του Ανδρέα Καρακώστα
Πιάσαμε πάτο; Πολύ φοβάμαι πως… όχι! Παρά τη λάσπη την πολύ, την ανυπόφορη μπόχα και το σκοτάδι...αυτό που όλες οι αισθήσεις υπαινίσσονται, δεν μπορεί με βεβαιότητα να ισχυριστεί ότι φθάσαμε στον τελικό προορισμό μας. Και για όσους επιμένουν, πείσμονες κι αλαφροΐσκιωτοι να βλέπουν με σχετική αισιοδοξία τα πράγματα, δεν βρήκαμε το σημείο μηδέν, ή κατ’ αυτούς το σημείο εκκίνησης…
Υπάρχει ακόμη δρόμος πολύς, γιατί ήταν και παραμένουν ανεξάντλητοι! Απόδειξη ότι τώρα διαρρέουν δεξιά κι αριστερά διατεθειμένοι να βάλουν «χέρι» και στις καταθέσεις των ιδιωτών φυσικών προσώπων τις οποίες υπολογίζουν σύμφωνα με τα κομπιουτεράκια τους περί τα 180, ίσως και 190 δις ευρώ. Σε Αθήνα και Βρυξέλλες τις τελευταίες ώρες φλερτάρουν –ή τέλος πάντων δηλώνουν ότι το κάνουν- με την ιδέα, να προχωρήσουν σε εσωτερικό δανεισμό σε περίπτωση που το PSI δεν προχωρήσει, δεσμεύοντας το 50% ή και 60% των συγκεκριμένων καταθέσεων, ανταλλάσσοντάς τες με… ομόλογα! Σύμφωνα πάντα με τους ευφυείς Αθήνας και Βρυξελλών, των οποίων τις συνταγές ακολουθήσαμε και φθάσαμε μέχρις εδώ, η συγκεκριμένη επιλογή πρόκειται ν’ αποδώσει περί τα 100 δις ευρώ στο Δημόσιο, περιορίζοντας δραστικά τις δανειακές ανάγκες του για τα επόμενα χρόνια…
Η πρώτη ανάγνωση; Πρόκειται για ένα ακόμη έγκλημα, στα πολλά που μέχρι σήμερα έχουν διαπράξει… Και γιατί το λέω αυτό; Διότι εάν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση μικρό έστω τμήμα των χρημάτων αυτών να ξαναβγεί στην αγορά, με διαρροές ή μεθοδεύσεις του είδους, το μόνο βέβαιο είναι ότι η ποθούμενη ανάπτυξη, θα παραμείνει για πολλούς – πολλούς μήνες σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι ο στυγνός εκβιασμός. Δεν είναι το απροκάλυπτο του πράγματος… Είναι ο πυρήνας της σκέψης αυτών των φθαρμένων υλικών που συνεχίζουν να ταλαιπωρούν και να υποθηκεύουν. Να σέρνονται και να μας σέρνουν, μικρόψυχοι, βολεψάκηδες και βαθιά άρρωστοι. Ανίκανοι κι αδίστακτοι να προσπαθούν ακόμη και τώρα να πείσουν ότι μπορούν… Οτι μπορούν ακόμα… Και να επιβιώσουν και να σωθούν. Γιατί, για να μας σώσουν; Φθάνει… Αρκετά!
Πληροφορούμαι, όπως όλοι, ότι μαζί με τον Σαμαρά, θέλουν μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου εκλογές και οι Λοβέρδος και Βενιζέλος. Για τον πρώτο δεν έχω να πω και πολλά. Και μόνο το γεγονός ότι δεν λέει να ξεκολλήσει από το 20% και κάτι, παρά όσα συμβαίνουν, θα έπρεπε στοιχειωδώς να του διατηρήσει ζωντανή την ιδέα της επιστροφής του σε ‘κείνη την πολυθρόνα που επί χρόνια στρογγυλοκαθόταν ατενίζοντας σκεπτικός τον απέναντι λευκό τοίχο… Οσο για τους άλλους δυο και ιδιαίτερα για τον Βενιζέλο; Πολιτεύθηκε αμετροεπώς και συνεχίζει να το κάνει ποντάροντας πείσμων και αδιόρθωτος, στο γνωστό του αξίωμα. Ισως, όμως τώρα που το καλοσκέφτομαι, να ’χει και δίκιο. Αλλωστε, ο πάτος έπεται και, υπό προϋποθέσεις, το γεγονός από μόνο του γεννά προσδοκία…
