληξη διαχρονικής καταστροφικής διαχείρισης του πλούτου της Ελλάδας και κυρίως των ανθρώπων της. Αλλά κυρίως η επιβεβαίωση του αξιώματος πως αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή, μόνο σε αυτή μπορούν να συνεχίσουν, αφού οι λύσεις είναι το ίδιο αναποτελεσματικές όσο και οι πολιτικές που «έσωζαν» τη χώρα, τόσα χρόνια.
Όμως το κοινωνικό έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, δεν έχει ηθικό προηγούμενο, για χώρα του Δυτικού πολιτισμού.
Άνθρωποι που ήδη ζούσαν σε πολύ κακή κατάσταση, δέχθηκαν το τελειωτικό χτύπημα και εξωθήθηκαν στην εξαθλίωση.
Άνθρωποι που έζησαν τραυματικά παιδικά χρόνια είτε λόγω κατοχής, είτε λόγω εμφυλίου και που δεν κατάφεραν να φτιάξουν οικονομικό λίπος, έφτασαν στο σβήσιμο της γήινης ζωής τους να φεύγουν από τα «ελλαδικά» εγκόσμια, μέσα στην απαξίωση και τη μιζέρια. Γεννήθηκαν σε εμφύλια μίση και πολέμους, μεγάλωσαν στην Ελλάδα του Ευρωπαϊκού οράματος και επειδή δεν κατάφεραν να βάλουν το χέρι στο «λάδι», έφυγαν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Υπερβολή; Καθόλου.. Ποιος μπορεί να ζήσει με σύνταξη 300 ευρώ σήμερα; Και μάλιστα όταν βρίσκεται σε φάση της ζωής του, που η αυξημένη φροντίδα είναι αναγκαία; Κανείς. Άρα πεθαίνει. Και με πόνους. Και μόνος. Έτσι απλά.
Κάθε φορά που εφαρμόζεται η γονατογραφία μέτρων, εσκεμμένη ή μη, ή από εγκληματική βλακεία, κάποιος κυριολεκτικά πεθαίνει, διότι κόβεται από κάποιον μία υπηρεσία, μία παροχή που ήδη ήταν σε οριακό σημείο. Δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτό. Συνάνθρωποί μας τιμωρούνται. Στέλνονται στο απόσπασμα. Τους επιταχύνεται η διαδικασία του βίου τους και μάλιστα με ελεεινό και αντι-εθνικό τρόπο. Διότι η Ελλάδα είναι έθνος, που αυτή τη στιγμή σκοτώνει τους ανθρώπους της. Άρα προχωρά διοικητικά σε αντιεθνική πράξη.
Όταν οι χαρισματικοί μας ηγέτες αναφέρονται σε επώδυνα μέτρα… σε τι αναφέρονται; Για ποιον; Για κάποιους κόβεται η καλοπέραση ή ο άκρατος πλουτισμός, για κάποιους όμως κόβεται το νήμα της ζωής.
Το ότι η χώρα μας έγινε η πρώτη σε αυτοκτονίες στην Ευρώπη, ακουμπά κάποιον αυτό; Ηθικά; Δακρύζει κάποιος πολιτικός μας; Κάποιος χάνει τον ύπνο του; Κάποιος το αντιλαμβάνεται και κάνει κάτι για αυτό;
Άνθρωποι προσπάθησαν να δημιουργήσουν πλούτο και θέσεις εργασίας με απόλυτο προσωπικό και οικογενειακό κόστος, δεν έγλυψαν για μία θέση στο χαοτικό δημόσιο.. είναι οι δαιμονοποιημένοι επιχειρηματίες από το σοσιαλιστικό-αριστερό κομπλεξικό λόμπυ. Δεν τα κατάφεραν, ή κι αν κάποτε τα κατάφεραν σήμερα, βυθίζονται. Αυτοί οι άνθρωποι πνιγμένοι στα δάνεια, τις οφειλές και τους τοκογλύφους, παύουν τη ζωή τους. Αυτό κάποιος το καταλαβαίνει; Αυτοί είναι η μικρομεσαία τάξη, το μαγαζί της γειτονιάς, η βιοτεχνία της πόλης. Το καταλαβαίνει ο «άρχοντας του χωριού» που συνεχώς επιβάλλει μέτρα και όποιον πάρει κυριολεκτικά ο «χάρος»;;;….
Ο τεχνοκράτης θα πει, πως η χώρα μας είναι μία απέραντη εντατική… ή λίγο πριν, Κέντρο Επειγόντων,.. σύμφωνοι. Όμως ακόμη κι όταν κάποιος προσέρχεται στα επείγοντα.. και γνωρίζει την πρακτική των ιατρών μεταξύ ενός νέου ή ενός γέροντα, θα δοθεί προτεραιότητα στο νέο. Εδώ δεν γίνεται αυτό. Δεν πεθαίνει ο ηλικιωμένος, για να ζήσει ο νέος. Το κριτήριο δεν είναι ηλικιακό, είναι οικονομικό. Πεθαίνουν όλοι οι ευάλωτοι κοινωνικά. Πεθαίνουν οι ασθενέστεροι. Εξαθλιώνονται όλοι όσοι βρίσκονται στο όριο, οικονομικό ή ψυχολογικό.
Ελλάδα, η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, που φώτισε και προίκισε με επιστήμες όλο τον πλανήτη, η χώρα που φιλοξένησε και φρόντισε εκατομμύρια μεταναστών, ήρθε η ώρα να φροντίσει τον εαυτό της.
Η συνεχιζόμενη ύφεση και αδυσώπητη φορολόγηση, χωρίς άμεσες δράσεις ανάπτυξης, έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του κοινωνικού ιστού της πατρίδας μας. Το κράτος πρέπει να πετάξει όσους κωλυσιεργούν στο μοίρασμα του χρήματος, από τον πρώτο Υπουργό, έως και τον τελευταίο διοικητικό υπάλληλο.
Όποιος δεν μπορεί να ανταποκριθεί είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω βλακείας, είτε λόγω υστεροβουλίας, να φύγει. Κάθε ευρώ επένδυσης που σταθμεύει σε ταμεία, ή σε «λάθος» τσέπες, αφαιρεί το δικαίωμα ζωής και ελπίδας στους συνανθρώπους μας.
Άμεση επανεκκίνηση του κοινωνικού κράτους και της οικονομίας. Απ’ όσους θέλουν και μπορούν.
Έπεται συνέχεια…
http://www.statesmen.gr/
