Τους λόγους πλέον τους γνωρίζουν όλοι και καλώς καταγράφονται και αναλύονται. Σχεδόν όλοι οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων, τα οποία σημειώνουν μάλιστα μεγάλη επιτυχία, παριστάνουν τους μετά Χριστόν προφήτες.
Οι ίδιοι ήταν μέρος, υπηρέτες με το αζημίωτο, υποστηρικτές και απολογητές του συστήματος, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στο σήμερα.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι, που αρκετά πριν, έβλεπαν που οδηγείται η χώρα.
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω μικρό απόσπασμα από βιβλίο που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2004, όταν η γενική αίσθηση που υπήρχε ήταν ότι η Ελλάδα και λόγω της επικείμενης Ολυμπιάδας, ζούσε τον νεώτερο «χρυσούν αιώνα» της:
«… Η εποχή, όπου το κίνητρο για την ενασχόληση με την πολιτική ήταν η φιλοδοξία της προσφοράς υπέρ του λαού και της πατρίδας έχει παρέλθει. Η πολιτική έχει εξελιχθεί σε μέσο γρήγορου, άμεσου ή έμμεσου προσωπικού πλουτισμού. Δεν υπάρχουν πιά αρχές και αξίες. Η μοναδική αξία είναι η οικονομική ισχύ, που για την απόκτησή της προσφέρονται τα πάντα.
Ενώ άλλοτε στον πολιτικό στίβο κατέρχονταν άτομα μετά από επιτυχημένη επαγγελματική διαδρομή, κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, τώρα στην πολιτική εισβάλλουν διάφοροι κομπλεξικοί, παρασιτικοί τύποι, καιροσκόποι και τυχωδιώκτες. Πολλοί από αυτούς είναι ανεπάγγελτοι, που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο. Είναι όμως κομματικά στελέχη, ή παρατρεχάμενοι και ορντινάτσες ισχυρών κομματικών παραγόντων, όχι τόσο από ιδεολογικούς λόγους, αλλά κυρίως από λόγους συμφέροντος.
Υποτίθεται ότι αυτοί που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα κοινά, είναι έτοιμοι να υποστούν προσωπικές θυσίες, προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της κοινότητας, του Δήμου, του Νομού, του Έθνους.
Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική.
Γι΄ αυτούς η πολιτική είναι το εφαλτήριο για εύκολο πλουτισμό και κοινωνική καταξίωση.
Τέτοια άτομα πλευρίζουν, στηρίζουν και προωθούν τα λεγόμενα «διαπλεκόμενα» συμφέροντα. Τα επιβάλλουν σε κόμματα, χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους καμπάνιες και μέω αυτών επηρεάζουν υπέρ τους, νομοθετικό έργο και κυβερνητικές αποφάσεις.
Κατά τα άλλα έχουμε μια νομιμοφανή δημοκρατία, όπου πάντα ο ισχυρός τρώει το δίκιο του αδύναμου. Μπορεί να αδικήσει, να καταπατήσει, να εξαπατήσει, να καταχραστεί και να μην έχει συνέπειες, διότι μόνο αυτός έχει τη δύναμη, να πιέσει, την ενδοτική σε άνωθεν παρεμβάσεις διοίκηση και να εξασφαλίσει εικονικά παραστατικά, βεβαιώσεις και πιστοποιητικά, να χρηματίσει τον διεφθαρμένο υπάλληλο, να πληρώσει τον καλύτερο δικηγόρο, να εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα και να εξαγοράσει την ελαστική συνείδηση του δικαστή.
Το σύστημα όμως λειτουργεί καλά. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, άμεσα συνδεδεμένα με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και ελεγχόμενα από αυτά, καλλιεργούν την εικονική πραγματικότητα μιας ιδανικής δημοκρατίας, όπου οι θεσμοί λειτουργούν άψογα και ο κάθε πολίτης μπορεί να ζει, να κινείται και να εκφράζεται ελεύθερα «ως οι νόμοι ορίζουν», οι οποίοι έχουν διατυπωθεί έτσι ώστε, σε κάθε περίπτωση, να διασφαλίζουν τα συμφέροντα των ισχυρών.
Το έχουν καλά εμπεδώσει στον απλό πολίτη, ότι αυτή είναι ηυ κατάσταση και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Έτσι έχει συμβιβαστεί με τη μοίρα του και έχει γίνει απαθής θεατής των διαδραματιζόμενων, που που όμως τον αφορούν άμεσα…»
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Στην Κόλαση με Θέα τον Παράδεισο», (σελ. 193 – 195), Εκδόσεις ΟΡΦΕΑΣ.
kentri.gr
