VPRC για τα Επίκαιρα επιβεβαιώνει μια σειρά ερευνών για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα που ανεβάζει τα ποσοστά της Αριστεράς σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις με πρώτο το ΠΑΣΟΚ ανησυχούν ιδιαίτερα γι’ αυτή την ανατροπή. Εξαιρώντας το αντισυστημικό ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο Συνασπισμός φαίνεται ότι ανεβαίνει στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ είτε είναι υπέρ τη παραμονής στο ευρώ είτε υπέρ της επιστροφής στη δραχμή αφού… υπάρχουν τάσεις για όλους. Ο Αλέξης Τσίπρας που έχει μάθει να ισορροπεί σε αυτές τις τάσεις δείχνει να έχει «πάρει το μάθημα» του 2008-2009 και εμφανίζεται μετριοπαθής και σταθερά αντιμνημονιακός. Οι «κακές γλώσσες» λένε ότι το ποσοστό το ΣΥΡΙΖΑ φτάνει και το 15%.
Από την άλλη πλευρά η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη δέχεται όλο το ρεύμα των εκσυγχρονιστών που ασφυκτιούν στο ΠΑΣΟΚ καθώς και αυτών που δεν θα άντεχαν σε καμιά περίπτωση να συνυπάρξουν με κομμουνιστικές συνιστώσες. Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ προσπαθεί το τελευταίο διάστημα να αποφύγει, χωρίς μεγάλη επιτυχία, παλινδρομήσεις που από τη μια μπορεί να τον χαρακτηρίσουν αντιευρωπαϊστή ή από την άλλη «ουρά του ΠΑΣΟΚ».
Η περίπτωση των Οικολόγων-Πράσινων ανησυχεί κατά κύριο λόγο το ΠΑΣΟΚ αφού οι ψηφοφόροι τους προέρχονται από τη δεξαμενή του. Καθόλου αμελητέα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί και η πρόθεση ψήφου για το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά που απευθύνεται κυρίως στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και διατηρεί ένα σταθερό δημοσκοπικό ποσοστό γύρω στο 2%.
Τέλος η αντισυστημική ακροαριστερή ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταλαμβάνει και αυτή ένα σταθερό ποσοστό λίγο παραπάνω από το 1,5 %.
Τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης φοβούνται, για τους δικούς του λόγους το καθένα, αυτή την άνοδο της Αριστεράς. Στο ΠΑΣΟΚ εκτός από τα παραπάνω ανησυχούν ότι η τάση αυτή θα ενισχυθεί όσο συνεχίζεται η διαμάχη στελεχών για την επόμενη μέρα και τη διαδοχή καθώς και όσο αποδεικνύεται ότι η οικονομική συνταγή είναι ατελέσφορη και αλυσιτελής.
Στη Νέα Δημοκρατία που λογικά θα έπρεπε να πανηγυρίζουν αυτή την άνοδο, βρίσκονται σε μεγάλο προβληματισμό. Από τη μια καταλαβαίνουν ότι ένα τμήμα της κρίσιμης μάζας των ψηφοφόρων που «βγάζουν» κυβερνήσεις πηγαίνει πρόσω ολοταχώς προς την Αριστερά, γεγονός που κάνει την αυτοδυναμία, φρούδα ελπίδα. Από την άλλη το ακραίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο μιας Αριστερής αντιπολίτευσης όταν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση ξυπνά μνήμες του παρελθόντος και δημιουργεί φόβους για την σταθερότητα της ενδεχόμενης κυβέρνησης λόγω της μαχητικότητας ενάντια σε σκληρά και ανελαστικά μέτρα που θα κληθεί να πάρει.
Το τρίτο κόμμα, το ΛΑΟΣ, φοβάται ότι θα «πνιγεί» στη θηλιά του καιροσκοπισμού του. Ο κ. Καρατζαφέρης που διακαώς θέλει να κάτσει σε υπουργική καρέκλα βλέπει τα ποσοστά του να μειώνονται σε σχέση με τις προβλέψεις του προς όφελος ακόμα και της Αριστεράς, κυρίως το ΚΚΕ. Κινδυνεύει δε από τέταρτο κόμμα στη Βουλή να βρεθεί έκτο κόμμα λόγω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση.
Τέλος υπάρχει και ένας ακόμη παίκτης που ανησυχεί για την άνοδο της Αριστεράς, ο πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος και το Μέγαρο Μαξίμου. Ο κ. Παπαδήμος έχει διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι ο αντιευρωπαϊκός λόγος της Αριστεράς δεν κάνει καλό στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία. Εκτός όμως από τους διαχειριστικούς λόγους υπάρχει όμως ζήτημα πολιτικής ουσίας αφού ο κ. Παπαδήμος θέλοντας και μη είναι φορέας πολιτικής τάσης….
